หนูเป็นลูกพ่อนะ

1448 คำ
ล่าหัวใจนายอัศวิน ผ้ายับที่พับไว้ เขียน บทที่ 2 สวัสดีฉันชื่อกล้วยไม้พ่อชื่อช้าง บ้านฉันชอบกล้วยไม้กันมาตั้งแต่รุ่นปู่ ที่บ้านก็เลยทำฟาร์มกล้วยไม้แถมยังเอามาตั้งเป็นชื่อลูกอีก อยากชื่อเท่ๆ แบบพี่เคลียร์ลูกพี่ลูกน้องกันก็ไม่ได้ ตอนนี้ฉันอยู่ ม.6 กำลังจะเข้ามหาลัย นี่ก็ว่าจะไปเรียนที่มอเดียวกับพี่เคลียร์ แต่ติดที่ว่าถ้าพักที่เดียวกัน ฉันคงต้องกระชับมิตรกับไอ้โรคจิตเพื่อนพี่เคลียร์นั่นอะ วันนี้พ่อก็ให้พาเค้าไปถ่ายรูปดอกผักตบชวาในคลอง แล้วก็บัว ดอกหญ้า ต้นไม้ ป่า เขา ลำเนาไพร ก็อย่างว่าคนในเมือง มีอะไรสวยอ่ะดอกผักตบอะเอ้อออออ -บ้านป้าวัน- ฉันมารอเป็นนานสองนานก็ยังไม่เสร็จสักที ลีลาจริง “เพื่อนพี่แอบหลับหรือป่าวพี่เคลียร์ ช้าจัง” ฉันบ่นกับพี่เคลียร์อยากไปแล้วก็ชักช้าลีลา “ มันจะไปถ่ายรูปก็เตรียมของเยอะหน่อย” พี่เคลียร์แก้ตัวให้เพื่อย “เอาลงเรือไปเยอะๆ ได้จมกันพอดี” ฉันบ่นต่อ เคยนั่งเรือมั้ยเนี่ย ไม่ใช่พาฉันไปเรือคว่ำจมน้ำตายฉันไม่ช่วยหรอกนะ “เฮ้ยๆ เตือนไว้ก่อนนะเว้ย กล้องไอ้เลโอเนี่ย หลายหมื่นนะเว้ย ไปทำของเขาพัง กล้วยไม้ลุงช้างเนี่ยไม่เหลือเลยนะ” พี่เคลียร์โวยลั่น “ อะไรอะพี่เคลียร์ ไม้ไม่ไปละ” มันแพงขนาดนั้นฉันไม่เสี่ยงดีกว่า พูดจบฉันก็หันหลังเตรียมเดินกลับ “ เฮ้ยๆ ใจเย็นดิ” พี่เคลียร์โดดมาคว้าแขนฉันไว้ “ลุงช้างสั่งแล้วก็ทำไปเหอะ เนี่ยถ้าทำดีอยากให้มันถ่ายรูปไปติดพอร์ตฟอริโอให้ก็ขอมันได้เลย มันถ่ายรูปสวยนะ” “ได้หรอ” แบบนี้ค่อยน่าสนใจหน่อย “ไอ้เลโอมันใจดีนะ แต่…” พี่เคลียก้มลงมากระซิบ ”ปากหมาไปหน่อย” ไอ้โรคจิตนั่นเดินมาพอดี พวกเรานี่แยกออกจากกันแทบไม่ทัน “นินทากูรึไง” ไอ้พี่เลโอโรคจิตถามพร้อมกับเดินเข้ามาหาพวกเรา “ป่าววววว” พี่เคลียร์ก็ตอบซะเนียนเลยเสียงสู๊งงงงง “ จะไปได้รึยังมารอแต่เช้าละ” ฉันเท้าเอวถามคนตรงหน้าที่ยืนสะพายกระเป๋าเก๊กอเกือบหล่อยู่ตรงหน้า “ก็นำไปดิ“ ฉันเดินนำมาที่ศาลาริมน้ำหลังบ้านพี่เคลียร์ ฉันเป็นคนลงเรือก่อนแล้วหมอนั่นก็ตามลงมา “อะนี่ไม้พาย” หมอนั่นมองไม้พายหน้านิ่งๆ แล้วเงยขึ้นมามองหน้าฉัน ”เอ้าเฮ้ย รับไปสิ มองอะไรล่ะ” ”พายไม่เป็น” แน่ะ!!! ตอบมาหน้าตาเฉย จะกินแรงกันนี่หว่า ”พายไม่เป็น !!? โตจนป่านนี้พายเรือไม่เป็น ฉันพายเป็นตั้งแต่ ป.5 โน่น โกหกปะเนี่ย จะกินแรงกันใช่มั้ย !!!” ”จะโกหกทำไมล่ะ พายไม่เป็น” “พาย!!! ไม่เป็นก็ไม่ต้องไป” รู้จักไอ้ไม้น้อยไปซะแล้ว ฉันเตรียมขึ้นจากเรือ แต่ก็ต้องชะงักเพราะแสงวาววับจากแผ่นธนบัตรสีเทากระทบกับแดดอ่อนๆ สะท้อนเข้าตา “1000 บาทสำหรับค่าพาทัวร์ในหมู่บ้านวันนี้” ฉันรีบเอื้อมมือไปคว้าแต่ไม่ทัน ไอ้เจ้าของเงินมันดึงกลับไปก่อน ”อย่าลีลาได้ไหม” ฉันร้องว่า ”หลังเสร็จงานจะจ่ายทันที” หนอยยยยลูกไม้เยอะนักนะ ”งั้นก็จ่ายมัดจำมาก่อน” ไม่ได้หรอกเกิดมันตุกติกขึ้นมาล่ะ นี่กล้วยไม้ไม้นะเว้ยไม่ใช่จะหลอกกันง่ายๆ นายเลโอล้วงมือเข้าไปใยกระเป๋ากางเกงก่อนจะยื่นเงินมัดจำให้ฉัน “อะไร!!!” “ เงินมัดจำไง” ดูมัน ดูมันนนนนน ตอบมาหน้าตาเฉย “ค่าแรง 1000 มัด 20!!!” ใช่สีเขียวอี๋กระแทกเข้าหน้า จะบ้าเรอะสัก 100 ก็ยังดีมั้ง “จะเอาไม่เอา” นายนั่นพูดแล้วก็ทำท่าจะเก็บเงิน “เห้ยๆๆๆ จะ จะ ใจเย็นดิพี่” ฉันพูดพร้อมกับเอื้อมไปหยิบแบงค์ 20 มา เอาๆ ไปก่อน “เสร็จงานอย่าลืมนะ” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มหวานนนน ใจดีสู้เสือไปก่อนเดี๋ยวอดหมด ฉันพายเรือพาคุณพี่ช่างภาพหาถ่ายตั้งแต่สากกระเบือยันเรือผุๆ ริมคลอง แวะจุกแวะจิก ดีที่แดดไม่ร้อนอากาศดีด้วย “ อยู่เฉยๆ นะ” อยู่ดีๆ มาบอกให้อยู่เฉยๆ ตกใจดิ “อะไร” “อย่าขยับ” เอ้า อยู่ดีดีก็บอกให้ฉันอยู่เฉยๆ แชะ “ ถ่ายอะไร” พอได้ยินเสียงชัตเตอร์ฉันก็รีบถามทันที “ก็บอกให้อยู่เฉยๆ แล้วไม่ต้องมองกล้อง มองไปทางโน้นโน่น หุบปากด้วย” นายเลโอชี้มือสั่ง เออเอาวะ 1000 ไอ้ไม้ท่องไว้ 1000 ”โอเค” ”ถ่ายไรอะ” “เมื่อกี้ผีเสื้อมันมาเกาะหัวเธอน่ะ พี่เลยถ่ายแสงมันสวยพอดี” ก็นึกว่าอะไร บอกดีดีแต่แรกก็จบแล้วมะ “ สระผมบ้างนะ คงเค็มอะ มันถึงมาเกาะ” นั่นไง !!! ปากหมาจริงๆ ด้วย มันว่าพร้อมกับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หันไปถ่ายนกถ่ายไม่ต่อ 1000 ไม้ 1000!!! หู่ววววใจเย็นๆ พายเรือกันจนพอใจก็พายกลับเล่นเอาฉันแขนแทบเดี้ยง ก็พายอยู่คนเดียวเฮ้อ “ อะ นี่ค่าจ้าง” หมอนั่นยืนแบงค์พันให้ฉัน ปน่นอนสินี่รีบคว้าแบบทันทีเลยจ้า “โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ” “ไม่เอาอะแพง คราวหน้าพายเองดีกว่า” ไหนบอกพายเรือไม่เป็นไง นี่มันหลอกกันนี่หว่า !!! หึ้ยยยยย “ นี่!!! ไหนบอกพายเรือไม่เป็นไง” “ อ่าวหรอ พูดงั้นหรอ สงสัยเมาเรือ” มันพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ แล้วเดินถือกล้องผ่านหน้าฉันไป “ แบบนี้มันกินแรงกันนิ” “กินแรงอะไร เงินก็จ่ายแล้วนี่” เออนั่นดิ แต่.. “ ไม่รู้อะ แล้ว...มาโกหกว่าพายไม่เป็นทำไม” “ นี่พี่ก็จ่ายเงินให้เราไปแล้วจะอะไรอีก” “ เห็นฉันเป็นคนหน้าเงินหรอฮะ!!!” “ ไม่ใช่คนหน้าเงิน งั้นน... เอาคืนมา” เห้ยๆๆ เงินฉันนน อิเลโอเอามือมาล้วงกระเป๋ากางเองฉันแย่งเงินค่าแรงไปต่อหน้าต่อตา ไม่ได้นะเว้ย ฉันพายเรือแทบตาย “ เอาเงินฉันคืนมานะ” โอ้ยยยยยทำไมมันสูงอย่างงี้วะ ฉันพยายามกระโดดแย่งเงินของตัวเอง แต่ด้วยความสูงที่ต่างกันมาก กระโดดยังไงก็ไม่ถึงสักที ก็ไอ้บ้านั่นมันดันชูมือสุดแขนเลย “ เอาเงินฉันคืนมานะ” “ ไหนบอกไม่น่าเงินไง ไม่หน้าเงินก็พายให้ฟรีดิ” “ ได้ไงอ่ะ พายไปตั้งไกล พายไปพายกลับ พายอยู่คนเดียว พายจนปวดแขน” ฉันพยายามกระโดดแย่ง จนในที่สุดก็เกิดแสงสว่างในสมอง ฉันกระโดดขึ้นไปขี่หลังไอ้คนขี้โกง เอาขาสองข้างพันรอบเอวมันแล้วพยายามดึงแขนลงมา “ ทำอะไรกันน่ะ” เสียงคุ้นๆ เห้ยยยย พ่อ ฉันรีบกระโดดลงมายืนตั้งหลัก ดีล่ะจะฟ้องพ่อ เหอะๆ “ พ่อไอ้บ้านี่มันเอาเงินไม้ไปอะ” “ เงินอะไร” “ นั่นไงพ่อแบงค์พันในมือมันอะ” ฉันกอดแขนพ่อ ชี้ใหม่พ่อดูที่มือมัน พร้อมกับทำเสียงออดอ้อนให้พ่อช่วย พ่อเห็นหน้าหมอนั่นแล้วมันอดขำไม่ได้เลยหลบหลังพ่อแล้วแลบลิ้นหลอก โอ้ยยยสะใจ “ ไม้ไปเอาเงินมาจากไหน พ่อว่าพ่อยังไม่ได้ให้ตังเรานะ” “ เงินค่าจ้างพายเรือน่ะครับ พอดีผม จ้างน้องเขาให้พายเรือพาผมไปถ่ายรูป” “ โอ้ย ไม่ต้องหรอกครับ ไอ้ไม้ หนูไปเอาเงินพี่เค้าทำไมตั้งเยอะแยะขนาดนี้” อ่าวพ่อ นี่ลูกนะ “ เก็บไว้เถอะ พอดีลุงมีเรื่องจะขอให้ช่วยสักหน่อย” “ ได้ครับ จะให้ผมช่วยอะไร” “พ่ออออออ” “อะไรคนโตเค้าจะคุยกัน เอ้อออไม้นี่” “ พ่อไม้พาย...” “ ไอ้ไม้” ง่าาาพ่อดุไม้ทำไม “เดี๋ยวไปคุยกันในบ้านดีกว่ามั้ยครับตรงนี้ร้อน แมลงเยอด้วย” “เออดีดี ไปๆ” ฉันยังเกาะแขนพ่อแน่น แต่พ่อแกะมือฉันออกแบบไม่สนใจใยดี เหนื่อยฟรี พ่อเทอีก ไรว้า “ขอบคุณนะครับ น้องไม้เนี่ยเป็นคนน้ำใจงามจริงๆ” ไอ้ขี้โกงก้มลงมากระซิบที่ข้างหูฉัน หนอยยยยรู้จักไอ้ไม้น้อยไปโว้ย ครั้งนี้ฝากไว้ก่อน หึ้ยยยยยย
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม