คราวนี้ผู้ใหญ่ทั้งสามพากันหัวเราะ ก่อนจะคอยลุ้นเมื่อช้อนที่ถูกจับในท่ากำหมัดจ้วงลงไปในชามแกงจืด
“โว้” ลูกรักร้องลั่น หมูสับกระเด็นออกไปจากการตวัดช้อน
“ค่อยๆ ตัก ไม่ต้องรีบ” สุเมธให้กำลังใจ
ลูกรักจ้วงใหม่ คราวนี้ได้เต้าหู้ มือของเด็กน้อยไม่สั่นแบบชายชรา แต่ช้อนเริ่มเอียงจนน้ำซุปหกไม่แตกต่างกัน
“ทัวะเหมะอ้ามมมม” ลูกรักยื่นช้อนที่เอียงกระเท่เร่ไปทางสุเมธ
ชายชราที่ไม่มีคนป้อนข้าวมาร่วมร้อยปีอ้าปากทันควัน ปานดวงใจกับพยัคฆ์พากันอ้าปากตามระหว่างลุ้นให้ช้อนเอียงๆ นั้นไปถึงปากผู้เป็นทวด
“ฮ่วย” ลูกรักอุทานใส่เต้าหู้ที่หล่นใส่ขาตัวเอง
“ฮ่าๆๆๆๆ” สุเมธหัวเราะชอบใจ พร้อมกับลูบหัวเด็กน้อยที่เรียนรู้การพูดได้ไว
ปู่กับย่าก็พากันหัวเราะท้องแข็งที่ลูกรักอุทานออกมาชัดถ้อยชัดคำ
เด็กน้อยไม่ละความพยายาม จ้วงช้อนลงไปตักใหม่ และในที่สุดสุเมธก็ได้กินเต้าหู้จากช้อนของลูกรักหลังจากบนโต๊ะและขาของตัวเองกับลู
