ลลิตามองลมเหนือที่มองผ่านเธอไปด้วยสายตาที่เฉยชาอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมเดินตามเขาไปแต่โดยดีจนไปถึงห้องนอนเพราะคิดว่าเขาอาจจะมีเรื่องที่สำคัญมากๆ ลมเหนือเปิดตู้เสื้อผ้าของตัวเองแล้วหันมาถามเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
" ไม่ได้ย้ายของเข้ามาในนี้หรอ ทำไมตู้เสื้อผ้ายังดูโล่งๆ "
ร่างสูงพูดพร้อมกับถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองต่อหน้าเธอเผยให้เห็นรอยแผลบริเวณเอวหนาที่ถูกพันไว้ด้วยผ้าสีขาวอย่างแน่นหนาจนลลิตาอยากรู้
" ย้ายเข้ามาทำไมคะ อย่าลืมสิว่าเราแต่งงานกันแค่หลอกๆไม่เห็นจำเป็นต้องจริงจังเลย แล้ว....เอ่อ นั่นคุณไปโดนอะไรมา "
ร่างเล็กถามเพราะแม่บ้านบอกว่าเขาไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน บวกกับแผลที่มีขนาดใหญ่ทำเอาเธอตกใจทีแรกนึกว่าไปค้างกับสาวที่ไหนแต่ตอนนี้ไม่น่าใช่แล้ว ถ้าเขาไม่ถอดเสื้อเชิ้ตของเขาออกเธอก็ไม่มีทางรู้เลยว่าเขามีแผล เพราะท่วงท่าการเดินของเขายังดูทะมัดทะแมงเหมือนเดิม
" โดนยิง "
" ห๊ะ! โดนยิง คุณไป
