“กล้าเปิดประตูก็เชิญ!”
ฟรานซิสหันหน้าไปบอกสาวน้อยที่ดิ้นโวยวายในรถหน้าตาบูดบึ้ง คิ้วชนกัน ดวงตากลมโตส่งสายตาขวางไม่พอใจมาให้เขา
“จะพาไปไหน!”
อยู่ๆ รถที่นั่งอยู่เร่งความเร็วขึ้นทันทีคนขับรถขับไวจนเสียเธอกลัวรีบคาดเข็มขัดแทบไม่ทัน ชญาภาเปลี่ยนจากการโวยวายเป็นยิงคำถามเขาแทน เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้กลับบ้านหรือไปที่บริษัท
เธอเป็นคนจำเส้นทางแม่น..เส้นทางนี้ไม่ใช่ทางกลับบ้านเขา
“สนามบิน กลับบ้านของพี่ที่อิตาลี”
“ฉันไม่ไป!”
พอทราบคำตอบจากคนตัวโต ชญาภาร้องโวยวายอีกครั้ง นี่มันไม่ใช่ใกล้ๆแล้ว มันไกลแบบข้ามทวีปเลย
“ถ้ายังไม่หยุดโวยวาย พี่จะให้คนจอดรถจัดการเอวาตรงนี้เลยดีไหม”
ฟรานซิสขู่และเขาทำท่าจะเอาจริงเมื่อฝ่ามือร้อนทาบวางบนต้นขาของเธอ
“...”
ชญาภาเงียบลงทันทีเพราะรู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้แค่พูดเฉยๆ แต่เขาจะทำมันจริง เธอเลี้ยวมองไปยังกระจกหลังมีรถสีเดียวกันยี่ห้อเดียวกันขับตามมาอีก 3 คัน มองไป
