พิษรักสัมพันธ์ลวง

บทที่ 5 รู้สึก

ผมนั่งมองผ่านใบหน้าสวยหวานไปทางด้านของธอเห็นสายตาโกรธแค้นของบางคนจ้องมองกลับมาอย่างไม่วางตา ผมแสยะยิ้มเยาะรู้สึกดีที่เห็นมันกำลังดิ้นพล่านมันคือสิ่งที่ผมอยากเห็นจากมันมากที่สุด ความพ่ายแพ้ การสูญเสีย อยากได้อะไรแต่ไม่ได้อย่างที่หวัง

หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็เดินตามไปส่งลียาที่ตึกโดยไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลย ผมเดินขนาบข้างลียาอย่างแนบชิดเพราะรู้ว่ามันเดินตามดูอยู่ห่างๆ เมื่อถึงตึกเรียนของลียาผมจึงแยกตัวกลับไปหลังตึกเรียนที่ผมชอบขลุกตัวอยู่เงียบๆกับไอ้สกาย

"ไอ้เพิร์ธมึงไปไหนมากูรู้นะว่ามึงกำลังคิดจะทำอะไร" ไอ้

สกายมันยิงคำถามทันทีที่เห็นหน้าผมโผล่มาหลังตึกเรียนมันนั่งอยู่เก้าอี้ไม้ยาวตัวประจำอยู่ก่อนผมจะเดินมา สายตาของมันจ้องจับผิดน้ำเสียงคาดคั้นเอาคำตอบ ผมไหวไหล่เดินเลี่ยงไปทิ้งตัวนอนเหยียดตรงเก้าอี้ไม้ยาวตัวประจำของผมพร้อมกับหลับตาลงเพราะไม่ต้องการตอบคำถามของมัน

"มึงจะดึงน้องเขาเข้ามาเกี่ยวเรื่องของมึงกับมันไม่ได้นะน้องเขาไม่ได้รู้เรื่องด้วย" เมื่อผมไม่ยอมตอบมันก็พูดพร่ำสั่งสอนเรื่องที่ผมไม่จำเป็นต้องใส่ใจออกมาไม่หยุด

"กูจำเป็นต้องแคร์และสนใจเรื่องนี้ด้วยเหรอ กูเคยบอกมึงแล้วไม่ใช่เหรอของอะไรที่มันอยากได้กูจะเอามาเป็นของกูให้

หมด มึงหยุดพล่ามเรื่องนี้เถอะยังไงก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อยู่ดี" ผมยังคงหลับตาสนิทด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อคืนผมก็ดื่มหนักเหมือนกันปวดหัวแทบแตกแต่ต้องแหกตาตื่นมาดักรอลียาตอนเช้า

"กูถือว่ากูเตือนมึงแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นมามึงต้องยอมรับผลจากการกระทำของตัวเอง" แม้ผมจะหลับตาแต่เสียงของไอ้

สกายก็ยังดังแทรกเข้ามาในโสตประสาทโดยที่ผมไม่คิดใส่ใจ ถ้าอะไรที่ทำให้มันไม่มีความสุขทุกทรมานแทบตายเหมือนตกนรกผมจะทำทุกทางให้พวกมันรู้สึก ส่วนใครจะเป็นยังไงคนพวกนั้นควรจัดการกับตัวเองไม่ใช่เรื่องของผมที่ต้องรับรู้

"พี่เพิร์ธ" เสียงของลียาดังขึ้นผมจึงหันไปมองเห็นเธอยืนอยู่ตรงบันไดกับเพื่อน

"จะกลับแล้วเหรอไปไหนต่อไหม" ผมมายืนรอลียาหน้าตึกเรียนตามที่บอกเธอไว้เมื่อตอนเที่ยง พอเธอกับเพื่ิอนเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าผมจึงถามออกไป

"ลียาไม่ได้ไปไหนต่อจะกลับเลยค่ะ" นานกว่าเธอจะตอบคำถามออกมาเหมือนคอยระวังตัวเองอยู่เสมอ

"อืม ให้พี่ไปส่งไหม" ผมถามทั้งที่รู้คำตอบดี

"ไม่เป็นไรค่ะลียาขับรถมาเอง" ผมคิดไว้ไม่ผิดผมไม่ได้รีบร้อนทำให้เธอกลัวจนหนีไปผมมีเวลาเล่นกับพวกนี้เสมอ และผมมั่นใจมากด้วยว่าคงอีกไม่นานเธอจะเป็นฝ่ายเดินมาติดบ่วงเองอย่างง่ายดาย

"งั้นขับรถกลับห้องดีๆล่ะ" ผมบอกเธอเสร็จแล้วก็เดินกลับมาที่รถไม่ได้เซ้าซี้จะตามไปส่งมันน่ารำคาญเกินไปที่ต้องทำอย่างนั้น ผมแค่พาตัวเองมาให้เธอเห็นและจดจำที่เหลือเธอจะเป็นฝ่ายเดินตามเกมส์เอง

"ไอ้เพิร์ธมึงคิดจะทำอะไรอย่ามายุ่งกับลียาอีกกูขอห้าม" ผมกำลังจะเดินขึ้นบันไดไปห้องนอนของผมเพื่อมาเอาของสำคัญ แต่ก้าวขาเหยียบบันไดไปไม่ถึงขั้นเสียงของไอ้โซ่ก็ดังขึ้นทำให้ต้องหยุดชะงักหันกลับมาเผชิญหน้ากับมัน นานๆผมจะกลับมาคฤหาสน์หลังใหญ่สักทีเพราะไม่อยากอยู่ร่วมกับคนพวกนี้

"หึ... ทำไมกูต้องเชื่อมึง" ผมกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความชอบใจคราวนี้มันถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ ของสิ่งนี้มันคงจะหวงและอยากได้มาก ยิ่งมันอยากได้ผมก็ยิ่งสนุกที่ได้ทำให้มันคลั่ง

"ถ้ามึงทำเพราะอยากเอาชนะกูบอกไว้เลยไม่มีทาง คนอย่างมึงคิดว่าตัวมึงดีสมควรจะได้ทุกอย่างงั้นเหรอ" หน้าของไอ้โซ่บูดบึ้งเส้นเลือดปูดโปนด้วยความโกรธ นั่นยิ่งทำให้ผมอยากยั่วให้มันอกแตกตาย

"ก็ดีกว่ามึงที่อย่างน้อยทุกอย่างมันก็เป็นของกูง่ายๆโดยที่ไม่ต้องดิ้นรนรวมถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้น หมาบางตัวต่อให้มันดิ้นอยากได้แทบตายมันก็ทำได้แค่นั่งมองและรอรับของเหลือเศษของคนอื่นเหมือนทุกครั้ง มึงก็คงเหมือนแม่มึงที่ต้องรอรับของเหลือๆ" ไอ้โซ่หน้าแดงจัดกำกำปั้นแน่น

"ไอ้เพิร์ธ" มันเรียกชื่อผมดังลั่นแล้วพุ่งพรวดเข้าหาพุ่งหากำปั้นหนักซกเข้าที่หน้าผมไม่ทันตั้งตัว

ผั๊วะ

หมัดของมันชกเข้าที่ปากจนผมหน้าชาสะบัดไปตามแรง

"ไอ้โซ่" ความโกรธเดือดดาลของผมพุ่งทะยานขึ้น เมื่อตั้งตัวได้ผมหันกลับมาชกมันกลับทันที

ผั๊วะ ผั๊วะ ผั๊วะ

ผมกระชากคอเสื้อของมันแล้วรัวหมัดเข้าเต็มหน้ามันไปหลายหมัดเพื่อระบายความเกลียด ความเดือดดาล

"หยุดนะเพิร์ธ หยุดเดี๋ยวนี้ เพิร์ธทำอะไรลูกน้า" เสียงของผู้หญิงคนที่ผมเกลียดเข้าไส้เดินเข้ามาร้องห้าม ยิ่งห้ามผมยิ่งระบายความเกลียดใส่หน้ามัน

"ไอ้เพิร์ธแกหยุดทำพี่แกเดี๋ยวนี้ พวกมึงมาจับไอ้ลูกเลวแยกออกไปที" เสียงของพ่อดังขึ้นอีกเสียงพร้อมกับตรงเข้ามาช่วยห้าม ลูกน้องของพ่อผมหลายคนเข้ามาช่วยจับผมแยกออกไปทุกคนในบ้านเหมือนจะเข้ากันดีต่างกรูไปดูไอ้โซ่แล้วหันมาจ้องมองผมตาแข็งใส่เหมือนคนโกรธกเกลียดดันมาเป็นชาติ

"โซ่เป็นไงบ้างลูกเจ็บตรงไหนหรือเปล่าดูสิปากแตกเลือดออกเลยไปหาหมอก่อนไหมลูก" ผู้หญิงคนนั้นหันไปสำรวจหน้าลูกชายที่ผมฝากรอยไว้บนหน้ามัน ทำอย่างกับมันจะตายแค่โดนไปไม่กี่หมัด

"ไม่ต้องครับแม่ผมไม่เป็นไร" ไอ้โซ่มันเอามือลูบตรงมุมปากเพื่อเช็ดเลือดที่ไหลออก

"เพิร์ธทำไมต้องต่อยพี่เขาด้วยล่ะพี่เขาทำอะไรให้" ผู้หญิงคนนั้นหันมาถามผมแทนที่จะถามลูกชายตัวเอง

"ถามมันก่อนสิว่ามันทำเหี้ยอะไรกับผมก่อนเหี้ยทั้งแม่ทั้งลูก" ผมด่าสองแม่ลูกนั้น พวกมันเป็นคนเริ่มก่อนทุกครั้งยังมีหน้ามาถามว่าผมทำอะไร

เพี๊ยะ

พ่อของผมเดินเข้าหาเอาฝ่ามือฟาดเข้าที่หน้าจนหน้าผมสะบัดตามแรงฟาดอีกครั้ง ผมหันกลับมาจ้องหน้าพ่อด้วยสายตาว่างเปล่า ถ้าเป็นคนอื่นคงรู้สึกเจ็บปวด เสียใจ แต่ผมกลับไม่หลงเหลือความรู้สึกเหล่านั้นมานานแล้ว พ่อไม่เคยถามและมักจะตัดสินผมจากคำพูดของคนอื่นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

"ไอ้เพิร์ธ ไอ้ลูกเลวแกอย่าลามปรามน้าอรแล้วแกก็หัดทำตัวดีๆอย่างพี่เขาบ้าง วันๆมีแต่สร้างปัญหาให้ฉันตามแก้ไม่เคยมีอะไรดีให้ฉันภูมิใจได้เหมือนพี่ชายแกสักครั้ง" ผมยืนมองหน้าพ่อตัวเองนิ่งๆไม่คิดจะตอบโต้เพราะพูดไปมันก็แค่ลมผ่านหู ผมไม่ได้รู้เจ็บกับคำด่าทอพวกนั้นกำแพงผมมันหนาเกินกว่าคำพูดพวกนั้นมันจะทิ่มแทงทะลุเข้ามาในใจ

"โซ่เป็นอะไรหรือเปล่าให้พ่อตามหมอมาดูไหม" พอด่าผมเสร็จพ่อผมก็หันกลับไปหาสองแม่ลูกนั่นแล้วเดินไปดูอาการลูกชายแสนดี สายตาของผมมองภาพคนเป็นพ่อห่วงใยใส่ใจสองคนนั้นตั้งแต่เด็กจนเป็นภาพชินตา

"แกอย่ามาสร้างปัญหาในบ้านทำตัวดีๆให้เป็นเหมือนคนอื่นเขาบ้าง วันๆแกสร้างแต่ความเดือดร้อนให้ฉันปวดหัวได้ทุกวัน" พ่อผมถามไถ่อาการลูกชายสุดที่รักเสร็จก็หันมาเล่นงานผมอีกครั้ง

"ผมว่าสนุกดีพ่อไม่ชอบเหรอครับ" ผมแสยะยิ้มและพูดออกไปอย่างที่คิด

"ไอ้เพิร์ธ" เสียงพ่อผมตวาดใส่ผมลั่นบ้านท่ามกลางสายตาของสองแม่ลูกจ้องมองมายังผมด้วยสายตาเยาะเย้ย

ผมเหยียดยิ้มเย็นๆให้คนพวกนั้นอย่างไม่สะทกสะท้านไม่มีใครทำให้ผมรู้สึกเจ็บได้อีกแล้วแม้แต่พ่อของตัวเอง ผมหันหลังเดินออกจากบ้านมาโดยไม่หันกลับไปดูคนพวกนั้น

ตอนเช้าผมยังคงมายืนรอลียาหน้าตึกเรียนของเธอเหมือนเดิมและลืมเรื่องของเมื่อวานไปไม่เก็บมาจดจำให้รกสมอง

"พี่เพิร์ธ" ผมเริ่มจะชินกับเสียงเรียกนี้ ผมหันกลับไปดูเจ้าของเสียงเรียกที่ยืนทำหน้าตกใจแล้วรีบสาวเท้าเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า

"หน้าพี่เพิร์ธไปโดนอะไรมาคะ เจ็บหรือเปล่า" หัวใจผมมันกระตุกเพียงเพราะคำพูดแค่นี้ ผมมองหน้าลียานิ่งสายตาของเธอจ้องอยู่ตรงหน้าบริเวณมุมปากที่มันแตกมันเป็นสายตาที่ผมไม่เคยเจอและไม่คิดว่าจะได้เจอ หัวใจผมมันรู้สึกผมไม่ชอบความรู้สึกนี้ผมไม่ชอบที่หัวใจกลับมามีความรู้สึก