๑๔
บทรักเร่าร้อนผ่านไป แต่เสียงหอบหายใจยังดังแผ่วแนบชิดกันและกัน ร่างบอบบางของรัตติยากรอยู่ในอ้อมกอดของรพี เขาลูบไล้เนื้อตัวหญิงสาวยามกอดรัดหล่อนเอาไว้แนบอก นึกถึงช่วงเวลาอันสุขสมก่อนหน้าแล้วยิ้มนิดๆ พลางหลุบตามองคนที่ซุกตัวเข้าหา
หล่อนร้อนแรงไม่แพ้ใครถ้าได้มือดีอย่างเขามาจุดไฟปรารถนา และเขาเต็มใจยิ่งที่จะเป็นคนจุดให้หล่อนตลอดไป
“หนาวเหรอครับ” เขากระซิบข้างใบหูนุ่มนิ่มพลางเม้มขบเบาๆ จนคนตัวบางสะท้านเยือก เงยหน้าขึ้นจากซอกคอแกร่งขึ้นสบตาเขา
“ดึกแล้ว…” แก้มนวลร้อนผ่าวยามจ้องตากัน ระลึกได้ถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา “คุณควรกลับ”
“ฮื้อ…” เขารัดหล่อนแน่นขึ้นเมื่อถูกไล่ “ก็ยังไม่อยากกลับ คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะ นะ…”
เขาอ้อนใส่ ดวงตาพราวแพรวงอนง้อ พลางก้มหน้าลงแนบหน้าผากกับหล่อนแล้วยื่นปากลงจุมพิตเรียวปากหวานหนักๆ ก่อนผละใบหน้าออกแล้วสบตาหล่อน
“นะครับ อนุญาตนะคนดี ให้ผมค้างด้วยนะ คืนนี้ถ้าคุณไม่ให้
