๙
ตลอดการทำงานณนนท์ดูไม่มีสมาธินัก ทำให้เพื่อนที่นั่งอยู่ไม่ไกลถึงกับส่ายหน้าเมื่อเขาเรียกเป็นหนที่สามแต่ อีกฝ่ายก็ยังไม่รับรู้…
“ข้าว่ามันเข้าฌานแหงๆ” เพื่อนอีกคนกระซิบบอก ทำให้ตรีภพต้องถอนใจ ก่อนจะลุกจากโต๊ะทำงานเดินไปหาอีกฝ่าย เพียงครู่ก็ไปหยุดอยู่ข้างๆ คนที่หน้านิ่วคิ้วพันกัน…
“นนท์”
คนถูกเรียกระยะประชิดรู้สึกตัวจึงเงยหน้าขึ้นมอง พอเห็นว่าเป็นใครจึงถอนใจยาวแล้วเอ่ยถาม
“มีอะไรเหรอ”
ฝ่ายถูกถามขยับตัวอิงสะโพกกับขอบโต๊ะของอีกฝ่ายพร้อมกอดอกมองตรงๆ
“จะมาถามว่าเป็นอะไรไปหรือเปล่า วันนี้เหม่อทั้งวัน เรียกหลายรอบนายยังไม่ได้ยินเลย ถ้าไม่สบายกลับบ้านไปเหอะว่ะ งานก็ไม่ได้เร่งอะไร ไม่ต้องมาเร่งทำก็ได้”
ณนนท์สบตาเพื่อนอย่างอึ้งๆ อยู่อึดใจ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแล้วพ่นลมหายใจดังพรืดอีกครั้งจนฝ่ายนั้นต้องขมวดคิ้ว
“เป็นอะไร มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า ถ้ามีก็บอกมาเลย ถ้าช่วยได้ข้า
