บทที่ 67 พาเมียหนีแม่

1565 คำ

[Part of Maxwell] ผมยิ้มให้ยัยหนูอย่างอารมณ์ดี ช่วงนี้ทำตัวน่ารัก น่าฟัด น่าเอาเสียจริง ผมกวักมือเรียกเธอเข้ามาหา ยัยหนูของผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย "ไม่ทำงานแล้วเหรอคะ" นาเนียร์เข้ามานั่งตักผมเหมือนเคยแล้วถามผม ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบแล้วโน้มตัวไปกดหอมแก้มเธอแรงๆให้ชื่นใจ "พี่อยากลำลึกความหลัง" "ความหลังอะไรคะ" "พี่อยากกินหนูบนโต๊ะนี้อีกครั้ง" ผมกระซิบข้างหูจนคนตัวเล็กเอี่ยวหลบแล้วเอาคางเกยไหล่ผมไว้กลบความเขิน ปัง!! เสียงประตูกระทบกับกำแพงดังลั่น พร้อมกับร่างหญิงสูงวัยตรงหน้าประตู "หยุดเลยนะ!!! แกล่อน้องลงมาหาเหรอตาแมกซ์" พอสิ้นเสียงนายหญิงใหญ่ไอริน นาเนียร์ก็เด้งออกจากตัวผมทันที แล้วยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆผมแทน "นะ..หนูลง/แม่เห็นหนูลงมานานเลยมาตามจ๊ะ" นายหญิงแม่ของผมพูดขัดนาเนียร์ที่ยังพูดไม่จบ เธอยกมือปิดปากพยักหน้าให้แม่ผม เดินไปหยิบแก้วนมแล้วเดินออกห้องไป "โธ่แม่!!" "อย่าหวังเลยแก"

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม