"อื้อ...คุณถอยออกไปเลยนะ" หญิงสาวดันแผงอกแกร่งให้ออกห่างแม้โคลินจะยังคงตะโบมดูดดุนยอดบัวตูมของตนอย่างเอาแต่ใจ
"แล้วเธอจะโหยหาฉัน" ในที่สุดเขาก็ยอมถอนริมฝีปากออกมา
"คุณนั่นแหละ" คาเทียร์เบือนหน้าหนี
"ทำไมเธอถึงชอบที่จะขัดขืนฉันนัก ทั้งๆที่ร่างกายของเธอเองก็เรียกร้องหาฉัน?"
"ฉันแค่คิดว่าคุณทำแบบนี้กับร่างกายของฉันมากเกินไปทั้งๆที่ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ" น้ำเสียงบ่งบอกถึงความน้อยเนื้อต่ำใจ
"นอนเอากันทุกวันขนาดนี้เนี่ยนะ ยังจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันอีกหรอ?" เขาจ้องมองใบหน้าสวยคมที่ไม่ยอมสบตากับตนและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน
"ก็ใช่ไงคะ ก็แค่นางบำเรอชั่วคราวก็เท่านั้น ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานคุณก็คงเบื่อฉัน ฉันรอแค่วันที่คุณจะปล่อยฉันไปเพราะคุณเบื่อฉันหรือไม่ก็ฆ่าฉันทิ้ง เพราะว่าถึงยังไงฉันก็ไม่มีเงินใช้หนี้คุณ" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อน้อยใจ
"เธอก็กำลังใช้หนี้อยู่นี่ไง แต่ถ้าจะให้ฉันเ
