หนึ่งเดือนผ่านไปนับตั้งแต่ที่อารยะมาดักพบเธอ ตอนนี้กุศลินวางใจขึ้นมากแล้วที่ไม่มีวี่แววว่าเขาจะตามมารังควาญเธอและลูกอีก
เธอตั้งใจว่าจะเลี้ยงอติวิชญ์ให้เขาโตมากกว่านี้ก่อน แล้วค่อยพาเขาไปให้อารยะเจอ เพื่อให้เขาและนุสราสำนึกผิดในสิ่งที่คิดจะทำเอาไว้กับเธอและลูก และให้อารยะทรมานใจที่เห็นลูกแต่ก็ไม่มีสิทธิ์ได้เลี้ยงดูเขา
แต่พอเจออารยะแล้วเขาถามเรื่องตรวจดีเอ็นเอ มันทำให้กุศลินฉุนและโมโหที่เขายังมีความคิดว่าเธอท้องกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา เธอเลยเปลี่ยนใจ ยังไม่อยากให้คนอย่างอารยะได้เจอกับลูกชายของเธอง่ายๆ
“อาร์ตี้ครับ ว่าไงครับ อิ่มแล้วอารมณ์ดีจริงลูกชายแม่” กุศลินคุยกับอติวิชญ์ที่กำลังยิ้มแล้วทำเสียงอ้อแอ้เหมือนกำลังคุยตอบกับเธอ
“แปปเดียวก็สองเดือนแล้วสินะ หลานยาย” แม่ของกุศลินพูดขึ้น
“คุณเล็กเธอเห่อหลานมาก มาเยี่ยมอาทิตย์เว้นอาทิตย์แบบนี้ พ่อกลัวว่าพ่อของอาร์ตี้จะรู้เข้าสักวันว่าเราอยู่
