อันธพาล
1297 คำ
“เมื่อกี้นี้ไปเจออะไรมาเหรอลูก ถึงวิ่งหน้าตื่นเชียว”
“คือแป้งกำลังถ่ายคลิปเจ้าเหมียวน้อยค่ะ แต่โดนหมาไล่เข้าไปในออฟฟิศ แป้งก็เลยตามไปช่วยมันออกมาค่ะ แป้งขอเลี้ยงได้ไหมคะ”
ดวงตากลมโตอ้อนวอนย่าพิศเพราะไม่อยากเหงาเพียงลำพังที่นี่ อย่างน้อย ๆ มีสัตว์เลี้ยงเป็นเพื่อนสักตัวก็ยังดี
“เอาสิลูกเดี๋ยวย่าให้แม่บ้านช่วยดูแลให้ เห็นห้องพยาบาลแล้วใช่ไหม แป้งเช็กดูให้ดีว่าขาดอะไร จะเพิ่มอะไรก็ทำรายการจัดซื้อให้เรียบร้อย เดี๋ยวย่าจะแจ้งฝ่ายจัดซื้อดำเนินการให้เร็วที่สุด”
“ค่ะคุณย่า”
“คนงานที่นี่รวม ๆ กันแล้วก็ประมาณ 119 คน ทั้งคนสวน ทั้งโรงงาน ทั้งออฟฟิศ คงไม่เยอะไปใช่ไหมลูก”
“ไม่เยอะหรอกค่ะ คนเราใช่ว่าจะป่วยพร้อมกันเสียหน่อย”
“ได้เจอผู้จัดการอิฐหรือยัง”
เมื่อได้ยินคำถามถึงผู้จัดการไร้มารยาทคนนั้น ใบหน้าสวยถึงกับแดงซ่านเห่อร้อนเพราะเพิ่งไปเห็นสิ่งที่เขาทำอย่างหน้าไม่อาย ที่นี่คือสำนักงานนะ ไม่ใช่ห้องนอน
“ยะ ยังค่ะ”
“เอาไว้ย่าจะแนะนำให้รู้จัก ท่าทางอันธพาลสักหน่อยแต่ก็ใจกว้าง แป้งไม่ต้องกลัว”
นี่คือคำบอกเล่าหรือบอกให้เตรียมตัวเตรียมใจกับการได้เจอผู้ชายคนนั้นกันแน่
“ค่ะคุณย่า”
“กลับกันเถอะ ย่าให้แม่บ้านเตรียมห้องหับไว้ให้แล้ว”
ผู้ใหญ่อิฐหันหลังกลับไปยังห้องทำงานเพื่อไปเอาของสำคัญ จะได้กลับบ้านเสียที บ้านของเขาอยู่ด้านหน้าไร่ติดถนนใหญ่ อาศัยอยู่เพียงลำพัง มีลูกน้อง 4-5 คนที่คอยช่วยงานต่าง ๆ เวลาที่เขาไม่อยู่ที่ทำการผู้ใหญ่บ้าน
ส่วนบ้านของย่าพิศอยู่เกือบท้ายไร่เพราะที่นั่นเป็นเนินเขาเล็ก ๆ ท่านบอกว่าชอบมองดูไร่ยามเช้า ๆ ส่วนสำนักงานและโรงงานแปรรูปผลไม้อยู่ใจกลางของไร่พอดี
พลันหางตาของเขากลับสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง เมื่อก้มลงมองใกล้ ๆ ก็ตัดสินใจหยิบขึ้นมาดูเพื่อความแน่ใจ ปากหนายกยิ้มเล็กน้อยเพราะเขารู้แล้วว่าใครที่วิ่งหนีมาเมื่อครู่
‘เจ้าของกระต่ายหน้ายู่ที่น่าจับตีก้น’ ถ้าเดาไม่ผิด พยาบาลที่มาใหม่ก็...
“ผู้ใหญ่ยิ้มอะไรคะ”
“ไม่มีอะไร วันนี้ผมจะไปส่งโบว์กลับบ้าน”
“โบว์อยากอยู่กับผู้ใหญ่นะคะ ให้โบว์ค้างที่บ้านด้วยนะคะ นะ ๆ ๆ ๆ”
“วันนี้ผมจะไปนอนบ้านย่าพิศ โบว์ไม่ชอบที่นั่นไม่ใช่เหรอ”
“บ้านย่าพิศ ? แล้วยัยพยาบาลนั่นพักที่ไหนคะ”
“ผมจะไปรู้ไหมล่ะ ผมไม่ใช่ผัวเขาที่เขาต้องมาคอยรายงาน 24 ชั่วโมง”
“ผู้ใหญ่!”
เด็กเลี้ยงร่างอวบอิ่มกระทืบเท้าไม่พอใจ เดินกลับไปรอที่รถอย่างเสียไม่ได้ ผู้ใหญ่อิฐเป็นแบบนี้ตลอด ไม่เคยพูดจาหวาน ๆ เวลามีเซ็กส์ก็สั่งเธออย่างเดียว ดีหน่อยก็แค่ให้เงินใช้ไม่เคยขาดมือ ขออะไรก็ซื้อให้หมด แต่มีข้อแม้เดียวที่เขาเอ่ยออกมา ‘ห้ามไปมีคนอื่นลับหลังผม’
“ศุกร์หน้าเราค่อยเจอกัน”
“แต่… โบว์รอผู้ใหญ่มาทั้งอาทิตย์แล้วนะคะ”
“วันนี้ผมหมดอารมณ์แล้ว อยากพักผ่อน”
ใบหน้าสวยเก็บความไม่พอใจเอาไว้แทบไม่มิด ปกติเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายหวาน ๆ อยู่แล้ว เธอยอมทนเพราะเขาคือคนที่โดดเด่นมากคนหนึ่งของอำเภอก็ว่าได้
ผู้ใหญ่อิฐเก็บของแล้วเดินตามออกมา สายตาของเขาเหลือบมองไปยังห้องพยาบาล มีเพียงแสงไฟจากด้านหน้าที่ต้องเปิดเอาไว้ทั้งคืน
พยาบาลมือใหม่คนนั้นอาจจะอยู่ที่บ้านย่าพิศ เขาต้องไปพูดคุยให้เข้าใจกันเสียหน่อย ไม่อย่างนั้นคงเสียระบบหมด
เด็กเลี้ยงของผู้ใหญ่อิฐยืนเล่นโทรศัพท์รอด้วยความหงุดหงิดเพราะวันนี้มันควรจะเป็นวันของเธอ แต่ผู้ใหญ่กลับบอกปัดดื้อ ๆ โดยการบอกว่าจะไปนอนบ้านย่าพิศ ซึ่งเขาเองก็รู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ชอบที่นั่น
แต่... ดวงตาสวยเฉี่ยวกลับเป็นประกายขึ้นมาเมื่อมองเห็นสถานะที่อยู่ของใครบางคนจากสื่อโซเชียลในโทรศัพท์
“เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน”
“โบว์ขอไปบ้านย่าพิศด้วยได้ไหมคะ”
“ปกติไม่ชอบไม่ใช่เหรอ”
“ก็… โบว์อยากอยู่กับผู้ใหญ่นาน ๆ โบว์จะปรับตัวค่ะ”
“ตามใจ”
เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มท่ามกลางความเงียบของบรรยากาศรอบ ๆ สำนักงาน เพราะตอนนี้ 1 ทุ่มตรงแล้ว ยังคงเหลือแค่พนักงานรักษาความปลอดภัยที่ยังเฝ้าอยู่
รถยกสูงสีดำราคาเฉียด 2 ล้านของผู้ใหญ่อิฐแล่นไปตามเส้นทางภายในสวนอย่างใจเย็น เด็กเลี้ยงที่นั่งอยู่ด้านข้างก็ถือโอกาสกอดแขนเอาไว้เบา ๆ พรมจูบไปเรื่อย ๆ หยอกเย้ากันไป ก่อนที่เธอจะซุกหน้าลงบนหน้าท้องที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ
“ห้ามนะโบว์ ผมขับรถอยู่”
“แต่โบว์อยากโดนทำโทษแล้วนะคะ”
“ใกล้ถึงบ้านคุณย่าแล้ว”
“ฮื่ออออ กว่าจะคุยกับคุณย่า กว่าจะได้ขึ้นห้องนอน”
“ผมจะรีบ โอเคไหม แต่ตอนนี้ห้าม”
“ขอจูบปลอบใจโจ้ยนิดนึงนะคะ มันตุงเหมือนจะระเบิดเลย”
“เอ๊ะ! เจ้าผาก็มาเหรอ ไม่ยักรู้แฮะ”
“พี่ผา” เด็กเลี้ยงของผู้ใหญ่อิฐรีบลุกขึ้นนั่งหลังตรงทันที รีบจัดทรงผมและเสื้อผ้าให้เข้าที่ สายตาของเธอจ้องมองไปที่รถยุโรปคันหรูซึ่งจอดนิ่งสนิทในโรงรถ
‘ภูผา ยันต์’ เป็นอาจารย์สอนมหาวิทยาลัยประจำจังหวัด ทั้งฐานะ หน้าที่การงาน หน้าตาทางสังคมถือว่าดีไม่น้อย แต่สองพี่น้องไม่ค่อยถูกชะตากันเท่าไรนัก
‘ไอ้หมอนี่ มันนึกยังไงถึงได้มานอนบ้านสวน ปกติเป็นคุณชายเจ้าสำอาง รักความสะอาดจนแทบจะแดกแอลกอฮอล์แทนน้ำ’ ผู้ใหญ่อิฐคิดอยู่ในใจ เพราะน้องชายแทบจะไม่มาบ้านสวนเลยหากย่าพิศไม่เรียกหา
“ผู้ใหญ่อิฐมาด้วยเหรอคะ” แม่บ้านเอ่ยทักทันทีด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นร่างสูงก้าวลงมาจากรถ ช่วงหลังมานี้ไม่ค่อยเห็นผู้ใหญ่อิฐมาที่นี่บ่อยนัก
“เอากระเป๋าของผมกับคุณโบว์ไปเก็บในห้องนอนให้หน่อย คุณย่าล่ะครับ”
“คุณท่านอยู่บ้านตะวันส่องตั้งแต่กลับมาแล้วค่ะ ช่วยคุณแป้งดูความเรียบร้อยของห้องนอนอยู่ค่ะ”
“คุณแป้ง ?”
“ก็พยาบาลคนใหม่ไงคะ คุณท่านอยากได้คนดูแลใกล้ชิดด้วย ก็เลยให้คุณแป้งไปอยู่ชั้น 2 ด้วยกัน”
“อภิสิทธิ์จังนะ เป็นแค่พยาบาลใช้ทุน”
ร่างสูงทำท่าจะเดินไปยังบ้านตะวันส่อง แต่ก็ถูกเด็กเลี้ยงรั้งแขนเอาไว้พร้อมทำหน้างอนใส่ ไม่ค่อยชอบใจเท่าไรนักที่จะถูกทิ้งไว้คนเดียว
“เราขึ้นห้องกันเถอะค่ะ โบว์เหนื่อยแล้ว”
บ้านของย่าพิศจะแบ่งเป็น 2 ฝั่งคือฝั่งบ้านตะวันส่องซึ่งย่าพิศจะอาศัยอยู่เพียงลำพัง ส่วนอีกฝั่งคือบ้านตะวันตก จะเอาไว้รับรองแขกและหลานชายทั้งสองที่มาพักเป็นบางครั้งในวันหยุด
บุณยวีร์แอบมองไปรอบ ๆ ชั้นล่างแต่ก็ไม่เห็นใคร ที่ระเบียงเนินเขาโซนพักผ่อนของครอบครัวก็ไม่มีใคร
“โบว์ หาอะไร เหม่อเชียว”
“อ้อ... ที่นี่ดูเปลี่ยนไปน่ะค่ะ”
แต่ความจริงเธอกำลังมองหาใครคนหนึ่งอยู่ต่างหาก เขาไปไหนนะ ? ‘อาจารย์ภูผา’
- ผู้เขียน
