เพราะโลกมันกลม
1003 คำ
Ep 2 เพราะโลกมันกลม
อพาร์ทเม้นท์ JL
"แพรพักอยู่ที่นี่หรอ "
สารวัตรหนุ่มถามขึ้นอีกครั้งเมื่อรถจอดและดับเครื่องลง
หมอสาวทำหน้าฉงน
เมื่อสารวัตรหนุ่มขับเข้าที่จอดรถ แล้วดับเครื่องยนตร์ มือเรียวบางเผลอเอื้อมไปคว้าแขนแกร่ง ก่อนจะปล่อยออก
"นนท์จะลงหรอ"
เสียงนุ่มเอ่ยถาม สารวัตรหนุ่มเลิก คิ้ว เล็กน้อยนอนหันหน้ากลับมามอง
"เปล่าเราพักที่นี่"
เสียงทุ้มเอ่ยตอบออกมา ด้วยประโยคที่ยังพูดน้อยเหมือนเดิม
กึกๆๆๆเสียงรองเท้าคู่สวยกระทบกับพื้นทำให้ พนักงานรักษาความปลอดภัยหนุ่ม ที่จวนเจียนจะหลับแล้วตื่นลืมตาขึ้นมา
"อ้าวหมอแพรคนสวย !"
รปภหนุ่ม ทักทายด้วยอาการกระตือรือร้น พร้อมวิ่งไปหาอย่างถือวิสาสะ หมอสาวคนสวยชะงักถอยหลัง อาการหยุดเดินกะทันหันทำให้นายตำรวจหนุ่มที่เดินก้มหน้าเขี่ยโทรศัพท์ตามหลังมา ถึงกับขมวดคิ้วมุ่นและเงยหน้าขึ้นมอง จึงได้เห็นเหตุการณ์ที่เป็นอยู่ตรงหน้า
"หมอแพรครับหมอแพร วันนี้ผมปวดหัวรบกวนหมอแพรช่วยตรวจให้หน่อยได้ไหมครับ "
รปภหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงเย็นเยียบมือข้างซ้ายยื่นมือมากระตุกมือขวาของหมอแพรให้ไปจับที่หัวของมัน หมอสาวขนลุกเกลียว สะบัดมือ 2 ครั้งแต่ก็ยังไม่หลุดไปได้ แต่แล้วก็มีเสียงกะแอมไอ 2 ครั้งออกมา ฝ่ายทางรปภ. หนุ่ม ที่ตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอหมอแพรจนไม่ทันได้มองหน้ามองหลังดีๆนั้น. ถึงกับชะงักพี่มีอีกคนนึงตามมาติดๆ
"ใครหว่าหรือว่าผัวหมอแพร "
คงไม่ใช่ถ้ามีผัวก็คงต้องเห็นนานแล้วมันคิดในใจพลางยิ้มย่อง
เสียงกระแอมไอ 1 ครั้ง เมื่อมองดูแล้วรปภหนุ่มยังไม่ปล่อยมือเพื่อนของเขา คราวนี้ไม่กะแอมเปล่าๆ แต่มีการแผ่รังสีอำมหิตที่หมอแพรเองยังรู้สึก เย็นที่ท้ายทอย
รปภ. หนุ่มจะงักตึก ค่อยๆปล่อยมือ อย่างลนลาน เมื่อเหลือบตาไปมอง เห็นบัตรคล้องคอของนายตำรวจหนุ่มและปืนพกที่เหน็บอยู่ข้างเอว ซวยแล้วหว่ากูไม่มองดูดีๆ
หมอสาวถอนหายใจดังเฮือก ก่อนระบายลมหายใจออกมาเบาๆอีก 2 ครั้ง พร้อมหันหน้าไปหานายตำรวจหนุ่ม
ขอบคุณนะนนท์
ใบหน้าหล่อขาวพยักหน้าให้ 1 ครั้ง คิ้วยังไม่ได้คลายปมออก ก็เดินนำหมอสาวไป
ลิฟท์กดขึ้นมาจนถึงชั้น 5 หมอสาวและนายตำรวจหนุ่มทำหน้าฉงนใจ ก่อนลิฟท์ เปิดและเดินออกมา ทั้งสองยังเดินตามกันมา จน สารวัตรนนท์ หยุดที่ห้องของตัวเอง 2515 หมอสาวพึมพำเบาๆ ก่อนจะก้มมองเลขหน้าห้องของ สารวัตรนนท์
นี่มันห้องติดกับเรานี่นา
เสียงหวานพึมพำคนเดียว ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันอีกต่างก็แยกย้ายกันเข้าห้อง โดยที่หลังประตูแต่ละบานมีความรู้สึกคนละอย่าง
นนท์ talk
ผมนั่งสงบนิ่งอยู่ในความมืด พิงหลังประตู สูบบุหรี่พ่นควันไปพลางๆ ใช่ครับผมกับแพรเคยสนิทกัน ถึงพูดไม่ได้ว่าเป็นเพื่อนที่สนิท แต่ก็พูดได้เลยว่าสนิทกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ เราสองคนรู้จักกันมาหลายปี จนใครๆก็คิดว่าถ้าวันหนึ่งผมจะมีแฟนยังไงก็ต้องเป็นแพรแน่ แพรเป็นผู้หญิงสวย มองแล้วดูเย็นตา เป็นคนที่สุขุมอยู่ตลอดเวลา แต่นั่นแหละ มันไม่เร้าใจ ผมไม่เคยคิดกับใครเกินเพื่อน แต่ผมก็ดูออกว่าแพรคิดแน่ แววตาที่แพรมองผม มันไม่ใช่แววตาของเพื่อนที่มองกัน ผมรู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ เพราะแพรเองก็ไม่เคยคิดที่จะพูด เราสองคนก็อยู่กันแบบนี้หลายปี จนผมมีน้องดา ดารันแฟนของผม หลังจากที่ผมมีน้องดา แพรเองก็ดูจะเงียบและถอยออกไป เธอยิ่งขีดคำว่าเพื่อนชัดเจนขึ้น ผมก็โอเค คิดว่าดีแล้วที่คงจะไม่เสียเพื่อนไป จนอยู่ดีๆแพรก็หายไป จนผมพึ่งมาทราบวันนี้ ว่าพ่อแม่แพรเสีย สารวัตรนนท์นั่งนิ่งอยู่ในภวังค์อีกเล็กน้อย เหลือบมองไปก็เห็นว่าข้างห้องปิดไฟลงแล้ว ตัวเองจึงเดินเข้ามาอาบน้ำแล้วเข้านอน
ทางด้านหมอแพร ที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มสีหวาน มือขาวกำจิกผ้าห่มแน่น นึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา ก่อนที่ริมฝีปากบางสวย จะพึมพำ
"นนท์ นนท์กลับเข้ามาหาแพรอีกทำไม"
ตัวบางของหมอแพรลุกขึ้น เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เอื้อมมือไปหยิบกล่องที่อยู่บนสุด ออกมาเปิด คว้ากรอบรูปใบนึงที่เจ้าตัวดูประจำ ลูบไล้ไปมา
"แพรคิดถึง คิดถึงนนท์เหลือเกิน ถึงแม้นนท์จะเป็นของคนอื่น แต่แพรก็รักนนท์เหลือเกิน"
หมอแพรพึม ทำไปมา น้ำตาซึมที่หางตา เมื่อทำได้แค่คิด ทำได้แค่คิดถึง ตัวเธอรู้ดีว่าความคิดถึงของเธอไม่เคยไปถึง...
นนท์ เพื่อนรัก เลยสักครั้ง. หลายปีที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าเธอเองก็ไม่รู้ว่านนท์รู้ นนท์รู้ว่าเธอรู้สึกยังไง แต่นนท์ไม่คิดจะก้าวข้ามมันไป เธอเองก็ทำได้แค่เฉยๆเท่านั้น จนเธอถอยออกมาจนสุดทาง นนท์เองก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะรั้งหรือรออะไร เธอจึงทำได้แค่คิดถูกแล้วที่ปล่อยออกมา อย่างน้อยๆมีกันเป็นเพื่อนไว้ก็ยังดีอย่างน้อยๆก็ยังได้เจอกันอยู่ทุกวัน คืนนั้นทั้งสองหลับลงด้วยอารมณ์คนละความรู้สึก แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยในอีกหลายวัน
- ผู้เขียน
