อวิ่นซงถิงเดินออกจากเรือนใหญ่ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง นับจากวันที่อวิ่นเฟยหยวนนัดนางออกไปพบที่เรือนร้าง จนมาถึงวันนี้ก็ได้ผ่านล่วงเลยมาแล้วห้าเดือน ซึ่งมันเป็นห้าเดือนที่บุรุษผู้นั้นหายไปจากชีวิตนาง
ช่วงที่ผ่านมาอวิ่นซงถิงไม่ได้รับจดหมาย ไม่รับรู้ข่าวคราว นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่า อวิ่นเฟยหยวนหายไปไหน? สบายดีหรือไม่? ตอนนี้อีกฝ่ายกำลังทำอะไร? ย้ายออกไปพักที่ไหน? แล้วพักอยู่กับใคร?
คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัว ซึ่งเป็นคำถามที่ไร้คำตอบ เพราะคนที่จะให้คำตอบของคำถามเหล่านี้ได้ก็มีเพียงแค่อวิ่นเฟยหยวนเท่านั้น
อวิ่นซงถิงผ่อนลมหายใจออกมา จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ชีวิตของนางตอนนี้ผูกติดอยู่กับคำถาม และคำพูดสุดท้ายที่อวิ่นเฟยหยวนกล่าวเอาไว้ก่อนจากลา ในแต่ละวันที่พ้นผ่านนางได้แต่บอกกับตัวเองซ้ำ ๆ ว่า ต้องเชื่อมั่น และเฝ้ารอ
แล้วก็ด้วยเพราะความขลาดกลัว และหวาดระแวงจนเกินไป เนื่องจากนางกลัวว่า ผู้เป
