เมื่อก้าวเท้าลงจากรถม้า อวิ่นซงถิงถึงเพิ่งรู้ว่า ลู่เสี่ยนได้ควบม้าตามมาส่งนางด้วย แต่ทว่าสภาพจิตใจของนางยามนี้ไม่พร้อมเชิญอีกฝ่ายเข้าไปนั่งดื่มชาในจวนต่อจริง ๆ
ซึ่งก็ดูเหมือนว่า ลู่เสี่ยนจะเข้าใจท่าทีของนาง เจ้าตัวไม่ได้กระโดดลงจากหลังม้า แต่ทำเพียงแค่ส่งยิ้ม แล้วบอกให้นางรีบกลับเข้าไปพักผ่อน จากนั้นก็ควบม้าออกไปจากจวน
อวิ่นซงถิงฝืนยืนยิ้มส่งลู่เสี่ยนไปจนลับสายตา จากนั้นนางก็สั่งบ่าวรับใช้ข้างกายไปแจ้งผู้เป็นมารดาว่า นางกลับมาถึงจวนแล้ว และนางรู้สึกเหนื่อยมากจึงขอกลับเรือนไปนอนพัก
พอสั่งการเสร็จ อวิ่นซงถิงก็มุ่งกลับเรือนของตนเองทันที นางเดินลัดเลาะไปตามระเบียงทางเดิน เนื่องจากยามนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม สายลมพัดแรงจนกิ่งไม้ทั้งสองข้างทางกระทบกันส่งเสียงหวีดหวิวประหลาดออกมา สภาพอากาศชวนให้รู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก
อวิ่นซงถิงที่ตอนนี้สภาพจิตใจทั้งรู้สึกเจ็บปวด อึดอัด และสับสนมากอยู่แล้ว มันจึงย
