บทที่ 6
1631 คำ
ใต้อาณัติหมอพังคี บทที่ 6
"เป็นเธอเองเหรอ?" ได้ยินแม่พูดให้ฟังอยู่ว่าพังคีพาผู้หญิงเข้าบ้าน แต่จะเป็นผู้หญิงคนนี้แน่นะ? สายตาเพทายมองต่ำลงไปดูการแต่งเนื้อแต่งตัวของเธอ แต่ก็ต้องรีบละสายตาเพราะถ้ามองนานกว่านี้จะกลายเป็นไอ้โรคจิตมากกว่า
"คือว่าเจ้าขาอาจจะแต่งตัวไม่เรียบร้อยค่ะ เพราะไปร่วมงานมอเตอร์โชว์มา"
"มอเตอร์โชว์?"
"ใช่ค่ะ เจ้าขารับงานพริตตี้ค่ะ" ถ้าไม่พูดแบบนี้กลัวจะถูกมองไม่ดี แต่ถึงพูดไปก็คงถูกมองไม่ดีอยู่นั่นแหละ
"เอาเป็นว่าเธอรออยู่ในห้องนี้แล้วกัน" เพทายพูดพร้อมกับถอดเสื้อสูทตัวเองออกมาส่งให้เธอใส่ทับชุดที่ใส่อยู่ เพราะมันดูไม่ดีเลย
"ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ"
หลายชั่วโมงผ่านไป.. การผ่าตัดครั้งนี้เป็นการผ่าตัดใหญ่ เลยต้องใช้เวลาในการผ่าตัดหลายชั่วโมงออกจากห้องผ่าตัดมาก็มืดค่ำแล้ว
เปิดประตูห้องทำงานเข้ามาเขาไม่ได้มองไปรอบๆ ห้องหรอก เพราะต้องเอางานมาเก็บแล้วก็จะกลับบ้านเลย แต่พอของในมือวางกระทบกับโต๊ะทำงานคนที่นอนหลับอยู่โซฟารับแขกก็สะดุ้งตื่น
"?" พังคีสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวมุมห้องเลยหันไปมอง และก็เห็นว่ามีผู้หญิงนอนอยู่โซฟาของเขา "เธอมาทำอะไรในห้องทำงานฉัน?"
"คนของคุณหมอพามารอที่นี่ค่ะ"
"มารอทำไม"
"ฉันไม่รู้จะไปไหนแล้วค่ะ"
"ไม่รู้จะไปไหนก็กลับบ้านเธอไปสิ"
"ตอนนี้ฉันกลับบ้านไม่ได้แล้วค่ะ"
"ฉันไม่ใช่สถานสงเคราะห์นะ"
"คุณหมอให้ฉันทำงานที่โรงพยาบาลหรือที่บ้านก็ได้นะคะ"
"ถ้าเธออยากทำงานก็ต้องไปเอาวุฒิการศึกษามาสมัครให้ถูกต้อง"
"ฉันจบม. 3 ค่ะที่นี่รับไหมคะ"
"ม. 3?"
"ที่จริงก็ม. 5 ค่ะ แต่ไม่มีวุฒิการศึกษาให้เลยมีแค่ม. 3"
"ถ้าจะสมัครงานพรุ่งนี้ค่อยมาที่แผนกฝ่ายบุคคล"
"จริงนะคะคุณหมอ ว่าแต่โรงพยาบาลมีห้องพักให้ด้วยไหมคะ"
"ไม่มี" พังคีเดินไปเปิดประตูเพื่อจะบอกให้เธอออกจากห้องทำงานของเขา แต่พอเธอลุกขึ้นเขาสังเกตเห็นเสื้อสูทที่เธอคลุมอยู่ "พี่ชายฉันเข้ามาในห้องนี้เหรอ" เห็นแค่เสื้อสูทเขาก็จำได้แล้วว่าเป็นของพี่ชาย
"คุณหมอเพทายใช่ไหมคะ"
"เธอคุยอะไรกับพี่ฉัน" เธอต้องไปพูดอะไรกับพี่ชายของเขาแน่เลย ถึงได้ถอดเสื้อให้เธอใส่
"คือฉัน.."
"ตอบมาตามความจริง"
"ฉันบอกคุณหมอเพทายว่าเราสองคนเป็นแฟนกันค่ะ" ถึงเธอไม่พูดเรื่องนี้เดี๋ยวพี่กับน้องเขาก็คงไปพูดกันอีกอยู่ดี
"...ออกไป"
"แล้วเรื่องงานล่ะคะคุณหมอจะให้ฉัน"
"ใช้ความสามารถของเธอมาสมัครงานเอา"
"แต่ฉันจบแค่ม. 3 เองนะคะ"
"แล้วทำไมไม่ตั้งใจเรียนให้จบม. 6 ล่ะ" พอประตูทำงานของเขาเปิดออกพังคีก็เรียกเจ้าหน้าที่ให้พาเธอลงไปส่งข้างล่าง
"เอาเสื้อสูทคืนมา" ตอนที่เธอกำลังจะเดินตามเจ้าหน้าที่ไปเขาก็ได้ทวงเสื้อสูทพี่ชายคืน เพราะเสื้อตัวนี้ราคาแพงมาก
จันทร์เจ้าขาเลยต้องถอดเสื้อคืนไป และพอเธอถอดเสื้อสูทส่งคืนให้ร่างกายของเธอก็กลับมาสภาพเดิม ชุดของมอเตอร์โชว์เธอก็ยังไม่ได้คืนเขาเลย นอกจากจะไม่ได้ค่าจ้างแล้วสงสัยจะถูกปรับอีกแน่เลยเรา
รับเสื้อสูทกลับคืนมาแล้วพังคีก็ปิดประตูโดยที่ไม่สนใจ
ทีแรกว่าจะรีบกลับบ้านนั่นแหละกลัวว่าลงไปข้างล่างแล้วจะเห็นเธออีก เดี๋ยวก็วิ่งตามขึ้นรถเหมือนวันก่อน เขาเลยต้องนั่งทำงานต่อให้มันดึกกว่านี้หน่อยค่อยกลับบ้านแล้วกัน
ลงมาข้างล่างจันทร์เจ้าขาก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ โทรศัพท์และเงินก็ยังอยู่ Rocker ของงาน
เธอเดินออกมานั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงพยาบาล ตอนนี้เหมือนคนไม่มีแขนไม่มีขายังไงไม่รู้เพราะไม่มีโทรศัพท์และเงินติดตัวเลย
หนักกว่านี้ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอแค่นี้ทำไมต้องท้อด้วยจันทร์เจ้าขา คิดได้แบบนั้นเธอก็เลยลุกขึ้นจากที่นั่งของป้ายรถเมล์แล้วเดินมุ่งหน้ากลับไปทางบ้านของญาดา ตอนนี้ที่พึ่งเดียวที่มีคือเพื่อน
เดินผ่านป้ายรถเมล์แล้วป้ายรถเมล์เล่าก็ไม่มีปัญญาขึ้นรถเพราะเงินไม่มีติดตัวสักบาท ถ้าทางที่เธอเดินมาเปลี่ยวหน่อยสงสัยถูกลากเข้าข้างทางแล้วล่ะ
ขณะที่เดินมาทั้งสายตาและบางคนก็พูดเป็นเชิงว่าเธอขายหรือเปล่า แต่เธอก็เลี่ยงที่จะตอบแล้วรีบเดินให้ไวกว่าเดิม ใช้เวลาเดินอยู่กี่ชั่วโมงไม่รู้เพราะไม่มีนาฬิกาดูก็มาถึงจนได้
ก๊อกๆ จันทร์เจ้าขารู้ว่าห้องนอนของเพื่อนอยู่ตรงไหนเลยเลือกไปเคาะหน้าต่างแทนที่จะเคาะประตู
"ญาดาฉันเอง"
ทีแรกญาดาก็ตกใจนอนหลับอยู่ดีๆ มีคนมาเคาะหน้าต่าง เพราะบ้านของเธออยู่ติดถนนแถมไม่มีรั้วรอบขอบชิดอีก
"ทำไมเธอ..?" ญาดาเปิดหน้าต่างก็เห็นว่าจันทร์เจ้าขายังอยู่ในชุดเดิมแถมสภาพของเพื่อนตอนนี้ดูไม่ได้เลย
"ให้ฉันเข้าไปในบ้านก่อนได้ไหม"
"เดี๋ยวฉันไปเปิดประตูให้"
"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวชั้นข้ามหน้าต่างเข้าไปก็ได้" ถ้าไปเปิดประตูยายต้องได้ยินเสียงแน่
"ฉันเห็นเธอออกไปจากงานพร้อมผู้ชายที่ไหนเหรอ"
"เขาเป็นหมอ"
"เป็นหมอแล้วทำไม?" ญาดาจะถามเพื่อนว่าเป็นหมอแล้วทำไมเธอต้องออกไปกับเขาด้วย เพราะคนที่รับงานด้วยกันนินทาเป็นว่าเล่น
"เดี๋ยวฉันค่อยเล่าให้ฟังได้ไหมตอนนี้เหนื่อยมากเลย" ถ้าให้เล่าจริงๆ คงไม่ได้หลับไม่ได้นอนแน่ กว่าจะเดินมาถึงที่นี่เหนื่อยสายตัวแทบขาด
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจันทร์เจ้าขาก็หลับยาวเลย..มาตื่นอีกทีก็สายมากแล้ว
"กี่โมงแล้วเนี่ย?"
"จะสิบโมงแล้วมีอะไร"
"ฉันว่าจะไปสมัครงาน"
"เธอจะไปสมัครงานที่ไหน"
"ก็โรงพยาบาลคุณหมอคนนั้นแหละ"
"เธอมีวุฒิการศึกษาไปสมัครเหรอ"
"ฉันคิดว่าเขาคงจะฝากให้แหละ" ค้นดูกระเป๋าตัวเองที่ถือมาบ้านเพื่อนวันนั้นโชคดีที่เอาเอกสารสำคัญติดมาด้วย
จะว่าโชคดีเสียทีเดียวก็ไม่ได้เพราะกระเป๋าสะพายและโทรศัพท์เธออยู่ที่งานมอเตอร์โชว์เมื่อวานนี้ ญาดาจะเอากลับมาให้เพื่อนก็ไม่ได้เพราะกุญแจล็อคเกอร์อยู่กับจันทร์เจ้าขา
ถือโอกาสเอาชุดไปคืนและไปขอโทษเจ้าของงานด้วยเลยแล้วกัน
จันทร์เจ้าขายืมเงินญาดาพอได้จ่ายค่าวินมอเตอร์ไซค์ออกมาที่มอเตอร์โชว์ก่อน วันนี้ยังคงมีงานอยู่แต่ก็ไม่ได้จัดใหญ่เหมือนเมื่อวาน และไม่ได้มีพริตตี้มายืนประจำรถแต่ละคันเหมือนเมื่อวานด้วย
"สวัสดีค่ะ" มาถึงงานจันทร์เจ้าขาก็เอาชุดมาคืนเห็นเจ้าของงานเลยเข้าไปไหว้ขอโทษที่ทิ้งงานไป
"อ้าวคุณคนเมื่อวานนี้ใช่ไหมครับ" เห็นเธอแต่งตัวเรียบร้อยเลยดูแปลกตาหน่อย
"ใช่ค่ะ เมื่อวานนี้ทิ้งงานไปต้องขอโทษด้วยนะคะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ" เจ้าของงานยิ้มแบบแปลกๆ แถมสายตายังมองเธอเหมือนจะสังเกตอะไรไม่รู้
ที่กันต์ธีร์มองขนาดนี้ เพราะเห็นสภาพเธอวันนี้เหมือนจะไม่ค่อยไหวสงสัยถูกไอ้หมอจัดหนักมาแน่เลย
เป็นแบบที่คิดไว้เธอไม่ได้ค่าตัว แต่ก็ดีหน่อยที่ไม่ได้จ่ายค่าเสียหายที่ทิ้งงานไป
ออกจากงานมอเตอร์โชว์เธอเรียกวินมอเตอร์ไซค์ เพราะถ้าให้ไปรอรถเมล์กลัวว่ามันจะสายมากกว่านี้
[โรงพยาบาลเพทายเจ้าพระยา] ที่มีคำว่าเจ้าพระยาติดมาด้วยเพราะโรงพยาบาลแห่งนี้ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยา
ฝ่ายทรัพยากรบุคคล..
"สวัสดีค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่มาสาย" เธอถามจาก ฝ่ายประชาสัมพันธ์ข้างนอกว่าฝ่ายบุคคลอยู่ที่ไหนและทางนั้นก็บอกให้มาที่ห้องนี้เลย
"สวัสดีค่ะว่าแต่คุณมาธุระอะไรคะ"
"ฉันมาสมัครงานค่ะ"
"มาสมัครงาน?"
"เอ่อ.. คุณหมอพังคีได้บอกไว้ไหมคะ"
"คุณหมอพังคีบอกคุณมาสมัครงานเหรอคะ?"
"ใช่ค่ะคุณหมอบอกให้ฉันเอาวุฒิการศึกษามาสมัครงานที่ฝ่ายบุคคลเลยค่ะ" ว่าแล้วเธอก็เอาวุฒิการศึกษาที่มีอยู่ส่งให้กับฝ่ายทรัพยากรบุคคล
"ขอเวลาสักครู่นะคะ" เห็นวุฒิการศึกษาแล้วไม่แน่ใจว่าจะให้ทำงานฝ่ายอะไร เลยต้องโทรไปถามทางคุณหมอพังคีดูก่อน เพราะอ้างชื่อคุณหมอมาคิดว่าต้องเป็นคนรู้จักกับคุณหมอแน่เลย
พังคีกำลังจะออกไปห้องตรวจคนไข้พอดี เดินผ่านหน้าห้องออกมา พยาบาลที่ประจำอยู่ตรงนั้นเลยเรียกให้มารับโทรศัพท์ก่อน
>>{"คุณหมอคะ ผู้หญิงที่ชื่อจันทร์เจ้าขาเอาเอกสารมาสมัครงานแล้วค่ะ ไม่ทราบว่าคุณหมอจะให้ทำงานฝ่ายไหนคะ"}
{"ไม่ต้องรับ"}
🖊ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่
- ผู้เขียน
