แม้อากาศภายนอกจะสดใสจนแสบตา แต่ฉันกลับรู้สึกหม่นหมองเหมือนถูกเมฆดำปกคลุม นั่งกอดตัวเองบนเก้าอี้เลคเชอร์นิ่ง ๆ ท่ามกลางเสียงบรรยายของอาจารย์และเพื่อน ๆ ร่วมคลาส
เกิดเป็นหญิงนี่มันลำบากจริง ๆ ใครไม่มีเอฟเฟกต์ช่วงวันนั้นของเดือนถือว่าท่านคือผู้โชคดี ซึ่งหนึ่งในนั้นไม่ใช่ฉัน! เฮ้อ...
ได้แค่หวังให้มุมห้องที่แสงไฟนีออนหล่นลงมาเพียงรำไรจะช่วยชโลมจิตใจ แต่เปล่าเลย…
“เมื่อเช้าไม่ได้ขี้มาไง”
“…!” ฉันค้อนมองเจ้าของคำทักทายไม่สร้างสรรค์ที่หย่อนตัวลงนั่งใกล้ ๆ พร้อมส่งยิ้มยียวนจนอยากจะฟาดสักป้าบ แต่เพียงเสี้ยววินาที สีหน้าทะเล้นก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม
“ทำไมหน้าซีด ๆ” ม่านหมอกยื่นมือมาแตะแก้มฉันเบา ๆ ดวงตาคมฉายแววกังวล ราวกับนายแพทย์กำลังพิจารณาอาการคนไข้ “ปวดท้อง?”
แค่คำถามสั้น ๆ กับสายตาแบบนั้น ก็ทำให้ฉันเผลอเบะปากอย่างลืมตัว “อือ”
“แล้วมาทำไมว่ะ ไป… ไปนอนห้องพยาบาล”
“ไม่ ๆ …” ฉันรีบคว้าแขนคน
