-คุณป๋า- 2

1297 คำ
2 เดือนผ่านไป.... ผมคิดมากทุกวันกับคำพูดของม๊า...แถมอาทิตย์ที่แล้วม๊าพึ่งยึดบัตรเครดิตกับเอทีเอ็มของผมไปอีก ม๊าพยายามบีบให้ผมจนมุม ครั้งนี้ม๊าเอาจริง เพราะที่ผ่านมาม๊าบ่นผมเรื่องนี้ แต่ม๊าไม่เคยยึดบัตรผมเลย ครั้งนี้ทำแบบนี้ผมคงต้องหาหลานมาให้ม๊าแล้วแหละ แต่ทำไงดีละ ตอนนี้ผมยังไม่อยากมีเมีย ไม่อยากมีลูก ยิ่งคิด ยิ่งปวดหัวชิบ สาเหตุที่ผมไม่อยากมีใคร...เพราะผมยังลืมคนๆ นึงไม่ได้ ไม่รู้ทำไม ทั้งๆ ที่ไม่เคยคบกับเธอ แต่ก็ยังลืมไม่ได้สักที ตอนนี้เธอแต่งงานมีลูกไปแล้วแหละ กับไอ้...เหอะ ชั่งเถอะ ไม่อยากพูดถึง ผม “มึงว่ากูจะไปหาหลานให้ม๊าได้ที่ไหนวะ..?” ผมถามลูกน้อง ลูกน้อง “สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไงครับนาย” ผม “เออวะ...ทำไมกูคิดไม่ได้วะ” ณ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า.. ผมติดต่อรับเด็กคนนึงมาเลี้ยง เป็นเด็กผู้หญิง อายุ12ปี คือผมไม่ค่อยชอบเด็ก ผมเลยเลือกเอาเด็กที่อายุเยอะแทนที่จะเอาเด็กที่อายุขวบสองขวบ ภายในรถ. ลูกน้อง “นายครับ ผมว่าถ้านายหญิงเจอเด็กคนนี้จะไม่โมโหยิ่งกว่าเดิมหรอครับ” ผม “ก็ม๊าบอกกูเองว่าอยากมีหลาน นี่ไงกูหามาให้ละ ม๊าจะได้เลิกบ่นกูสักที” ผมหันไปมองที่เด็กคนนั้น เธอกำลังมองอะไรก็ไม่รู้ที่ด้านนอกรถ ผม” เธอ..หนู...อ่า..จะเรียกว่าอะไรดีวะ” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ ไม่ชินเลยแบบนี้ นี้ผมต้องเป็นพ่อของเด็กคนนี้จริงๆ ใช่ไหมเนี้ย ม๊านะม๊า เธอหันหน้ามาแล้วยิ้มให้ผม...เด็กคนนี้ทำไมเวลายิ้มถึงสะกดสายตาผมได้ขนาดนี้วะ ผมระสายตาจากเด็กคนนี้ไม่ได้เลย ผมสะบัดหัวไปมา "เลิกคิดอะไรบ้าๆ นะไอ้กัน นั้นลูกบุญธรรมมึง แถมยังเด็กกว่ามึงเป็นสิบปี" ผม” ชื่ออะไร?” ผมถามเด็กคนนั้น “...หนูชื่อ เพียงดาวคะ” ผม “อ่า..งั้นหนูเรียกฉันว่า คุณป๋าละกันนะ ห้ามเรียกพ่อห้ามเรียกป๊า ต้องเรียกคุณป๋าเท่านั้น ฉันก็จะแทนตัวเองว่าป๋าเวลาคุยกับหนู!!” เอาจริงๆ ผมไม่ชอบโมเม้นแบบนี้เลย ไม่คิดเลยว่าผมจะมาถึงจุดที่ไปรับเด็กมาเลี้ยงได้ เพียงดาว “ค่ะ คุณป๋า” ผม “เอาล่ะ ก่อนอื่นป๋าจะพาหนูไปที่บ้าน....บลาๆๆๆ ~” ผมอธิบายให้ลูกเลี้ยงของผมฟัง เรื่องที่ผมจะพาเธอไปพบกับม๊ากับป๊า บอกให้เธอทำตัวดีๆ ยิ้มเยอะๆ ป๊ากับม๊าจะได้เอ็นดู พอถึงบ้าน...เป็นไปตามที่คิดครับ ม๊ากับป๊าด่าผมแบบไม่มีชิ้นดี ผมก็เถียงนะ เพราะม๊าบอกเองว่าอยากได้หลาน จนสุดท้ายป๊ากับม๊าก็ต้องยอมผม และสั่งให้ผมดูแลเด็กนี่ให้ดีด้วย 5 เดือนผ่านไป ผมใช้ชีวิตเที่ยวผู้หญิง ดื่มเหล้า เข้าผับ เหมือนเดิม ส่วนลูกบุญธรรมของผม ผมส่งเธอไปเรียนโรงเรียนประจำเรียบร้อย เธอจะกลับมาบ้านแค่เสาร์อาทิตย์ จริงๆ ผมไม่ได้สนใจอะไรมากหรอก แค่เลี้ยงด้วยเงินก็หน้าจะพอ แต่เด็กคนนี้สิกลับมาบ้านทีไร ชอบทำตัวหน้ารำคาญตลอดเลย เวลาผมจะออกไปข้างนอกชอบถามอะไรก็ไม่รู้ วุ่นวายชะมัด —Talk...เพียงดาว— 10 ปีผ่านไป ชีวิตของเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ตั้งแต่วันนั้นที่คุณป๋ารับฉันมาเลี้ยง...ทำให้ชีวิตของฉันมันดูมีค่ามาก ฉันคิดเสมอว่าคุณป๋าคือผู้มีพระคุณของฉัน ชาตินี้ยังไงฉันก็ต้องตอบแทน ถ้าไม่มีคุณป๋า ป่านนั้ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นยังไง ฉันรักและเคารพคุณป๋ามาก...ถึงแม้คุณป๋าจะไม่ค่อยสนใจฉันเลยก็ตาม ส่วนคุณย่ากับคุณปู่ ตอนนี้ท่านทั้งสองเอ็นดูฉันมากๆ ตั้งแต่คุณป๋ารับฉันมาเลี้ยง คุณป๋าก็จับฉันเข้าโรงเรียนประจำ ฉันได้กลับบ้านมาหาคุณป๋าแค่เสาร์อาทิตย์ แต่คุณป๋าไม่ค่อยอยู่บ้านหรอก ออกไปไหนก็ไม่รู้ กลับมาอีกทีก็ตอนเช้า แค่พูดคุยกันยังไม่ค่อยได้พูดเลย คุณป๋าเป็นคนเงียบๆ เป็นแบบนี้จนฉันจบ ม6 พอฉันเข้ามหาลัย คุณป๋าก็บินไปฮ่องกงตลอด บอกว่ามีงานด่วนต้องไปทำ ทิ้งฉันให้อยู่บ้านกับแม่บ้าน ชื่อป้าแย้ม แล้วก็ลูกน้องของคุณป๋า คุณป๋าให้ลูกน้องมาคอยดูแลฉันคนนึง เวลาฉันจะออกไปข้างนอกไรงี้ ลูกน้องคุณป๋าก็จะคอยติดตาม และโทรรายงานคุณป๋า คิดถึงคุณป๋าจัง ไม่ได้เจอกันเกือบปีแล้ว ตั้งแต่คุณป๊าไปฮ่องกงตอนนั้น ก็ไม่กลับมาไทยอีกเลย บางทีฉันก็แอบคิดนะ ว่าฉันไปทำอะไรให้คุณป๋าไม่พอใจรึป่าว คุณป๋าถึงไม่อยากเจอฉันขนาดนี้ 1 เดือนผ่านไป ที่ผ่านมาฉันยุ่งๆ เรื่องสอบ แต่ตอนนี้ปิดเทอมแล้ว วันนี้เป็นวันที่คุณป๋าจะกลับมาไทย ฉันตื่นเต้นมาก นอนแทบไม่หลับเลยเมื่อคืน ป้าแย้ม “คุณหนูคะ นายท่านมาแล้วค่ะ” ฉัน “จริงหรอคะ...” ป้าแย้ม “ค่ะ ตอนนี้อยู่ที่ห้องรับแขก” ฉันรีบวิ่งออกจากห้องทันที ป้าแย้ม “อย่าวิ่งสิคะคุณหนู เดี๋ยวจะหกล้ม!!” ป้าแย้มตะโกนตามหลัง ฉันไม่ได้สนใจอะไร อยากเจอคุณป๋ามากตอนนี้ ณ ห้องรับแขก ฉัน “คุณป๋า...” ฉันวิ่งมาแบบหอบๆ แล้วก็เรียกคุณป๋า คุณป๋าหันมามองฉันหน้านิ่งๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่ปีคุณป๋าก็ยังหล่อเหมือนเดิม คุณป๋า “มานี่สิ!!” คุณป๋าบอกฉัน . ฉัน “ค่ะ” ฉันเดินเข้าไปหาคุณป๋า รู้สึกเกร็งๆ ยังไงไม่รู้ นานมากแล้วที่ฉันไม่เคยอยู่สองต่อสองกับคุณป๋าแบบนี้ คุณป๋า” ช่วงนี้มหาลัยปิดเทอมใช่ไหม” ฉัน” ค่ะ” คุณป๋า” งั้นพรุ่งนี้ ก็ไปช่วยงานที่บริษัท” ฉัน” ได้ค่ะ” คุณป๋า” มีอะไรพูดมาสิ?” ฉัน” คุณป๋าคะ...เอ่อคือ...” ฉัน” คุณป๋าจะอยู่ไทยนานไหมคะ...?” คุณป๋า” คงอีกสักสองอาทิตย์” ฉัน” อ้อ..” ฉันพยายามยิ้มให้คุณป๋า ในใจก็อยากจะให้คุณป๋าอยู่นานกว่านี้นะ กว่าจะได้เจอกัน อยู่ไทยแค่แป๊ปเดียวเอง คุณป๋าเดินมาใกล้ๆ ฉัน คุณป๋า” ป๋ามีงานที่ต้องทำ...เข้าใจใช่ไหม?” ฉันพยักหน้า ฉัน “หนู...ขะ..ขอไปฮ่องกงด้วยได้ไหมคะ” ฉันพูดแบบกล้าๆ กลัวๆ ฉัน “คือหนูอยากช่วยงานป๊า..อีกอย่างหนูคิดถึงอาพลอยด้วย ไม่ได้เจออาพลอยนานมากแล้ว ให้หนูไปด้วยนะคะ” ฉันทำหน้าอ้อนๆ คุณป๋า คุณป๋า “อื้อๆ ..อื้ม ไปสิ” ฉัน “จริงนะ...คุณป๋าให้หนูไปจริงนะคะ” ฉันเอามือไปกอดแขนคุณป๋าแน่น คุณป๋า” ป๋าจะโกหกหนูทำไมล่ะ...ปล่อยแขนป๋าได้แล้วป๋าจะขึ้นไปบนห้อง!!” ฉัน” ค่ะๆ” ฉันเอามือออกจากแขนคุณป๋า ดีใจจนยิ้มไม่หยุด ฉันไปเที่ยวฮ่องกงกับคุณป๋าได้แล้ว!!
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม