EP.27 #แลกลมหายใจ
1041 คำ
“ละ… เลิกเดามั่วซั่วแล้วออกไปให้พ้นหน้าฉันนะ!!” ฉันตวาดเสียงดังพร้อมกับยกมือขึ้นผลักไหล่หนา นับพันไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด เขากลับยิ้มรับหน้ามึน
“อ่า… สีหน้าแบบนี้แสดงว่าฉันเดาถูกสินะ เธอเคยเป็นเมียไอ้เดย์จริง ๆ สินะ”
“ไม่ใช่! หยุดพูดจาเลว ๆ สักที! ฉันกับเขาไม่เคยเป็นอะไรกันทั้งนั้น! แม้แต่ตัวนายเองฉันก็ไม่เคยเป็น! และจะไม่มีวันเป็นด้วย!”
“หึ… มั่นใจมากไปไอวี่ คิดว่าฉันจะยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ งั้นสิ”
“ก็ได้ ถ้านายไม่ออกไป ฉันออกไปเองก็ได้ เพราะฉันทนหายใจร่วมกับคนอย่างนายไม่ไหวแล้ว! ถอย!” ฉันตัดสินใจผลักนับพันสุดแรงจนเขาเซถอยหลังไปหลายก้าว ฉันอาศัยจังหวะนั้นขยับตัวเพื่อเดินหนีออกมา ไม่อยากทนยืนให้เขาใช้สายตาจับผิดมองกันอีกต่อไป
“หายใจร่วมกันไม่ได้ งั้นเรามาแลกลมหายใจกันหน่อยเป็นไง”
พรึ่บ!
“จะทำบ้าอะไร… อื้อ ๆ!” ฉันดีดดิ้นสุดแรงเมื่อถูกมือหนาคว้าไหล่พร้อมกับกระชากให้หันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา เพียงเสี้ยววินาทีเดียวริมฝีปากร้อนฉ่านั่นก็จัดการกลืนกินเสียงร้องของฉันในทันที
อีกแล้ว… เขาทำเรื่องสารเลวกับฉันอีกแล้ว!
หัวสมองฉันอื้ออึงไปชั่วขณะเมื่อสัมผัสถึงความร้อนชื้นกำลังเคลื่อนไหวภายในโพรงปากตัวเอง ฉันพยายามขัดขืนทุกวิถีทางแต่ก็ไม่สามารถหนีรอดจากเรียวลิ้นร้ายกาจนั่นได้เลย นับพันช่ำชองเรื่องพรรค์นี้มากเกินไป เขารู้วิธีรับมือกับฉันมากเกินไปแล้ว!
“อึก…”
ริมฝีปากร้อนฉ่าผละออกไปแล้วก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนผ่านตามพวงแก้มช้า ๆ ไม่รู้ว่ามือข้างไหนของเขากำลังลูบเฟ้นสีข้างฉันอย่างเมามันส์ ฉันรีบปัดมือข้างนั้นออกแล้วยกขึ้นผลักดันร่างสูงให้ออกห่างจากตัว
“เลิกเล่นตัวเหอะน่า เรามาสนุกกันดีกว่านะ รับรองว่าเธอจะฟินยันเช้าเลย” นับพันทำท่าจะพุ่งริมฝีปากร้อน ๆ เข้าหาฉันอีกครั้ง โชคดีที่ฉันเบี่ยงหน้าหลบทัน ไม่อย่างนั้นฉันคงเสียจูบให้คนสารเลวนี่อีกแน่ ๆ
“นายมันน่ารังเกียจ… ถอยออกไปจากตัวฉัน!!”
เพี๊ยะ!
มือฉันไวมาก และแน่นอนว่ามันหนักมากเช่นกัน ไม่อย่างนั้นใบหน้าหล่อ ๆ ของนับพันคงไม่หันขนาดนั้นหรอก เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะที่ฉันตบหน้าเขา นั่นสิ… ไม่เห็นจำได้
“ครั้งที่สามแล้วนะไอวี่…”
อ้อ… ครั้งที่สามนี่เอง
ฉันเชิดหน้าขึ้นก่อนจะออกแรงผลักนับพันให้ถอยห่าง ร่างสูงทำตามอย่างว่าง่าย แต่สายตาน่ะแข็งกร้าวราวกับอยากจะฆ่ากันให้ตาย คิดว่าฉันจะกลัวไหม? เหอะ! ไม่เลย ฉันไม่เคยหวาดกลัวอะไรทั้งนั้น เรื่องนรกแตกกว่านี้ฉันก็เคยเจอมาแล้ว ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องกลัวอะไรอีกแล้ว
“ฉันจะเตือนนายครั้งสุดท้าย ออกไปจากห้องฉันซะ แล้วอย่ามาทำสันดานถ่อย ๆ ที่นี่อีก เพราะมันไม่ใช่ที่ของนาย”
“หึ… ฉันเคยบอกเธอว่ายังไงจำไม่ได้แล้วสิ”
นับพันลูบริมฝีปากตัวเอง สีหน้าเขาตอนนี้มันนิ่งเรียบผิดปกติ ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้ ฉันยังคงยืนนิ่งไม่ได้ถอยหนี เบื่อที่จะหนีแล้วน่ะ ผู้ชายอย่างนับพัน ยิ่งหนีเขาก็ยิ่งไล่ต้อน ถ้าฉันอยู่นิ่ง ๆ ก็จะเป็นตัวเขาเองนั่นแหละที่ร้อนรนแทน
“...”
“ถ้าฉันเจอเธออีกครั้ง ฉันจะเอาคืนแบบทบต้นทบดอก” ดวงตาคมเข้มลดต่ำมองเรือนร่างของฉันอย่างหื่นกระหาย เขาเลียริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย ท่าทางโรคจิตจนน่าขนลุก “อยากรู้จังว่าลีลาจะเด็ดสักแค่ไหน ทำไมไอ้อาร์มี่กับไอ้เดวิลถึงติดใจเธอนัก”
“หุบปากสารเลวของนายซะ ถ้าไม่อยากโดนตบอีกรอบ”
“ก็เอาซี้ ตบเลย เธอตบฉันจูบ แต่ไม่ได้จูบแค่ปากแล้วนะ ฉันจะจูบทั้งตัวเลย”
“นายมันโรคจิต ต้องการอะไรจากฉันนัก จะตามรังควานกันไปถึงไหน” ฉันถามจุดประสงค์ของเขาตรง ๆ การที่เขามาตามตอแยฉันคงไม่ใช่แค่ต้องการตัวฉันอย่างเดียวหรอก เพราะถ้าเขาคิดจะทำจริง ๆ เขาคงทำไปนานแล้วแหละ หมอนี่มันชั่วจะตาย!
“อืม… ตอนแรกก็แค่อยากได้ตัวเธอนะ แต่ตอนนี้อยากได้ทั้งตัวทั้งความสามารถของเธอเลยล่ะ” นับพันทำท่าคิดเล็กน้อย แต่คำตอบของเขาก็ทำให้ฉันอึ้งไปเหมือนกัน หมายความว่ายังไง? เขาต้องการความสามารถของฉันงั้นเหรอ?
“พูดให้เคลียร์ มันจะได้จบ ๆ สักที ฉันเบื่อขี้หน้านายจะแย่อยู่แล้ว!”
“เธอคงต้องเบื่อไปอีกนานเลยล่ะไอวี่ เพราะสิ่งที่ฉันต้องการคือการดึงตัว Poison Ivy ไปขึ้นโชว์ที่ผับของฉัน”
คราวนี้ฉันนิ่งไปเลยเมื่อได้ฟังสิ่งที่นับพันต้องการ ให้ตายสิ… เหตุผลที่เขามาป้วนเปี้ยนทุกวันเป็นเพราะต้องการให้ฉันไปทำงานกับเขาอย่างนั้นเหรอ บ้าจริง นี่เขาคิดจริง ๆ น่ะเหรอว่าฉันจะยอมไปกับเขา
“นายฝันอยู่เหรอ? ถ้างั้นนายควรจะรีบตื่นแล้วก็กลับไปซะ เพราะฉันไม่มีทางไปทำงานให้นายเด็ดขาด”
ฉันผลักไหล่เขาก่อนจะเดินเลี่ยงออกมานั่งลงบนเก้าอี้แต่งหน้า ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาผ่านกระจก นับพันจับจ้องฉันนิ่ง ๆ จากนั้นก็เดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างตัวฉันกับกระจก นึกภาพออกไหม ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้หันหน้าเข้าหากระจก ส่วนนับพันกำลังยืนอยู่ด้านหน้าฉันโดยหันหลังให้กับกระจก แล้วยังไง… ระยะห่างระหว่างเรามันก็แคบลงกว่าเดิมอีกไง!
- ผู้เขียน
