ตอนที่ 3 มีคนที่ชอบ
1077 คำ
“ทำหน้าเศร้าเหมือนพ่อไม่รักอีกละ” กลุ่มเพื่อนของบัวบูชานั่งรออยู่ที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ส่งเสียงทักแต่ไกล แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีเพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชายเพียงสองคนนั่งอยู่ด้วย นั่นคือเจไดและปรินท์
บัวบูชาเดินเข้ามาหาเพื่อนๆ เธอไม่ได้ตอบอะไร หากทรุดตัวลงข้างแพทริเซียด้วยแววตาและสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์จนทุกคนพอจะเดาออกกัน
“ถึงพ่อไม่รัก แต่มีคนรักเธอนะ” เสียงปรินท์แซวหวานพลันส่งสายตาให้เจได ก่อนจะถูกเพื่อนรักเหยียบเท้าเข้าแรงๆ
“แล้วใครรักฉัน?”
“ก็ไอ้เ... โอ๊ยยย มดกัดตีนๆๆๆ” ปรินท์ร้องขึ้นดังกว่าเดิม เมื่อทั้งถูกเหยียบเท้าและถูกหยิกเอวเข้าให้
“ช่างเถอะ ไม่อยากรู้ละ”
‘บัวมีคนชอบเธอว่ะ’
‘บัวไอ้เต้ห้อง 6/3 มันฝากขอเบอร์เธออะ’
‘บัวรุ่นน้อง ม.5 ชอบมึง’
‘บัวไอ้เตอร์ชอบเธอ’
นี่มักเป็นคำคุ้นหูที่ได้ยินบ่อยแทบทุกวันจนกลายเป็นความเคยชิน เรียกเธอว่าเป็นดาวเด่นในโรงเรียนเลยก็ว่าได้ ทั้งรูปร่างหน้าตา การเรียนและฐานะทางบ้านที่มีพ่อเป็นมาเฟียผู้ทรงอิทธิพล นั่นทำให้เพื่อนนักเรียนผู้หญิงหลายคนอิจฉา ผิดกับเพื่อนนักเรียนผู้ชายที่ดูชื่นชอบเธอ
ทว่าเพื่อนผู้ชายส่วนใหญ่ที่เข้ามาหาเธอกลับถูกเจไดกับปรินท์จัดการ สองคนนี้เป็นอันธพาลในโรงเรียนและเป็นลูกคนใหญ่คนโตเช่นกัน ที่แม้แต่ผู้อำนวยการก็ยังเกรงใจ
“หน้าหงอยๆ โดนลงโทษมาเหรอ” ชลลี่ถามขึ้น ถึงแม้ว่าบัวบูชาจะแกล้งเมาก็เถอะ พอเธอเห็นแววตาไม่สดใสของเพื่อนคนนี้ก็นึกเป็นห่วง
“เปล่า แค่มีเรื่องให้คิดน่ะ”
“อย่าคิดเยอะนะคะอีคุณหนู ทำหัวให้โล่งๆ เดี๋ยวทำข้อสอบไม่ได้”
“อือ”
กลุ่มของบัวบูชานั่งคุยกันอยู่ได้สักพักก็ได้เวลาเข้าแถวเคารพธงชาติในตอนเช้า หลังจากนั้นก็ขึ้นห้องสอบ และการสอบของบัวบูชาผ่านไปได้อย่างไม่เคยมีปัญหา
กระทั่งสอบเสร็จในช่วงบ่าย มันเป็นไปตามคาด บัวบูชาได้มากับเพื่อนของเธอ นั่นคือเจได เธอกับเขามาด้วยกันเพียงสองคน เพราะคนอื่นเห็นว่ามีธุระกันหมด
“ไม่หิวแล้วชวนมาทำไมเนี่ย” ภายในร้านไอศกรีมบนห้างสรรพสินค้า บัวบูชาเอาแต่นั่งหน้าหงอยมองไอศกรีมรสสตรอว์เบอร์รีของโปรดของเธอ จากที่เป็นก้อนกลมในแก้วทรงสวย มันได้ละลายกลายเป็นน้ำหมดแล้ว
“ชวนมานั่งดูนายกิน”
“ดูดิ เธอแม่ง เสียของว่ะ” เจไดบ่น มองถ้วยไอศกรีมของเพื่อนตัวเล็กก่อนเอื้อมมือไปยกมาแล้วซดน้ำไอศกรีมเข้าปากจนหมด ถึงอย่างนั้นสายตาของบัวบูชายังเรียบนิ่ง ทำเอาคิ้วเข้มของเพื่อนชายจดกันยุ่ง เมื่อเช้าก็ว่าดูซึมแล้ว ตกบ่ายดูมีเรื่องกลัดกลุ้มใจอีกเหรอ หากเพื่อนตัวเล็กเขาเป็นแบบนี้ พรุ่งนี้วันสอบวันสุดท้ายด้วยจะไหวไหมนะ
“บัวเป็นอะไรหรือเปล่า? เห็นซึมตั้งแต่เช้าแล้ว” มือหนายกขึ้นโบกไปมาใส่คนที่นั่งเหม่อ
“เจได ขอถามอะไรหน่อย” แล้วเธอก็สบตาเพื่อนตัวโตที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยแววตาเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา
“ว่า?” มือหนาคว้าเอาแก้วน้ำขึ้นดื่ม รอฟังคำถามจากเธอ
“นายมีแฟนไหม?”
“แค่กๆๆ ถามอะไรเนี่ย!” คำถามเธอทำเอาเขาสำลักทันที เพราะไม่เคยคิดว่าเธอจะสนใจถามเรื่องแบบนี้กับเขาเลยสักครั้ง
“ตอบมา”
“ไม่มี...”
“หน้าอย่างนายเนี่ยนะไม่มี จริง?” น้ำเสียงค่อนข้างเชื่อยาก เพราะเจไดเพื่อนสนิทเธอคนนี้ก็ออกจะหล่อเหลาใช่ย่อย แถมเป็นลูกครึ่งไทยจีนอีกต่างหาก
“ก็เหมือนเธอ... หน้าแบบนี้แหละมักไม่มี” เจไดตอบพลันยิ้มหวานให้เธอ ทว่าบัวบูชามองข้ามสายตาของเพื่อนที่มันคิดเกินเพื่อนของเจไดไป
“แต่ฉันมีคนที่ชอบ” เจไดเอ่ยต่อ
“งั้นเหรอ ใจตรงกันเลย”
“เธอมีคนที่ชอบเหรอ? ชอบใคร?”
“ฉันชอบ...” บัวบูชาสบตาเป็นประกายใส่เพื่อนตัวโต หารู้ไม่ว่าการกระทำของเธอมันทำเอาเจไดหัวใจเต้นแรงแทบระเบิด ก่อนจะมีเสียงริงโทนโทรศัพท์ของเธอดังขัดจังหวะ มือเรียวหยิบมือถือบนโต๊ะขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็นสายของป๊ะป๋าเธอ นิ้วเรียวจัดการกดตัดทันที และไม่ถึงหนึ่งนาทีเสียงไลน์ก็เด้งขึ้นมารัว
“เจได ฉันขอตัวก่อนนะ ป๊ะป๋ามารับแล้ว ไว้พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน” บัวบูชาจำต้องเก็บมือถือลง หยิบกระเป๋านักเรียนสีดำแบบถือขึ้นก่อนโบกมือลาเพื่อนสนิท โดยที่เจไดยังไม่ทันถามอะไรเจ้าของร่างเล็กก็เดินพ้นออกจากร้านไปแล้ว
“มาทำไมคะ?” ถึงถามประชด หากแขนเรียวเล็กกลับกอดหมับลงที่แขนหนาของพ่อเลี้ยงตนเอง เจ้าสงครามเพียงเหลือบตาต่ำลงมองลูกเลี้ยงแสนดื้อ ก่อนนำสายตาเข้มกลับไปจับจ้องแผ่นหลังหนาเพื่อนผู้ชายของเธอผ่านกระจกใสที่ยังคงนั่งอยู่ในร้าน
“มากันแค่สองคน?”
“ค่ะ คนอื่นไม่ว่าง รวมถึงป๊ะป๋าด้วย”
“กินกับมัน... อิ่มหรือยัง?”
“ยังเลยค่ะ” ยังไม่ตกถึงท้องเลยสักคำเดียว ก็เธอเอาแต่มัวคิดเรื่องเขาจนกินไม่ลง
“อยากกินอะไร กินเสร็จจะพาไปดูหนัง”
“ว่างเหรอคะ?”
“ไม่”
“งั้นเชิญกลับไปทำงานเถอะค่ะ”
“ก็ทำให้ว่างแล้วไง ฉันถึงมาหาเธอที่นี่” เจ้าสงครามไม่เข้าใจคนตัวเล็กเลย พอเขายอมตามใจหน่อยก็เอาแต่ใจใหญ่
“...” นิ่ง บัวบูชาหลุบตาลงเล็กน้อย ภายในใจกำลังดีใจแต่เก็บอาการ ก่อนจะถูกฝ่ามือลูบลงบนศีรษะอย่างอ่อนโยน นั่นทำให้เธอแหงนหน้าขึ้นสบตาด้วยรอยยิ้ม
“สรุปว่าอยากทานอะไร”
“บัวอยากทานอาหารญี่ปุ่นค่ะ” บัวบูชายิ้มตาเป็นประกาย ขณะเดียวกันสายตาป๊ะป๋าของเธอกำลังจับจ้องผู้หญิงอื่นพลันรอยยิ้มถูกฉีกออกมาหวานละมุน และพาเธอเดินเข้าไปทักทาย
- ผู้เขียน
