สิริราชจันทรา

บทที่ 15 รักและเคารพ

“เจ้าโกรธพี่หรือไม่” องค์นคราถามฟ้ามณี เมื่อปลีกตัวมาคุยกันเพียง 2 คน

“โกรธค่ะ โกรธมาก แต่นั่นมันเป็นพียงแค่แว๊ปแรกที่จำเหตุการณ์ทุกอย่างได้หลังจากพี่ลบความทรงจำนะคะ เมื่อฟ้าได้มาคิดทบทวนดู ก็เพราะพี่หวังดีทั้งนั้น ฟ้าเองมีความทรงจำอันเลือนลางวิ่งเข้ามาในหัว ตั้งแต่ที่พี่เข้าฝันครั้งแรกแล้ว แต่มันก็ไม่ชัดเท่าไหร่ มันเลือนลาง ยังไม่แน่ใจ แต่ความทรงจำทุกอย่างชัดมากๆ ก็ตอนที่พี่เข้าฝันรอบที่สองนั้นแหละคะ ฟ้าตื่นขึ้นมาก็มองเห็นพี่นั่งข้างๆเตียงแล้ว เลยยิ่งทำให้มั่นใจในความทรงจำ” ฟ้ามณีบอกออกมาแล้วมองหน้าองค์นคราพร้อมกับรอยยิ้ม

“พี่ไม่เคยห่างเจ้า เพียงแต่อยากเว้นระยะมิให้เจ้านั้นเกิดความสับสนระหว่างชาติภพ ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเจ้าเลยเพียงแต่น้อย” องค์นคราบอกออกมาอย่างปรารถนาดี พร้อมกับยิ้มให้ฟ้ามณี

“นี่ไง เจ้าของรอยยิ้มที่งดงามดั่งยามพระจันทร์เต็มดวง ฟ้าคิดถึงรอยยิ้มนี้ของพี่มาก” ฟ้ามณีบอกออกมาแล้วยิ้มไปกับรอยยิ้มขององค์นครา

“มีเรื่องนึง ที่พี่อยากจะขอโทษ พี่นั้นลบความทรงจำของเจ้าไปก่อน ยังไม่ทันได้ขอโทษเรื่องนี้เลย” องค์นคราบอกออกมากับฟ้ามณีด้วยน้ำเสียงที่จริงจังไปกว่าเดิม

“เรื่องของอินทุมาลา หรือพี่ธนัส นะเหรอคะ พระองค์ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกคะ เรื่องมันผ่านมานานมากแล้ว เค้าว่ากันว่าพญานาคหวงคู่ครอง หากไม่ใช่อินทุมาลาที่พระองค์เลือก เกรงว่า ไม่ว่าภพชาติไหน ฟ้าก็คงไม่สมหวังในความรักเลยถูกไหมคะ อินทุมาลาผู้นี้ คือผู้ที่พระองค์ทรงเลือก และอนุญาตแล้ว และตามที่ฟ้าได้เห็นในหลายภพหลายชาติ ฟ้าเองก็ครองคู่กับอินทุมาผู้นี้เสมอมา ถ้าเดาไม่ผิดมันคงอยู่ในสายตาของพระองค์เสมอ เพราะพระองค์คงไม่ต้องการให้ฟ้าผิดหวังหรือเสียใจ ในเรื่องของความรักแล้วถูกไหม” ฟ้ามณีบอกกับองค์นคราออกมา ราวกับว่าเธอนั้นไปนั่งลงตรงที่กลางใจขององค์นครา ทุกสิ่งที่เธอเข้าใจและเอ่ยออกมาล้วนตรงกับใจขององค์นคราทั้งสิ้น

“น้องเข้าใจพี่แล้ว น้องเข้าใจพี่ทุกอย่างแล้ว” องค์นคราบอกออกมาอย่างปิติในหัวใจ

“ว่าแต่พระองค์นั่นแหละ ผ่านมาหลายร้อยปี ไม่ทรงเจ็บปวดหัวใจบ้างหรือ ที่ต้องมองคนรักเคียงคู่กับผู้อื่น ทรงทนได้เช่นไร” ฟ้ามณีบอกออกมาพร้อมับเอื้อมมือไปว่างลงตรงหน้าอกด้านซ้ายที่ตรงกับหัวใจขององค์นครา พร้อมกับเงยหน้ามองพระองค์แล้วส่งยิ้มให้บางๆ

“จักว่าไม่เจ็บ จักว่ามิปวด ก็คงเป็นคำที่โป้ปดมดเท็จนั่นแหละหนา จักให้พี่ทำเช่นไรได้พี่เสียเจ้ามาแล้วครานึง เพราะความชะล่าใจของพี่ พี่ยินดีที่จะรักและมองเห็นเจ้าอยู่เสมอ แม้ว่าพี่จะไม่ได้ครอบครอง เพียงเห็นว่าเจ้าอยู่ดี และครองคู่กับผู้ที่พี่เลือกและมอบหมาย ให้ทำหน้าที่ดูแลเจ้า เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ความเจ็บปวดทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นมา พี่ขอรับมันเป็นไว้เอง เจ้าร้องไห้เจ็บปวดและเสียใจเพราะพี่ มามากมายเหลือเกินแล้ว”องค์นคราบอกออกมาตามตรง พระองค์ไม่เคยไม่เสียใจที่เสียพระชายาของพระองค์มาในครานั้น เพียงแต่พระองค์ต้องยอมรับในเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นและเป็นไป ในเมื่อมันย้อนเวลากลับไปแก้ไข้สิ่งใดมิได้ พระองค์ก็ต้องเดินหน้า และทำทุกอย่างให้คนที่พระองค์รักนั้นมีความสุข และได้รับในสิ่งที่ดีที่สุด

ฟ้ามณีมองหน้าขององค์นครา ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากของเธอ เธอเพียงแค่ส่งยิ้มให้พระองค์อย่างเข้าใจในทุกสิ่งเพียงเท่านั้น

“น้องลำบากใจ หรือไม่ หากลำบากใจ พี่จักไม่ปรากฎ หรือรบกวน เพราะน้องก็มีแฟนเป็นธนัสแล้ว” นานหลายนาที เป็นองค์นคราที่เอ่ยออกมาทำลายความเงียบนี้

“ฟ้านะ ไม่ลำบากใจ พี่นั่นแหละ ลำบากใจไหม ความรักมันมีหลายรูปแบบ เราเองยังสามารถรักกันได้ ในเมื่อเปลี่ยนภพเปลี่ยนภูมิไปแล้ว พี่ก็เปรียบสมือนญาติสนิทที่ฟ้ารักและเคารพสุดหัวใจค่ะ” ฟ้ามณีบอกออกมาอย่างที่เธอนั้นรู้สึก เธอเข้าใจสัจธรรมในชีวิตขึ้นมาก ถามว่าเธอยังรักองค์นคราอยู่ไหม เธอตอบได้อย่างไม่ลังเลเลย ว่ายังคงรัก แต่คงไม่ใช่ในสถานะสามีและภรรยา แต่ทว่ามันคือการรักและเคารพ เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจเสมอเมื่อได้อยู่และได้เห็นองค์นครา

ส่วนองค์นครานั้น เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทำให้พลอยนึกไปถึงอดีตที่พระนางมันทกาถอดถอนดวงจิตแล้วฝากข้อความเอาไว้ให้พระองค์

“เชิญท่านพี่ ปฎิบัติหน้าที่ให้สมพระเกียรติ อย่างเต็มภาคภูมิ น้องจักไม่ขอรอท่านอีกต่อไป ชาติหน้าฉันใด ให้น้องรอสิ่งใดน้องย่อมรอได้ แต่หากรอความรักจากพระองค์แล้วไซ้ร น้องมิขอเป็นฝ่ายรอพระองค์อีก หากชาติหน้าน้องนั้นเสียสละสิ่งใด น้องย่อมทำได้ แต่น้องมิขอเสียสละพระสวามีให้แก่ผู้ใด

ขอให้พระองค์จักทำหน้าที่ปกป้องและดูแลน้อง อย่างที่เคยลั่นสัจจะวาจา สืบไปตราบนานเท่านาน”

หลังจากที่หวนนึงถึงข้อความเหล่านั้น องค์นคราได้แต่คิดภายในใจว่า เจ้ายังคงใจเด็ดเสมอมา และเจ้านั้นได้ทำตามสัจจะวาจาที่เปล่งออกมาได้ทั้งสิ้น เหตุที่องค์นคราคิดเช่นนี้ เพราะเมื่อฟ้ามณีรู้ความจริงทุกอย่าง และในยามที่พระองค์นั้นยืนอยู่ตรงหน้าในกาลนี้ แต่ทว่าฟ้ามณีไม่เคยลังเลในอดีตเลยแม้แต่น้อย มีแต่อยู่กับปัจจุบันขณะ และมองอดีตที่ผ่านมาอย่างเข้าใจ