เด็กเฮียโรม3

2317 คำ

สองวันต่อมา "มึงได้อะไรมาบ้างเอามาให้หมด" รันเวย์เป็นเด็กอายุสิบสี่ปีแต่รูปร่างสูงใหญ่เกินวัยอาจเพราะมีเชื้อสายคนยุโรปพ่อเป็นลูกครึ่งแม่เป็นคนไทย เวย์จัดว่าเป็นเด็กหนุ่มลูกเสี้ยวที่มีหน้าตาดีมากจนหาตัวจับยาก ใบหน้าคมคายออกจะร้ายๆเหมือนวัยรุ่นแบดบอยทั่วไป แต่กลับดึงดูดสายตาให้คนหันกลับมามองมันอยู่สมอ รันเวย์ หรือทุกคนเรียกสั้นๆว่า เวย์ จะถูกบังคับให้ออกมาตกทรัพย์ทุกวันจะด้วยวิธีใดก็แล้วแต่ เพื่อนำเงินที่ได้มาทยอยใช้หนี้ที่พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดเป็นหนี้จากการเล่นพนันที่บ่อนเถื่อนและพนันออนไลน์จนสิ้นเนื้อประดาตัวต้องขายทุกอย่าง แม้กระทั่งลูกชายที่อายุได้เพียงหกขวบเป็นตัวประกันและให้ทำงานเพื่อปลดหนี้ตั้งแต่วันนั้น หลังจากนั้นพ่อแม่ก็หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งให้เด็กตัวเล็กๆต้องรับชะตากรรมที่โหดร้ายโดยที่ตัวเองไม่ได้ก่อตามลำพัง... ผ่านมาแปดปีแล้วที่รันเวย์ต้องใช้ชีวิตอย่างลำบากถูกโขกสับให้ทำงานหามรุ่งหามค่ำแต่ไม่เคยได้รับค่าตอบแทนสักบาทเพราะทำงานชดใช้หนี้ มีลูกค้าใจดีแอบสงสารให้ทิปพอให้เขาได้มีไว้ใช้จ่าย วันไหนไม่ได้ก็ต้องอดมื้อกินมื้อ พวกเดนมนุษย์สอนให้เด็กอายุตั้งแต่หกขวบทำในสิ่งที่ผิดกฎหมายจนเก่งและเชี่ยวชาญและเริ่มทำงานมาตั้งแต่ตอนนั้น เป็นทั้งพนักงานในบ่อนและหลอกตบทรัพย์แล้วแต่จะเลือกเหยื่อแบบไหน แรกๆอาจจะฝืนทำเพราะถูกบังคับ แต่พอนานวันเข้าก็กลายเป็นความเคยชินจนติดเป็นนิสัย เรื่องลักขโมยจึงเป็นเหมือนสันดานกลายเป็นคนมือไวไปโดยไม่รู้ตัว วันไหนทำยอดไม่ได้ตามเป้าก็ถูกซ้อมเจ็บตัวจนกลายว่าเป็นชินชา ความเจ็บปวดที่ถูกทำร้ายซ้ำๆมันกลายเป็นความด้านชาไปแล้ว... แต่จะทำอย่างไรได้ใช่ว่าเขาจะยอมรับที่โชคชะตากลั่นแกล้งแต่เป็นเพราะว่าตอนนี้เขาไม่ทีทางเลือก... เวย์กลายเป็นเด็กที่ก้าวร้าว แข็งกระด้าง ดูแบดบอยร้ายกาจและชอบความรุนแรงอย่างเห็นได้ชัด หลายต่อหลายครั้งที่เคยคิดตัดสินใจจะจบชีวิตตัวเอง แต่พอนึกอีกทีทำไมเขาต้องยอมแพ้กับโชคชะตาที่บัดซบ..สักวันหนึ่งหากมีโอกาสไม่ว่าทางใดก็ตามเขาจะต้องออกไปจากนรกขุมนี้ให้ได้... พวกมันฝังไมโครชิปติดตามตัวไว้ทำให้รันเวย์ถูกควบคุมผ่านชิปเล็กๆที่ฝังไว้ตามร่างกายซึ่งเป็นเหมือนจีพีเอสติดตามตัวเขาไปทุกที่ นี่คือสาเหตุที่หนีพวกมันเป็นร้อยเป็นพันครั้งสุดท้ายแล้วก็ไม่รอดอยู่ดี... "ก็ให้ไปหมดแล้ว ยังจะเอาอะไรอีก" เวย์บอกไปเสียงเข้มอย่างไมพอใจ เพราะตนให้ทุกอย่างไปหมดแล้วจะเหลือก็แค่เข็มกลัดเพชรของผู้ชายปากร้ายคนนั้น...ที่ตนไม่ให้ พลั่ก!!! หมัดหนักๆชกเข้าที่ปากหยักอย่างไม่ออมแรงจนเวย์เสียหลักล้มลงไป ไหนเลยเด็กหนุ่มจะไปสู้แรงมหาศาลของพวกกล้ามโต เวย์ตวัดสายตาแข็งกร้าวมองหน้าคนที่ลงมือกับตนอย่างแค้นเคือง เม้มริมใปากแน่นจนเป็นเส้นตรง ปากที่ถูกชกจนเลือดกลบปากไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มขอร้องหรือร้องไห้อ้อนวอนอย่างที่ควรจะเป็น ความเจ็บที่ได้มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปซะแล้ว... "อย่ามาโกหกพูดมา มึงก็รู้ว่าโกหกแล้วจะเป็นยังไง" "พี่แม็ค ผมว่าอย่าไปเสียเวลาพูดกับมันเลย มันโตพอที่จะไปทำงานที่บารโฮสต์ของเลดี้หลิวแล้ว หล่อๆแบบมันแขกกระเป๋าหนักคงจะแข่งกันประมูลน่าดู ในเมื่อเรามีเพชรเม็ดงามอยู่ในมือก็เอามันเข้าประมูลไปซะเลยไม่ดีกว่าหรือไง" คนที่ออกความคิดเห็นมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาหยาบโลน รันเวย์รู้ดีว่าไอ้หน้าปลวกคนนี้อยากเคลมตนมาตั้งแต่เป็เเด็กแต่เวย์ก็เอาตัวรอดได้ทุกครั้ง หน้าตาจัญไรอย่างมันอย่าหวังจะได้เห็นขาอ่อน! แม็ค คือหัวหน้าพนักงานในบ่อนเถื่อนมีหน้าที่ควบคุมเวย์อีกที ส่วนเลดี้หลิวเวย์ก็รู้จักเธอเป็นอย่างดี เป็นเจ้าของบาร์โฮสต์และเวย์ก็วิ่งเข้าออกที่นั่นเสมอ เธอยังเคยเอาของอร่อยมาให้เขากินอยู่บ่อยๆสมัยที่ยังตัวเล็กๆ "ไอ้เวย์มันหล่อ เอามันไปประมูลดีกว่าเชื่อผมได้เงินก้อนโตแน่ หน้าตาอย่างมันคงเรียกแขกได้เยอะ เพิ่มเงินได้อีกช่องทาง เราจะได้ไม่เหนื่อยหาเงินให้บอส เพราะยังไงคนก็รอประมูลมันกันทั้งนั้น" เวย์กัดฟันกรอดพวกมันทำราวกับตนไม่ใช่มนุษย์ พยายามจะหาทุกช่องทางที่จะผันเป็นเงินโดยไม่สนสี่สนแปด เขาต้องทำงานใช้หนี้ที่ทำทั้งชาติก็ไม่มีวันหมด "ไม่นะกูไม่ทำ!! สัส! ปล่อยกู!! " เพราะเคยเห็นมาตั้งแต่เด็กชีวิตก็วนเวียนในแหล่งอโคจรมาโดยตลอด เขาจึงรู้คำว่าประมูลดีว่าเป็นอย่างไร จึงพยายามสะบัดตัวเองที่ถูกเกาะกุมพลางดิ้นเพื่่อให้หลุดพ้น อย่างน้อยๆมีเวลาพอให้ได้คิดเพื่อจะหาวิัธีการเอาตัวรอดจากเรื่องบ้าๆพรรค์นั้น "จะหนีไปไหน มึงมานี่เลย!! " เสียงที่ดังขึ้นทำให้ขาสองข้างที่กำลังจะก้าวขึ้นรถหรูหยุดชะงัก เมื่อเห็นฝรั่งตัวโตกระชากผมเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่คุ้นตาพร้อมทั้งกึ่งลากให้เข้าไปในตึกที่อยู่ไม่ไกลจากหน้าโรงแรมเดิมที่เคยมาเมื่อวันก่อน รังสิมันต์เหลือบเห็นว่าเจ้าขุนมองไปยังเด็กหนุ่มคนนั้นเหมือนกันด้วยสายตาเย็นยะเยือก จนคาดเดาอารมณ์ได้ยากว่าคนนิ่งๆอย่างเจ้าขุนกำลังคิดอะไรอยู่ ขาที่ก้าวไปได้ข้างหนึ่งถอยลงมาโดยอัตโนมัติ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดพร้อมเสียงทุบตีของไอ้พวกเดนมนุษย์อีกครั้งและอีกครั้ง "...!!" "เฮ้อ!" รังสิมันต์ถอนหายใจดังพรืด เขานึกไว้ไม่มีผิดหากคนข้างๆเห็นก็คงไม่อยู่เฉย เพราะรายนี้เป็นคนประเภทขี้ใจอ่อนเห็นความรุนแรงหน่อยไม่ได้ต้องเข้าไปยุ่งกับเรื่องของคนอื่นทุกที ไอ้นิสัยแบบนี้ มันก็นิสัยแบบเดียวกับเขานั่นแหละทึ่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน แต่ทว่าต้องยกเว้นไอ้เด็กคนนี้ที่มันไม่รู้จักตอบแทนคุณแถมยังแสบมาลูบคมเขาอีก "เดี๋ยวก่อนไอ้ขุน "อะไร" "อย่าไปยุ่งกับไอ้เด็กนั่น ทำไมต้องไปช่วยมันด้วยวะ" เจ้าขุนเดินลิ่วๆไปยังคนกลุ่มนั้นทันทีโดยไม่ฟังเสียงห้ามปรามของรังสิมันต์ สุดท้ายก็ต้องวิ่งตามหลังญาติตัวเองไป หลังจากที่เจ้าขุนให้คนของวนารมย์จัดการเรื่องของเด็กที่ชื่อรันเวย์แต่ยังไม่ได้เริ่มต้นสืบด้วยซ้ำก็พบว่าเด็กคนนี้ถูกพวกเดนมนุษย์จับตัวกลับมาอีกจนได้ "หยุดนะ!" เสียงทรงพลังของเจ้าขุนส่งผลให้ร่างสูงยักษ์ของฝรั่งตาน้ำข้าวบริเวณนั่นหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนลงทันที เจ้าขุนมองเด็กที่ถูกจับแขนไขว้หลังแล้วผลักให้ล้มตัวลงทั้งถีบทั้งกระทืบจนร่างเด็กหนุ่มตัวงองุ้ม พอพวกมันเผลอรันเวย์ก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งจะเข้าไปหารังสิมันต์ แต่ทว่า "หยุดอยู่ตรงนั้น มึงไม่ต้องมาอยู่ใกล้กู ไอ้เด็กเนรคุณ!" รังสิมันต์ยกมือห้ามชี้หน้าอีกฝ่ายเอาไว้เสียก่อน คิ้วเข้มขมวดกันยุ่งเห็นหน้ามันแล้วอยากจะจับฟาดให้หลาบจำ เรื่องเก่าก็ยังไม่ได้สะสางที่กล้ามาตกเข็มกลัดประจำตระกูลไป คิดว่าป่านนี้คงเอาไปขายแล้วนอนกอดเงินอยู่ที่ไหนสักแห่งใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปแล้ว แต่ทำไมยังอยู่ที่นี่ให้พวกมันกดขี่ข่มเหงได้อีก "ปล่อยเด็กไป!!" เจ้าขุนพูดเสียงห้วนด้วยจุดประสงค์เดิม รังสิมันต์มองเด็กคนเดิมที่มีสภาพไม่ต่างจากเมื่อวันก่อน แผลฟกช้ำอันเก่ายังไม่หายดีแผลใหม่ก็ขึ้นมาแทนที่ คิ้วเข้มหนาแตกมีเลือดไหลซิบออกมาเป็นสายทางปากหยักแตกมีเลือดซึมตรงมุมปากอีกตามเคย บอกคำเดียวสภาพคือเละ! แต่ก็ไม่ได้บดบังความหล่อที่ซ่อนอยู่ของเด็กคนนี้ไปได้อีกเช่นกัน "ไม่เกี่ยวกับคุณ เราต่างคนก็ต่างอยู่ดีกว่า" คนพูดน่าจะรู้แล้วว่าพวกเขาเป็นใครถึงได้ลดความกระด้างกระเดื่องลง รังสิมันต์จำหน้าพวกมันได้ แต่ก็เลือกที่จะเงียบ เขาขอไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับพวกมาเฟียปลายแถวดีกว่าได้ไม่คุ้มเสีย โดยเฉพาะกับไอ้เด็กไม่สำนึกบุญคุณ!... "ปล่อยผ่านไปเหอะน่า เรื่องของคนอื่น อีกอย่างไอ้เด็กเหลือขอนี้ช่วยไปก็เท่านั้น" "มึงไม่เห็นหรือไงว่าเด็กกำลังถูกทำร้าย ทีหมาโดนไล่ตีมึงยังลงไปช่วยมันเลย" นั่นหมามันน่ารักรู้จักอ้อนเอาใจเจ้าของ แต่นี่มันคน! ยังเป็นคนเจ้าเล่ห์คบไม่ได้อีกด้วย "เด็กมันเต็มใจหรือเปล่า" เพราะไม่อย่างนั้นทำไมมันถึงไม่หนีไปสักที จะอยู่ให้พวกมันโขกสับอยู่ทำไม "ดูสภาพมันดิ มันขัดขืนหนักขนาดนั้นบ้านมึงเรียกเต็มใจหรือไง สัส! " "อ้าว! แล้วจะด่ากูทำไม!" รังสิมันต์ส่ายหน้าอย่างหงุดหงิด หันไปพาลใส่คนต้นเรื่องด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราดแทน "รันเวย์ใช่ไหม" เจ้าขุนถามเด็กด้วยภาษาอังกฤษ คนโดนถามพยักหน้าน้อยๆสายตายังคงไม่ไว้ใจ "มานี่ ไม่ต้องกลัว" เจ้าขุนกวักมือเรียกทั้งที่พวกฝรั่งตาน้ำข้าวยังยืนหัวโด่อย่างไม่กลัวตาย เด็กหนุ่มจึงเดินเข้ามาหาคนเรียกอย่างช้าๆดูเชิงอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้วางใจเช่นกัน "อยากมาอยู่กับฉันไหม" รังสิมันต์มองใบหน้าร้ายๆท่าทางอวดดีทั้งที่ถูกรุมกระทืบเหมือนหมูเหมือนหมา ไอ้หน้าตาแบดบอยกวนตีนไม่เลิกมันถึงได้เจ็บตัวเป็นว่าเล่น โตขึ้นคงเป็นภาระสังคมน่าดู แต่เขาก็ไม่คิดจะถอดใจอยากช่วยฉุดดึงเด็กคนนี้ออกจากขุมนรกจะได้ไม่มีสภาพอยู่อย่างตายทั้งเป็นแบบนี้ "ฐานะอะไร เป็นทาสในเรือนเบี้ย คนใช้ลูกน้อง หรือว่า..." "เป็นลูก" "ห้ะ!! ไอ้ขุน มึงเสียสติไปแล้วหรือไง" รังสิมันต์มองหน้าญาติสนิทอย่างไม่เชื่อหู สลับกลับมองหน้าเวย์อย่างไม่ไว้ใจ เห็นแววตาอวดดีของมันแล้วโคตรน่าหมั่นไส้ "มันเป็นหนี้เท่าไหร่" เจ้าขุนไม่สนใจเสียงห้ามปรามของญาติสนิท หันไปถามพวกฝรั่งด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบอย่างไม่ยอมหลบสายตา "ผมไม่ขาย ทางที่ดีผมว่าคนอย่างพวกคุณอย่ามายุ่งดีกว่า" หัวหน้าของพวกมันรีบเอ่ยขึ้น ท่าทางไอ้เด็กคนนี้จะมีดีไม่เบามันถึงไม่ยอมขาย แต่ถ้าเป็นตนก็ไม่อยากปล่อยไปเหมือนกัน ถ้ามันเชื่องก็อยากเลี้ยงเอาไว้ดูเล่น... แต่พอเห็นรอยสักแล้วก็หงุดหงิด มันทำอะไรกับร่างกายของมันนักหนาทั้งสัก ทั้งเจาะหู เจาะปาก แล้วยังชอบทำหน้ากวนประสาทใส่เขาอีก เห็นแล้วมันน่าเตะสักป้าบ!! "กูให้มึงอีกสามเท่า" "ห๊ะ!!ไอ้เชี้ยขุน มึงรวยจัดหรือไงสัส!" รังสิมันต์จิ๊ปาก มันจะช่วยทุกคนแบบนี้ทั้งโลกไม่ได้ ต่อให้มีเงินเป็นหมื่นๆล้านก็แก้ปัญหาพวกนี้ไม่ได้อยู่ดี พวกกดขี่ข่มเหงคนที่อ่อนแอกว่า ปลาใหญ่ก็กินปลาน้อยเป็นเรื่องปกติในสังคมมีให้เห็นทั่วทุกบ้านทุกเมืองไปแล้ว "ใครบอกบัญชีกู" "อ้าว! แล้ว?" "บัญชีมึงต่างหาก!" (⊙_⊙;) "ขายให้คุณตอนนี้มันง่ายไป ขืนบอสผมรู้พวกผมก็ซวยอีก ผมรู้ว่าถ้าพวกคุณอยากจะได้เด็กคนนี้ไปจริงๆ เพียงกระดิกนิ้วก็สมปรารถนาแล้ว" "รู้แล้วก็ปล่อยเด็กไป" เจ้าขุนยังคงใจเย็น "ผมหวังว่าคุณจะแฟร์ๆกับพวกเราด้วยในฐานะคนค้าขายทำธุรกิจเหมือนกัน พ่อแม่ของมันเป็นหนี้และหนี้มันก็มีค่าต้องจ่าย เมื่อพ่อแม่ขายมันให้พวกเราแล้ว ร่างกายและจิตวิญญาณมันก็ต้องเป็นของพวกเรา" "แต่เด็กคนนี้ไม่ผิด ที่ผิดคือพ่อแม่ที่เห็นแก่ตัวนั่น! ถ้ามึงอยากไล่บี้เอาเงินคืนมึงก็ควรไปตามเอากับคนเห็นแก่ตัวที่ขายลูกกินสิ ไม่ใช่มาไล่เบี้ยกับเด็ก" เจ้าขุนมองแววตาคนที่แทบจะไม่เหลือความสดใสในช่วงชีวิตวัยรุ่น สีหน้าแววตาที่มีความเป็นมนุษย์น้อยลงเต็มที มันแข็งกระด้างดุดันและหวาดระแวงราวกับสัตว์ร้ายที่ถูกทรมานบาดเจ็บอย่างแสนสาหัส.. "ได้ ถ้าคุณอยากได้จริงๆคืนนี้ก็ไปประมูลเอาล่ะกันที่บาร์โฮสต์เลดี้หลิว แต่คู่แข่งอาจจะเยอะหน่อยนะเพราะมีแต่คนอยากได้ตัวมันกันทั้งนั้น"

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more