ตอนที่ 10
1189 คำ
“มีอะไรก็พูดมา ฉันจะได้รีบกลับห้อง”
“เธอจะชดใช้ยังไง”
“เรื่อง?”
“ที่คลับไง อย่าคิดว่าก่อความวุ่นวายไว้ แล้วฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ”
“ก็ไอ้นั่นมันลวนลามฉันก่อน”
“แล้ว?”
“แล้วอะไร…ฉันไม่คว้าขวดเหล้าฟาดหัวมันก็ดีแค่ไหน”
“เก่งซะจริง”
“โอ๊ย!” มือหนายกขึ้นบีบแก้มทั้งสองข้างของเธอเข้าหากัน ลูคัสสบตากับคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ปากเก่งแบบนี้อย่างอื่นจะเก่งด้วยปะ”
“อึก…อืออ” ริมฝีปากบางถูกฉกฉวยโดยไม่ทันตั้งตัว ณัชชาพยายามผลักใบหน้านั้นออกด้วยความกลัว มือบางทุบเข้าที่แผงอกแกร่งไม่หยุด
“อือออ” ขณะที่มาเฟียหนุ่มฉกฉวยความหวานจากริมฝีปากนุ่มอย่างไม่รู้จักพอ เขากัดริมฝีปากล่างเพื่อให้เธอเปิดปากให้เขาเข้าไปสำรวจความหวานในโพรงปากนุ่ม เมื่อมาเฟียหนุ่มได้ลิ้มรสความหวานก็ไม่รู้จักคำว่าพออีกต่อไป
“โอ๊ย!” เป็นอีกครั้งที่ณัชชาต้องร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ ผ้ากันเปื้อนผืนเล็กที่ปกปิดร่างกายเธอไว้ถูกกระชากทิ้งอย่างไม่ไยดี
“สวยดีหนิ!”
“คุณมันโรคจิต ชุดที่คุณสั่งตัดก็โรคจิตพอๆ กับเจ้าของนั่นแหละ”
“ก็คงงั้น” มาเฟียหนุ่มตอบกลับไม่ทุกข์ร้อน เขาเดินไปรินเหล้าที่อยู่บนโต๊ะด้วยความใจเย็น มองหญิงสาวที่กำลังร้อนรนหาทางหนีด้วยความสนุก
“ฉันจะกลับ”
“ถ้าเธอก้าวอีกก้าวฉันจะยิง” หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ ขาเรียวหยุดก้าวอัตโนมัติ ร่างบางสั่นเทามองไปยังกระบอกปืนสีดำเงาวับที่ชี้มาทางเธอ
“เดินมาหาฉัน”
“…..”ณัชชาก้าวขาสั่นเทาด้วยความกลัวเข้าไปหามาเฟียหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวกว้าง
“ถอดออก!”
“ถอด…อะไรคะ” เสียงหวานขาดหายทั้งที่เธอรู้อยู่แก่ใจว่าเขาหมายถึงอะไร
“เธอว่าฉันมีความอดทนได้แค่ไหน ”น้ำเสียงเย็นชาฟังแล้วชวนขนลุก ณัชชายืนนิ่งไม่ขยับ ความกลัวที่เกิดอยู่ภายในใจไม่อาจปฏิเสธได้เพียงแค่เธอสบตาเขาร่างบางก็แข็งทื่อเหมือนท่อนไม้
“ถอด!”
“ถอดแล้วๆ” ด้วยความตกใจณัชชาถอดเสื้อผ้าสองชิ้นออกจากตัวเหลือเพียงแผ่นแปะเต้าสีเนื้อที่ติดอกอิ่มอยู่ ท่อนล่างก็มีผ้าตัวน้อยเช่นกัน
“หมุนตัวให้ดูหน่อยสิ” มาเฟียหนุ่มยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี เพียงเห็นร่างกายสวย เขาก็รู้สึกพอใจแบบสุดๆ
“พอเถอะ…ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“เธอพูดไม่รู้เรื่องอีกแล้วนะ ทำไมชอบขัดคำสั่งฉันอยู่เรื่อย”
“คุณไม่ควรทำแบบนี้นะคะ”
“ทำไมฉันถึงไม่ควร”
“การบังคับ…”
“ฉันไม่สน ฉันอยากได้อะไร ฉันก็ต้องได้” ไม่รอให้เธอพูดจบ มาเฟียหนุ่มสวนกลับในทันที
“…..”
“หึ!” มาเฟียหนุ่มหัวเราะออกมา ท่าทางกลัวเขาจนตัวสั่นไปหมดมันช่างน่าดูเสียจริง
“กรี๊ดดดด!” ร่างบางกรีดร้องออกมาเสียงดัง ซอกคอขาวถูกคมฟันคมของอีกฝ่ายกัดฝังเขี้ยวจนมีเลือดไหลออกซิบออกมา
“ฉันเจ็บ” ณัชชาดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวดที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน ร่างบางถูกผลักถอยให้ขยับชนขอบเคาน์เตอร์สูง ก่อนที่มือหนาจะวางกระบอกปืนลง สองมือยกขึ้นบีบเคล้นเต้าอวบอิ่มกระชากซิลิโคนแผ่นบางออก
“อ๊ะ!” มือบางยกขึ้นปกปิดหน้าอกเปลือยเปล่า แต่มันถูกปัดออกอย่างไม่ไยดี
“หอมจัง!” กลิ่นหอมจางๆ ซึ่งเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเธอที่เขาได้กลิ่นมาตั้งแต่วันแรกที่พบเจอ ไม่เพียงกระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนภายในร่างกาย มันช่างช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายจนบอกไม่ถูก
“ปล่อยฉันนะ” ณัชชาร้องขอให้เขาปล่อยเธอไป ตอนนี้สมองของเธอมันว่างเปล่าอย่างไม่มีสาเหตุ
“อยู่นิ่งๆ อยากเจ็บตัวรึไง” มาเฟียหนุ่มขู่เสียงแข็ง ผละใบหน้าหล่อขึ้นมาจ้องมองร่างบางไม่วางตา สร้างความพึงพอใจให้เขาไม่น้อย มือหนาค่อยๆ ยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออก
ณัชชาอาศัยจังหวะนั้นผลักร่างสูงออก ทว่าเขารู้ทันเธอจึงเบี่ยงตัวหลบได้ ทำให้ร่างบางล้มลงหน้าคว่ำไปกับพื้นราบ เธอพยายามตะเกียกตะกายพาตัวเองไปที่ประตูห้อง แต่ไม่วายโดนอีกฝ่ายกระชากข้อเท้าอย่างแรงก่อนจะพลิกตัวเธอให้นอนหงาย
“ชอบเล่นไล่จับก็ไม่บอก”
“อร้ายย!” ณัชชากรีดร้องออกมา ข้อเท้าของเธอถูกอีกฝ่ายจับไว้แน่น ก่อนจะออกแรงลากเธอเข้าไปในห้องทั้งที่เธอยังนอนอยู่บนพื้น
“เจ็บ!” หยดน้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างเปลือยของเธอครูดไปตามพื้นราบโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้สนใจความเจ็บปวดที่เขากระทำต่อเธอด้วยซ้ำ
ฉันทำอะไรให้เขานักหนาทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย
ภายในห้องที่มืดสลัว ข้อเท้าของเธอหลุดพ้นจากการกอบกุม ร่างสูงหายไปในความมืด ณัชชาลุกขึ้นจะหนีออกจากห้อง แต่ประตูก็ปิดลงทันทีที่เธอจะก้าวหนีมาเฟียหนุ่มยืนขวางประตูเอาไว้ ความมืดทำให้เธอไม่สามารถเห็นใบหน้าของปีศาจเลือดเย็นได้ชัด
“ขอร้อง…ปล่อยฉันไปเถอะนะ” ณัชชาพยายามหาเหตุผลมารองรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอตอนนี้
หากเขาจะลงโทษเธอที่ก่อความวุ่นวายภายในร้าน ไม่เห็นว่าจะต้องทำถึงขนาดนี้ แค่ตักเตือนหรือไล่ออกก็ได้แต่สิ่งที่เขาทำอยู่มันยิ่งกว่าปีศาจเสียอีก
“ไม่ชอบวิ่งไล่จับแล้วเหรอ ว๊า…ฉันกำลังสนุกเลย” มาเฟียหนุ่มหัวเราะออกมาด้วยความสนุก เพียงแค่เขาก้าวเท้าขยับเข้าหา ร่างบางก็ถอยหนีออกห่างไปทีละก้าว…ทีละก้าว…จนในที่สุดเธอก็ล้มลงบนเตียงกว้าง ด้วยความกลัวเธอจึงถอยหนีชิดขอบเตียง
เพียะ!
เสียงนั้นทำให้เธอได้เห็นของเล่นชิ้นแรกที่เขาถือมันไว้ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่อาจรู้ได้ แส้อันยาวเฉียดร่างของเธอไปเพียงนิดเดียว
“เปิดไฟดีมั้ยน๊า”
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ…ฉันจะไม่ขัดคำสั่งคุณอีกแล้ว…ฉันจะทำตามที่คุณสั่งทุกอย่าง” หยดน้ำตาแห่งความกลัวไหลรินออกมาไม่หยุด
“..…” ร่างสูงหายไปในความมืด ดวงตาของเธอพร่ามัวไปด้วยน้ำตา พยายามเพ่งมองหาเขาแต่ไร้วี่แววของอีกฝ่าย
ณัชชาค่อยๆ คลานลงจากเตียงกว้าง ทว่าเพียงแค่เธออยู่ในท่าคลานเข่าแส้ยาวก็ฟาดเข้าที่หลังจนเธอล้มฟุบลงบนเตียง
“เธอหนีไม่พ้นหรอก”
เพียะ!
เพียะ!
“อะ…ฮือออ” แส้ถูกฟาดเข้าที่หลังเธออีกสองครั้ง ณัชชาส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่แขนแกร่งจะพลิกตัวเธอให้นอนหงาย
- ผู้เขียน
