เสียงเปิดประตูห้องคนป่วยดังแผ่ว พยาบาลจำเป็นหันมองเห็นผ้าพันศีรษะเลยรีบหลบสายตา เธอไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด แค่ไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายป่าเถื่อนเท่านั้น
“เรียบร้อยแล้วนะคะคุณราเชล พิมพ์ขอตัวออกไปก่อนนะคะ”เธอบอกแล้วก้าวออกจากห้อง
หมับ!
ข้อมือบางถูกจับเอาไว้ แพรววรินสะบัดข้อมือ แต่เขากลับกำแน่นไม่ปล่อย
“ปล่อยฉันนะ!”คนตัวเล็กส่งเสียงดุ
“ไปคุยกันข้างนอก!”
“ไม่ฉันไม่ไป!”
พยายามแกะมือดั่งคีบเหล็ก แต่ดูเหมือนคนตัวใหญ่ไม่ยอมทำตามความต้องการ คาเอลลากคนดื้อออกมานอกห้อง
“ทำไม เห็นหน้าฉันแล้วมันจะตายหรือไง!”
“ใช่ ฉันรู้สึกเหมือนจะตาย เพราะฉะนั้นต่างคนต่างอยู่!”
ข้อมือถูกปล่อยเป็นอิสระ ร่างบางก้าวหนีอีกครั้งแต่ทว่าเสียงเข้มกลับดังขึ้นมา
“ถ้าเธอเดินไปตอนนี้ ก็เก็บกระเป๋าออกจากบ้านไปได้เลยพิมพ์วลี”เขาบอกสีหน้าแววตาจริงจัง แพรววรินชะงักเท้าหันมอง
ในหัวเธอเต็มไปด้วยคำถาม “คุณต้องการอะไรจากฉันอีก
