รักพี่300

1453 คำ
"มันจะไปเจ็บอะไร มันไม่ใช่เลือดมันคือซอสมะเขือเทศ" "......." ว้อท! ซอสมะเขือเทศ บอกเลยครับถ้าผมรู้ว่ามันคือซอสมะเขือเทศผมจะไม่ก้าวเดินเข้ามาช่วยสักนิด-.- "แต่ยังไงก็ขอบคุณค่ะที่มาช่วย"น้องบ้าบอกแต่ใบหน้าแม่นางนิ่งเหมือนโดนสต๊าฟไว้เลอะ คนหรือหิน แข็งซะ "อืม" "ไปเรียนแล้วค่ะ" "เดี๋ยว!"ผมเรียกน้องบ้า "อะไรคะ" "เสื้อเปื้อนแบบนั้นจะไปเรียนยังไง เอาไปล้างคงเปื้อนไปกันใหญ่"ผมพูดขึ้นน้องบ้ามองเสื้อตัวเองก่อนจะเดินมาใกล้ๆผมพร้อมกับแบมือ "อะไร"ผมถาม "ตัง ซื้อเสื้อใหม่" "-.-"วันนี้รู้สึกจะเสียตังไปเยอะมากแล้วนะ "นี่รู้มั้ยพี่เสียตังไปเท่าไหร่กับไอ้นั่น" "กะรู้" "แล้วยังมีหน้ามาขออีกเนี่ยนะ" "นะๆ เดะเลี้ยงข้าว" ห้ะ! เมื่อกี้ผมได้ยินไม่ผิดใช่ม้ะ น้องบ้าบอกจะเลี้ยงข้าวผม แต่เดี๋ยวนะ เงินที่น้องเอามาเลี้ยงข้าวผมมันก็เงินผมอยู่ดีไม่ใช่อ่อวะ-.- "ไม่ ตังหมดแล้ว"ผมแกล้งบอก น้องบ้าถอนหายใจเซ็งๆก่อนจะทำหน้าเหมือนคิดอะไรได้แล้วก็มาดึงมือผมให้วิ่งตามไป "จะพาไปไหนเนี่ยยย"ผมถามขาก็วิ่งปากก็ถามแล้วดูดิ น้องแม่งตอบซะที่ไหน วิ่งเอาวิ่งเอา เห็นขาสั้นๆนี่กะวิ่งเร็วเหมือนกันสินะ น้องบ้าพาผมวิ่งมาเรื่อยๆก่อนจะมาหยุดอยู่ที่.... ทุกคนต้องไม่เชื่อแน่ๆครับว่ามันคือที่ไหน "กดจิ" มันคือตู้ATM-.- ให้ตายเหอะ รู้จักกันวันเดียวเสียเงินไปเกือบ5พัน นี่ถ้ามาอยู่เป็นปีครอบครัวผมต้องล้มละลายแน่ๆ "เอากี่บาท-.-" "220"มีเศษด้วยนะ ผมกดออกมา300 ก่อนจะยื่นให้น้องไป "เอาไปซื้อเสื้อนะไม่ใช่เอาไปซื้อขนมกิน"ผมบอก แต่ประโยคแม่งไม่เหมือนบอกเด็กมหาลัยอะ ประโยคมันเหมือนบอกเด็ก 6ขวบ7ขวบ "รู้แล้วหน่า" "พูดดีๆ"นิสัยไม่ดีเลอะ น่าจะมาตีก้น "รู้แล้วค่าจะวิ่งไปซื้อเดี๋ยวนี้เลย" "ดีมาก"ผมยิ้มด้วยความพอใจก่อนจะแยกย้ายกันไป เห้ออออ หมดกัน เงินกูอะหมดกัน-.- 12.00น. ผมลงมากินข้าวกับไอ้จอนหลังจากที่เรียนเสร็จ ตอนแรกผมว่าจะขี่กลับบ้านเลยแต่ดันหิวขึ้นมาซะก่อน "มึงแดกไร"ไอจอนถามผม "ไม่รู้วะ"มันคือปัญหาโลกแตกเลยก็ว่าได้ อาหารมีตั้งมากมายแต่ไม่รู้จะแดรกอะไร "พี่!"เสียงเล็กๆดังขึ้น ซึ่งผมไม่สนใจเพราะมันไม่มีชื่อ "พี่ๆๆๆๆ!!"แต่ทำไมเสียงมันคุ้นๆแถมยังใกล้ๆอีก "ไอ้พี่บ้าาาาา!"คราวนี้ไม่ได้มาแค่เสียงแต่แรงกระชากเสื้อของผมมาด้วย ว้อท!! ใครวะ! "เห้ยน้องง อะไรเนี่ยมาดึงเสื้อทำไม"ผมถามไอน้องบ้าในปากมันคาบแท่งกุญเชียงอยู่เลอะ "กะเรียกแล้วไม่หัน" "ก็เรียกพี่ๆ ใครจะไปรู้วะ ใครๆเขาก็มีชื่อกันถ้ามาเรียกแต่พี่ๆจะตั้งชื่อเล่นไว้ทำแมวอะไรวะ" "ทำหมาได้ม้ะ ชอบหมา" "-.-"ปวดประสาท! "แล้วนี่มีไร" "ก็กินข้าวไง...นี่กินมั้ย"น้องบอกพร้อมยื่นแท่งกุญเชียงให้ผมกิน ประเด็นคือน้องเขาก็กัดไปครึ่งนึงแล้วไหนจะน้ำลาย คือไม่ได้รังเกียจนะ แต่แบบ...อึ้ยๆ "รังเกียจเรอะ นี่น้องไง นี่น้องเอง"คือเอาจริงๆอยากให้มาดูหน้าตอนน้องพูด แม่งแบบโครตท้าทาย แบบ นี่น้องไงไม่กล้ากินอะดิ อ่อน ไรงี้ "ป่าว ไม่ชอบกุญเชียง"ผมตอบปัดๆไปแต่ไม่รู้ว่าผมไปทำกรรมอะไรไอจอนมันถึงพูดคำนั้นออกมา "เห้ยไอบิ๊กเอากุญเชียงของโปรดมึงปะกูสั่งให้" ฟรวยเอ้ยยยยย ก็รู้นะว่ามันหวังดีแต่แม่งหวังดีผิดเวลาจริงๆ! "ไหนบอกไม่ชอบ แต่เป็นของโปรดเลยนะ แหมๆๆ"น้องบ้าพูดแซวผม ละดูทำหน้าทำตา อยากตบให้คว่ำจริงๆ-.- "......"เบิ้ดคำสิหว่าครับ "ปะ กินกันน้องเลี้ยงๆ"น้องบ้าดึงแขนผมให้เดินไปตามน้องเขา ผมก็เดินตามไปง่ายๆไปอิดออดอะไรเพราะตัวเองก็เริ่มหิวขึ้นมาแล้ว "โหยย มีแค่นี้?"ผมมองจาาอาหารสองจานที่มีแค่กระเพาหมูกากๆวางอยู่ "กะน้องมีตังแค่นี้"น้องบ้าพูดก่อนจะนั่งลงผมจึงนั่งตามและไม่ลืมไลน์บอกไอจอนว่าผมอยู่ไหน "ตังไปไหนหมด เมื่อเช้าก็ให้ไป500"ผมถามน้อง ค่าแท็กซี่มันไม่น่าจะแพงอะไรมากมายแล้วไหนจะ300ที่พึ่งกดไปให้ซื้อเสื้อเงินมันก็น่าจะเหลืออยู่แต่ไหงมีตังซื้อข้าวได้แค่นี้-.- "กะไปซื้อขะหน...."น้องบ้าพูดขึ้นก่อนจะชะงักแล้วปิดปากตัวเอง "ขะ...ขะอะไรอย่าบอกนะว่าขนมอะ-.-" "ป๊าวๆๆ ป่าวเล้ยยยไม่มี๊" "อีกนิดเสียงน้องจะทะลุเพดานได้ละ"สูงซะอิหนู "อิอิ" อิอิอะไรของมัน ปวดกะบาลว้อยยย ผมส่ายหน้าเบาๆอย่างเอือมระอา โตเป็น...เป็นไรดีวะให้เหมาะกับผู้หญิง อะ โตเป็นหมีแพนด้าแล้วยังกินขนมแบบเด็กๆอยู่เลย "มาละ"เสียงไอจอนดังขึ้นก่อนมันจะเอาถาดอาหารวางซึ่งมันมีอาหารเยอะแยะมาก ปกติพวกผมก็กอนกันแบบนี้แหละครับ กับข้าวหลายๆอย่างจะได้ไม่เบื่อกัน "หู้ยยยยยยยยยย"บอกได้เลยว่ามันไม่ใช่เสียงผมแน่ๆแต่มันคือเสียงน้องบ้านั่นเอง "น่ากิง" "น่ากินก็กินไป"ผมบอก ไอจอนนั่งลงข้างๆผมก่อนจะชี้ไปที่น้องบ้าแล้วถามผม "เมียมึงเรอะ" คือมึงไม่พูด เพื่อนหรอ น้องหรอ ก่อนรึไง มาถึงก็เมียเรอะ "น้อง"ผมตอบก่อนจะตักข้าวกิน "ดีค่ะ หนูชมพูน้องบักบิ๊กบี้บิ๊ก"สาบานว่านั่นชื่อกู-.- "ฮ่าๆ น้องมึงตลกดีว่ะ พี่ชื่อจอนนะครับ ว่าแต่เป็นน้องยังไงหรอไอบิ๊กมันไม่มีน้องสาวนี่" "น้องห่างๆค่ะ ห่างแบบห่างมากกกกกกกกกกก"ผมฟังน้องบ้ามันลากเสียงยาวๆละปวดหมอง สติมันดีรึเปล่าฟร้ะ "จ่ะ ห่างมากจริงๆ"ไอจอนก็คงเอือมกับน้องเขาแล้วเหมือนกันมันเลยก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียวแบบนั้น หลังจากทานข้าวเสร็จพวกเราก็แยกย้ายกันไป ไอจอนกลับบ้านผมก็กลับบ้านส่วนน้องบ้าไปเรียนต่อ ดีเรอะขอพักสมองบ้างวันนี้แลดูวุ่นวายมากๆ 18.30น. ผมกลับมาบ้านแล้วเผลอหลับไปตื่นมาอีกทีก็มืดแล้ว และก็หิวมากด้วยผมเลยลงไปข้างล่างเพื่อหาไรกินแต่ให้ตายเหอะ มันไม่มีอะไรกินสักอย่าง! พ่อกับแม่ก็ยังไม่กลับ ปกติผมก็ออกไปกินข้างนอกนะแต่วันนี้ขี้เกียจมากๆ ติ้งง ชมพู : ที่บ้านมีไรกินมั้ยยย หืมมม น้องเขามีไลน์ผมตั้งแต่เมื่อไหร่ฟร้ะ บิ๊ก : มีไลน์พี่ได้ไง ชมพู : ขอจากคุณน้า บิ๊ก : อ่อ ไม่มี ชมพู : ไม่มีหรอ งั้นเดะหนูซื้อเอง แปปเดียวก็ได้กินแล้ว บิ๊ก : โอเคๆ ก็ดีเหมือนกันผมจะได้ไม่ต้องไปหาไรกินข้างนอก 30นาทีผ่านไป กริ่งงงงงงง เสียงออดดังขึ้นผมจึงเดินไปดูว่ามีใครมา ปรากฏว่ามันคือพนักงานส่งพิซซ่า "มีไรครับ"ผมถาม "บ้านเลขที่2/33ใช่มั้ยครับ" "ครับ"ผมตอบแบบงงๆ "พิซซ่สที่สั่งได้แล้วครับ ทั้งหมด550บาทครับ" ว้อท!! "เอ่อ ขอโทษนะครับผิดบ้านรึเปล่า ผมไม่ได้สั่งนะครับ"ผมบอกพนักงงานไป พนักงานก็ทำหน้าเสียทันที ก็แน่น่ะสิก็ผมไม่ได้สั่งนี่ "ว้าววววว มาสั่งแล้วหรอออ"เสียงเล็กๆดังขึ้นพร้อมกับร่างน้อยๆวิ่งเข้ามารับกล่องพิซซ่าไปถือไว้ "เดี๋ยวนะ" "จ่ายสิพี่จ๋า:)" กูว่าละ-.- 500กูหายไปอีกแล้ว จน! จน! จนนนนนนนนน!!! แล้วกู!
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม