Episode 01เริ่มต้น
558 คำ
แนะนำตัว
สวัสดีคะ ฉัน "ภวริน"หรือจะเรียกสั้นๆว่า"ริน"ก็ได้ ฉันอายุ 20 ปี เรียนอยู่ เรียนอยู่ที่มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง หน้าตาคม ตาโต ผิวสีแทนไม่ขาวมากแต่ก็ไม่ดำ ฉันขอพูดแบบไม่อายปากเลยละกันว่าฉันขายตัว
บ้านฉันทำธุรกิจส่งออกรายใหญ่ ฐานะทางบ้านคือรวยระดับมหาเศรษฐี ฉันใช้ชีวิตแบบสุขสบายมาตั้งแต่เด็ก แม่ฉันเสียไปตั้งแต่ฉันเด็ก หลังจากแม่เสียไปได้แค่ปีเดียว พ่อก็พาผู้หญิงเข้ามาในบ้านและบอกกับฉันว่าเธอคือภรรยาใหม่ของพ่อ เธอชื่อ"เอมอร"เธอมีลูกติดมาด้วยคนนึงชื่อ"จินดารัตน์"หรือ"จิน" จินเธออายุมากกว่าฉันเพียงแค่ปีเดียว ตอนแรกฉันก็ไม่ได้รู้สึกโกรธที่พ่อพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาแทนที่แม่ ฉันเข้าใจพ่อ พ่อคงเหงาคงอยากจะมีใครสักคนอีกอย่างแม่เลี้ยงก็ดีกับฉันรวมถึงจินก็ดีกับฉันเหมือนกัน
ทุกอย่างดูเหมือนจะไปได้ดี...จนกระทั้ง พ่อของฉันได้ประสบอุบัติเหตุรถชนเสียชีวิต หลังจากงานศพของพ่อ แม่เลี้ยงของฉันก็เผยตัวจริงออกมา สิ่งที่เธอทำมาทั้งหมดตอนพ่อยังมีชีวิตอยู่ มันเป็นแค่การแสดง เธอไม่ได้เป็นคนดีแบบที่ฉันคิด
หลังจากพ้นงานศพพ่อไปได้ไม่กี่วันแม่เลี้ยงของฉันก็ได้ขึ้นเป็นประทานบริษัท หุ้นทั้งหมดของพ่อตกมาเป็นของแม่เลี้ยง เธอไล่ให้ฉันไปนอนที่เรือนเล็กที่อยู่ไกลจากเรือนใหญ่มากพอสมควร เธอไม่ยอมให้เงินฉันใช้สักกะแดงเดียว เธอบอกว่าถ้าอยากได้เงินใช้ก็ต้องทำงานแลก เธอกับลูกใช้งานฉันสาระพัด ทั้งกวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน ปัดเช็ดฝุ่น รวมถึงล้างห้องน้ำ ฉันต้องทำหมดทุกอย่างเพื่อแลกเงินแค่200 จินชอบเอาการบ้านของฉันไปฉีกหรือไม่ก็เผาทิ้ง ฉันไม่มีงานส่งครู จนเกือบจะหมดสิทธิ์สอบ ค่าเทอมก็ไม่ยอมจ่ายให้ฉันสักกะบาทเดียว เธอบอกว่าให้ฉันลาออกไปเรียนที่โรงเรียนวัดสิ เธอถึงจะออกค่าเทอมให้ฉัน ฉันต้องจำใจ จำทน อดทน อดกลั้น ช่วงแรกฉันนอนร้องไห้เกือบทุกคน ฉันคิดถึงแม่ คิดถึงพ่อ ฉันเคยเกือบจะฆ่าตัวตาย...แต่มันไม่ตาย ทำไม ทำไม พ่อกับแม่ถึงไม่พาฉันไปอยู่ด้วย พ่อจะรู้ไหมว่าเมียใหม่พ่อทำกับฉันยังไง
ฉันตัดสินใจจากคำแนะนำของ"แอมแปร์"เพื่อนสนิทของฉัน แอมแนะนำให้ฉันขายตัว...ฉันตัดสินใจขายตัวทั้งที่ฉันไม่ได้อยากทำ แต่ สิ่งที่อยู่รอบๆตัวมันบังคับให้ฉันต้องทำ ถ้าฉันไม่ทำฉันก็ไม่มีเงินใช้ แถมยังต้องออกจากโรงเรียนเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม
จาก"ภวริน"เด็กน้อยที่มีนิสัยล่าเริง พูดเก่ง ชอบยิ้ม ชีวิตเคยมีแต่ความสุข...
ตอนนี้..."ภวริน" คนนั้นได้ตายไปจากความรู้สึกของฉันแล้ว..ความสุขคืออะไร ฉันจำไม่ได้แล้วว่าครั้งล่าสุดที่ฉันยิ้มคือเมื่อไหร่
- ผู้เขียน
