ลุงแสงยืนอยู่ในเงามืดหลังบ้าน
แสงไฟในห้องพิมพ์ดาวยังเปิดอยู่ ผ้าม่านพลิ้วไหวเบา ๆ
เงาเธอกำลังก้มหน้า เหมือนนั่งอ่านหนังสือ...หรืออาจจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่ามีคนแอบมองอยู่ตรงนี้
ใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ
เหมือนคนวัย 45 ที่กลายเป็นเด็กหนุ่มยืนลังเลอยู่หลังรั้ว
“เมื่อคืนเธอบอกจะรอทุกคืน... แล้วคืนนี้ล่ะ”
เขาย่องขึ้นบันไดไม้ช้า ๆ ประตูห้องเธอไม่ได้ล็อก
และในจังหวะที่เขาเปิดเข้าไป... เธอก็หันมามอง
“นึกว่าจะไม่มาแล้วซะอีก…”
พิมพ์ดาวลุกจากเตียงอย่างช้า ๆ
ชุดนอนตัวเดิมที่เคยหล่นจากไหล่…ตอนนี้หล่นลงมาอีกครั้ง
เธอเดินเข้ามาหาเขา ยิ้มหวาน สบตา แล้วดันไหล่เขาให้นั่งลงบนขอบเตียง
“วันนี้หนูอยากกินของลุง…”
เขายังไม่ทันตอบอะไร
เธอก็คุกเข่าลงตรงหน้า
ปลายนิ้วเล็ก ๆ ลูบผ่านลำตัวเขาอย่างคุ้นเคย
แล้วจึงปลดผ้าขาวม้าออก…เผยให้เห็น ลำเอ็นใหญ่โต ที่ยังอุ่นจากภายใน
“ลำเอ็นของลุงมัน...โตเกินไปอีกแล้วนะคะ
