Siren & Tier - 9 เฮียว่าปกตินะ
1232 คำ
Siren & Tier - 9
เฮียว่าปกตินะ
“คะ?ต้องไปอยู่ที่นั่นเหรอคะ” เทียร์เอ่ยอย่างตกใจเมื่อได้ยินรายละเอียดเกี่ยวกับงานของตัวเอง
“ใช่ครับเพราะคุณไซเรนไม่ได้เปิดเผยตัวตนต่อสาธารณะและชอบทำงานที่บ้านมากกว่าเพราะฉะนั้นคุณเทียร์จึงต้องไปทำงานที่บ้านตระกูลแบล็คครับ” ชินอธิบายอีกครั้งมองเทียร์ ที่ถอนหายใจออกมา
“แล้วไป-กลับไม่ได้เหรอคะ พ่อหนูไม่ยอมแน่ ๆ” เทียร์เอ่ยขึ้น แน่นอนว่าพ่อของเธอต้องไม่ยอมอย่างแน่นอน ยิ่งถ้ารู้ว่าเธอมาทำงานกับตระกูลที่เป็นอันตรายแบบนี้ด้วยแล้ว
“ที่จริงก็ได้ครับแต่คุณไซเรนไม่อยากให้คุณเทียร์เสียเวลาเดินทางน่ะครับเพราะจากบ้านคุณเทียร์ไปตระกูลแบล็คมันก็ไกลอยู่” ใบหน้าสวยพยักหน้ารับช้า ๆ เพราะมันคือเรื่องจริง ขนาดออกจากบ้านนั้นมาตั้งแต่ 2 ทุ่มจนตอนนี้ 3 ทุ่มกว่าแล้วยังไม่ถึงบ้านเลย
“ไม่ต้องห่วงนะครับ บริษัทจะทำหนังสือรับรองให้..คุณเทียร์สามารถเอาเอกสารไปยืนยันกับคุณพ่อได้เลยครับ”
“มันไม่ได้เป็นปัญหาแค่เรื่องค้างหรอกค่ะแต่ชื่อบริษัทนี่สิ” ถ้าพ่อเธอเห็นชื่อบริษัทขึ้นมาแน่นอนว่าคงจะไม่ยอมให้เธอมาอยู่แล้วแหละ
“อ่าคุณเทียร์อาจจะยังไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วคุณไซเรนไม่ได้บริหารงานให้กับตระกูลอย่างเดียวหรอกนะครับแต่ยังจัดตั้งบริษัทของตัวเองขึ้นมาด้วย ในส่วนของงานที่คุณเทียร์ดูแลคืองานของบริษัทคุณไซเรนครับไม่ได้เกี่ยวกับตระกูลแต่อย่างใด” ใบหน้าสวยเบิกตากว้างเล็กน้อยด้วยความตกใจที่ไซเรนสามารถบริหารงานได้พร้อมกันถึง 2 บริษัทในเวลาเดียวกันอย่างไม่มีปัญหาแม้แต่น้อย
“ไม่น่าล่ะตารางงานเขาแน่นจนแทบไม่มีเวลาหายใจเลย” เธอเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง ชินเพียงแค่มองพร้อมส่งยิ้มบาง ๆ รับรู้ถึงความห่วงใยผ่านทางน้ำเสียงของเธอไม่นานรถหรูก็ขับมาจอดที่หน้าบ้านโดยที่พ่อของเธอยืนรอรับอยู่
“บอกแล้วไงคะว่าไม่ต้องออกมารับยุงกัดรึเปล่าเนี่ย” เทียร์เอ่ยดุผู้เป็นพ่อหลังจากโทรบอกว่ากำลังจะกลับให้พ่อขึ้นนอนก่อนได้เลยแต่ปลายสายก็ยังดึงดันจะอยู่รอให้ได้
“ทำไมกลับดึกจังแล้วนั่น..”
“สวัสดีครับ ผมเป็นเลขาจากบริษัทSRครับ” ชินเอ่ยแนะนำตัวเองเทียร์ได้ยินชื่อบริษัทก่อนจะคิดในใจว่ามันคงมาจากชื่อย่อของเจ้าตัว
“อ่าครับ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยรับเพราะรู้ว่าลูกสาวไปสัมภาษณ์งานมา
“เรารีบเข้าข้างในกันเถอะค่ะ หนูมีเรื่องจะคุยด้วย..ขับรถกลับดี ๆ นะคะคุณชิน” เธอเอ่ยลาไซเรนด้วยรอยยิ้มก่อนจะดันพ่อของตัวเองเข้าบ้านและนั่งลงพร้อมกับยื่นแผ่นกระดาษให้กับผู้เป็นพ่อ
“นี่อะไร”
“เอกสารรับรองการฝึกงานของหนูค่ะ”
“ไม่เอายกเลิก!” ใบหน้าสวยยิ้มทันทีเมื่อมันเป็นไปตามคาดการณ์ของเธอว่าผู้เป็นพ่อจะต้องไม่ยอมอย่างแน่นอนแม้ว่าในเอกสารจะบอกรายละเอียดถึงห้องพักสุดหรูและระบบรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดมาก ๆ ก็ตามมือบางยื่นไปกอบกุมมือของพ่อก่อนจะเอ่ยขึ้น
“หนูรู้ว่าพ่อเป็นห่วงหนูแต่แค่ 3 เดือนเท่านั้นค่ะหนูก็จะเรียนจบแล้ว”
“แต่ว่าลูกต้องไปอยู่ที่อื่นนะพ่อไม่ยอมหรอก”
“พ่อคะหนูสัญญาว่าจะกลับมาหาเดือนละ 2 ครั้งเลย” คำพูดโน้มน้าวของลูกสาวตัวน้อยทำเอาผู้เป็นพ่อถอนหายใจออกมาทันที มือหนายกขึ้นลูบผมสีน้ำตาลอ่อนของเธออย่างแผ่วเบาเขาเลี้ยงเทียร์มาตั้งแต่เล็กจนตอนนี้เทียร์ตรงหน้าเติบโตเป็นเด็กสาวหน้าตาสวยงามเหมือนกับภรรยาและกำลังจะเรียนจบมีหน้าที่การงานทำกำลังจะมีชีวิตเติบโตเป็นผู้ใหญ่เหมือนกันกับเขาในอีกไม่ช้า
“ก็ได้ลูก”
“ขอบคุณค่ะพ่อ” เทียร์ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะลุกขึ้นสวมกอดผู้เป็นพ่อ
“ต้องกลับมาหาพ่อเดือนละ 2 ครั้งนะ ถ้าเดือนไหนไม่มาพ่อไม่ยอมจริง ๆ ด้วยต่อให้ลูกจะเรียนไม่จบพ่อก็จะเลี้ยงดูลูกตลอดไปเอง” เทียร์ขำออกมาเล็กน้อยกับคำพูดของพ่อตัวเอง ริมฝีปากบางกดจูบลงที่แก้มของคนตัวโตอย่างรักใคร่
“สัญญาค่ะ”
เช้าวันต่อมา
หลังจากพ่ออนุญาตให้มาทำงานได้ทั้งคืนเทียร์ก็วุ่นอยู่กับการเตรียมกระเป๋าซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวแม้จะอยากแบกหนังสือนิยายที่ชอบไปด้วยแต่มันก็คงจะหนักเกินไป
“หนูไปก่อนนะคะ” เทียร์เอ่ยขึ้นมองหน้าพ่อที่สีหน้าไม่ดีเอาเสียเลยก่อนจะเดินเข้าไปกอด
“รักษาตัวนะโทรหาพ่อทุกวัน มาหาพ่อเดือนละ 2 ครั้ง ถ้าไม่สบายใจก็ออกมาทันทีออกมาไม่ได้โทรบอกพ่อจะไปถล่มถึงที่” ใบหน้าสวยยิ้มขำเธอกอดรัดอีกฝ่ายแน่นและไม่ลืมที่จะหอมแก้มอีกครั้งก่อนไป
“ดูแลลูกสาวผมด้วยนะครับ”
“ได้ครับ” ชินตอบรับด้วยความสุภาพหลังจากยกกระเป๋าไปเก็บไว้ที่ด้านหลังรถแล้วเขาเดินไปเตรียมตัว มองสองพ่อลูกที่ยังคงร่ำลากันด้วยรอยยิ้มไม่นานเทียร์ก็เดินมาขึ้นรถ
“ไปกันค่ะ” เธอบอกด้วยรอยยิ้มไม่ลืมที่จะหันกลับไปโบกมือลาผู้เป็นพ่ออีกครั้ง
“มาแล้วเหรอครับ” เทียร์มองใบหน้าหล่อที่ออกมาต้อนรับเธอด้วยรอยยิ้มกว้างเหมือนเมื่อวานเธอยิ้มรับและเป็นอีกครั้งที่เขาจับมือเธอเดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน
“ผมเตรียมมื้อเช้าเอาไว้แล้วทานก่อนค่อยไปดูห้องนะ” ไซเรนเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนก่อนพาเธอมานั่งทานอาหารเช้าที่จัดเตรียมไว้เป็นอย่างดี เทียร์มองอาหารเช้าตรงหน้าที่เต็มไปด้วยอาหารมากมายก่อนจะมองบรรดาสาวใช้ที่มีสีหน้าเหนื่อยล้าก็แน่แหละเตรียมอลังการซะขนาดนี้
“คือจริง ๆ แล้วไม่ต้องเตรียมเยอะขนาดนี้ก็ได้นะคะ ยังไงก็กินกันไม่หมดอยู่ดี” เธอเอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจ
“เพราะเฮียไม่รู้ว่าเทียร์ชอบกินอะไรเลยให้สาวใช้ทำมาหลากหลายน่ะครับ” ความใส่ใจของไซเรนแสดงออกอย่างชัดเจน แม้จะรู้สึกดีที่เขาใส่ใจเธอถึงเพียงนี้แต่ว่ามันก็มากเกินไปจนไปรบกวนคนอื่น
“ถ้างั้นเดี๋ยวหนูเขียนสิ่งที่ชอบไว้ให้แล้วกันนะคะจะได้เตรียมมื้ออาหารกันอย่างพอดีคิดว่ายังไงคะ” เธอหันไปถามความเห็นจากไซเรนที่ส่งยิ้มให้เธอ
“ก็ได้ครับ” เทียร์ถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างโล่งใจ อาหารมื้อเช้าจึงเริ่มต้นขึ้นเงียบ ๆ ไม่นานไซเรนก็ขอตัวไปทำงาน ส่วนเธอก็ถูกพามายังห้องนอนของตัวเอง
- ผู้เขียน
