ฉันโหมเล่นเกมอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อสงบจิตสงบใจอยู่สองชั่วโมงเต็ม หวังว่าแรงกดดันในเกมจะช่วยกดทับอวัยวะที่ยังเต้นระส่ำอยู่ในอก แต่ผลลัพธ์กลับไม่ต่างจากเดิม
สุดท้ายฉันก็ยอมแพ้ ออกจากคอมฟอร์ตโซนที่หน้าคอมพิวเตอร์ เดินเตาะแตะลงมาข้างล่างด้วยความคิดที่ว่า ทุกอย่างคงคลี่คลายแล้ว… มั้ง
ใครจะไปสงบได้?!
เพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกันใช้ลิ้นฉกลูกอมออกจากปากฉัน! แค่คิดถึงมัน ใจฉันก็เหมือนถูกไฟลนจนร้อนผ่าว และตลกร้ายกว่านั้น… ฉันดันตอบสนองไปโดยไม่รู้ตัว ไหนจะความทรงจำเมื่อคืนที่เป็นเหมือนภาพสไลด์ฉายซ้ำในหัวอีก ยิ่งนึกถึงฉันก็ยิ่งจะเป็นบ้า
ได้แค่กล่อมตัวเองว่า...
มันคงแค่เรื่องไร้สาระ หรือ อาจเป็นแค่การหยอกล้อธรรมดา ๆ
แต่คำว่า ปกติ ดูจะเลื่อนลอยเกินไปไหม?
หรือเขาคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่?
หรือเป็นฉันที่ดันหวั่นไหวไปเอง?
“โอ๊ยยย!” ฉันตะโกนเบา ๆ ขณะเดินลงมาถึงลานชั้นลอย ยีผมจนยุ่งเหยิง สายตากวาดมองไป
