จนกระทั่งตกเย็นเจนิสหลังจากที่พาปาลินไปสมัครเข้าเรียน เธอก็ช่วยเป็นธุระจัดการทุกอย่างให้ปาลิน ราวกับเป็นลูกอีกคนของเธอ
ทว่าขณะที่เจนิสพาปาลินมาเลือกซื้อชุดในห้างสรรพสินค้านั้น เสียงสมาร์ทโฟนกับดังขึ้นมา
Rrrrrrrrr ลูกชาย
“ลูกชายน้าโทรมาพอที ปาลินเลือกเองก่อนนะลูก” เจนิสเอ่ยกับปาลินเสร็จ ก็รับสายของฟรอสต์
[ไง วันนี้จะเอาเท่าไหร่ละจ๊ะลูกรัก] คำแรกที่มารดาทักทาย ฟรอสต์ถึงกับขำลั่น
[แหม คุณแม่ครับ ผมแค่จะถาม วันนี้คุณแม่ไปที่มหาลัยผม ทำไมเอ่ย] เขารอรับสายมารดาตั้งแต่ช่วงบ่าย ทว่ากับไม่มีข่าวคราวอะไร
[อยากรู้อะไร ก็กลับบ้านบ้างสิจ๊ะ บ้านเรามีสมาชิกใหม่มาเพิ่มด้วยนะ] เจนิสเอ่ยด้วยสีหน้าอารมณ์ดี เมื่อเหลือบมองปาลิน
[เพื่อนเจ้าลาเต้หรือครับ ดีนะครับ อยู่กันสองตายาย คงเหงามากๆน่าดู ต่อไปคุณพ่อคุณแม่จะได้ไม่เหงา] ฟรอสต์เอ่ยด้วยสีหน้าอารมณ์ดี พ่อกับแม่เขาไม่เกินรับหมาจรจัดเข้ามาเลี้ยงให
