บทที่ 1 ภารกิจล้มเหลว
1567 คำ
"แด๊ด! ผมอยากได้มัน! ให้เอาสักครั้งไม่ได้เหรอ"
"ไม่! อย่าทำให้แผนการฉันเสียไอ่ลูกเวง! อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่า อีตัวแต่ละคนที่มึงกกอาการมันเป็นยังไง"
"ผมจะเอา!"
"ไม่ได้ ก็คือไม่ได้ กูเลี้ยงมันมาเพื่อใช้งานนี้โดยเฉพาะอย่าทำให้กูเสียของ"
บทสนทนาของผู้มีพระคุณที่ชุบเลี้ยงเธอมาอย่างดี กับพี่ชายที่แสนดีที่เธอรักและเทิดทูนราวกับพี่แท้ๆ มาตลอด
หลังจากที่พ่อแม่เธอตาย
พะเพื่อน เหลือแต่เพียง พะแพงน้องสาว พะพายน้องชายที่ยังเล็ก
ด้วยความที่เป็นเด็กฉลาดเกินวัย ทำให้ครอบครัวเศรษฐีต่างชาติรับอุปถัมภ์เธอ ดูแลเธอเหมือนลูก มีพี่ชายที่แสนดีค่อยปกป้องและดีกับเธอเสมอมา
เธอโชคดีจริงๆ ที่มีโอกาสมีครอบครัวที่แสนน่ารักและอบอุ่นอีกครั้ง
และหวังว่า เมื่อเธอโตพอที่จะช่วยแบ่งเบาภาระพวกเขาได้ เธอพร้อมที่จะช่วยเหลือ พาน้องๆ ครอบครัวที่แท้จริงที่เหลือมาอยู่ด้วย
แต่สิ่งที่เธอบังเอิญมาได้ยิน
พะเพื่อน ยืนตัวสั่นด้วยความกลัว..ใจแหลกสลาย
เถียงกับตัวเองข้างในใจ ว่าเธออาจจะฟังผิด
แต่...เธอฟังถูกแล้ว
"พะเพื่อน ยิ่งโตยิ่งสวยแด๊ดดี๊ แด๊ดจะพาเธอกลับด้วยไหม"
"อืม..ฉันจะส่งมันเรียนยูนอกตามที่มันฝัน มันจะได้เต็มใจทดแทนบุญคุณฉันไง..แกอย่าทำเสียงเรื่องนะไอ่ลูกชาย ฮ่าๆ"
"ฮ่าๆ ถ้าเรื่องที่สั่งให้มันทำสำเร็จ ผมขอได้ไหมแด๊ด"
"เอ่อ!..แต่มึงเป็นลูกชาย ต่อจากกูละกัน"
เลว!
เลวมาก! เลวสิ้นดี!
ถึงว่าทำไมรอบนี้พวกเขากลับมาเยี่ยมเธอ ถึงมีคนค่อยคุมตัว ไม่มีอิสระเหมือนแต่ก่อน
ฉันจะทำยังไงดีละ!
•••••
"ชิต! นี่มันข้อมูลบ้าอะไรเนี่ย"
เสียงคลิกเมาส์รัวๆหน้าจอคอมสว่างไปทั่วใบหน้า ในห้องสี่เหลี่ยมที่มืดไร้แสงใดๆ นอกจากคอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้า
สายตาจ้องมองไปยังแผ่นการ์ดสีดำอันจิ๋วที่เธอฉกข้อมูลที่แสนสำคัญภายในห้องคู่นอนคนล่าสุดของเธอมา
“กว่าฉันจะได้เธอมามันไม่ง่ายเลยนะ กว่าจะหลอกล่ออิตาหื่นกามเข้าห้องน้ำได้สำเร็จ ไหนจะลูกน้องคนสนิทของตานั่นอีก”
เสียงบ่นมุบมิบดังอยู่คนห้องคนเดียวราวกับคนบ้า เธอยกมือขยุ้มหัวตัวเองไปหลายทีเพื่อเรียกสติ
“เฮ้อ!!”
สุดท้ายก็อดที่จะถอนหายใจออกมายาวๆ ไม่ได้
นอกจากจะเสียตัวฟรีจนจิ๋มบวม..ยังไม่ได้อะไรอีก
พะเพื่อนพิงเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้า เธอยังสวมเดรสสีแดงชุดเดิม ยกข้อมือตัวเองขึ้นมาดู มันยังมีรอยแดงจากการถูกรัด หันหน้าเข้าหากระจกใบเล็ก มีรอยประทับสีคล้ำบนเนินอกที่ขาวผ่อง
ใบหน้าผู้ชายคนนั้น..ถูกฉายซ้ำเข้ามา รวมไปถึงท่วงท่ารักที่เขาเป็นผู้นำ นำพาเธอไปถึงจุดหมายปลายทางอย่างที่ไม่เคยถึงมาก่อน
"เฮ้อ!"
พะเพื่อนถอนหายใจ ดึงวิกสีน้ำตาลเข้มที่สวมใส่ออกเผยให้เห็นสีผมบลอนด์ของเธอแทน
นั่งคิดไปคงไม่ได้อะไร มิสู้ทำตัวให้สบายและคิดวิธีเข้าหาเขาใหม่
เกรย์สัน คาร์ดิสัน เราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่านะ
"เธอได้ข้อมูลอะไรจากมันมาบ้าง"
พะเพื่อนส่ายหน้าปฏิเสธ ภารกิจแรกของเธอล้มเหลว เธอไม่ได้ข้อมูลการค้าอะไรจากโทรศัพท์ของเกรย์สันมากมายพอที่จะรู้เรื่องนัก
หมับ!
มือของคนตรงหน้าบีบคางพระเพื่อนอย่างแรง
"อึก!"
พระเพื่อนกลั้นเสียงความเจ็บปวดที่ปลายคางไว้ ถึงแม้จะเจ็บเพียงใด เธอก็ทน ทนเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าที่ขึ้นชื่อว่าเคยเป็นพี่ชายที่แสนดีได้เห็นน้ำตาความเจ็บปวดของเธอแม้แต่หยดเดียว
"บทเรียนที่ผ่านมาไม่เคยรู้จักจำใช่ไหม...น้องสาวของฉัน!"
"ขอแก้ตัว..เพื่อนขอแก้ตัว"
"ถ้ายังอยากเรียนจบ ส่งเสียกาฝากสองตัวที่อยู่เมืองไทยนั่นจบด้วย อย่าคิดตุกติก!"
"ไม่ๆได้โปรดพี่ลูคัส เพื่อนไม่คิดตุกติก..เพื่อนได้แค่ข้อมูลการติดต่อซื้อขายของผู้ชายคนนั้นกับคนที่ชื่อไดมอนด์!"
พะเพื่อนน้ำตาคลอเบ้าอย่างกลั้นไม่อยู่
ลูคัส เล่นขู่จุดอ่อนของเธออีกแล้ว เขารู้จุดอ่อนทุกอย่างและรู้ด้วยว่าใช้วิธีไหนบีบบังคับเธอได้ดีที่สุด
ลูคัสแสยะยิ้มอย่างพอใจ เขาปล่อยมือและเปลี่ยนมาลูบไล้ใบหน้าเนียนสวยนั้นแทน
ใบหน้านี้รวมถึงร่างกายนี้ ที่เขาอยากจะครอบครองเสียเหลือเกิน แต่เขาต้องอดทน..ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงต้องยอมทนด้วย
"จุจุ ไม่เจ็บใช่ไหมเด็กดีของพี่"
เขาอดที่จะโน้มหน้าเข้าไปใกล้เธอไม่ได้ อยากจะหอมแก้มสักคราแต่พะเพื่อนเอี่ยวตัวหลบหนีไปก่อนที่เขาจะได้เชยชมใบหน้างาม
"เพื่อนจะไปเอาข้อมูลมาให้ค่ะ"
พะเพื่อนบ่ายเบี่ยงรีบวิ่งเข้าห้องไปหยิบของสำคัญที่ได้มาจากคืนก่อนส่งไปให้ลูคัส
ปึก!
หลังจากที่เขารับมันมา ซองสีน้ำตาลหล่นลงบนหน้าตักเล็กของหญิงสาว พร้อมกับมือของผู้เป็นพี่ชายบุญธรรมที่กำลังลูบหน้าขาเธอไปมา
"ภารกิจนี้ไม่ต้องทำมันแล้ว..ฉันมีงานใหม่ให้เธอ"
พะเพื่อน พยายามทำตัวให้เป็นปกติ เธอฉีกยิ้มเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ รีบเปิดซองเอกสารข้างในออกมา
'Mr.Diamond'
"ใช่คนเดียวกับที่เกรย์สันติดต่อไหมคะ"
พะเพื่อนมองไปยังรูปถ่ายใบหนึ่งที่ถูกตัดจากหน้าหนังสือพิมพ์ธุรกิจ นักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรงที่มาจากบ้านเกิดของเธอเอง
"แต่นักธุรกิจคนหนึ่งจากเมืองไทย มันมาทำการค้ากับเกรย์สัน เราหาข้อมูลจากบุคคลคนนี้ไม่ได้เลย สิ่งที่แด๊ดต้องการคือ พิงค์ไดมอนด์ที่มันกำลังจะได้ครอบครองเธอต้องได้มันมา"
"ยังไง"
"หัดใช้สมองซิ! ไม่งั้นก็ใช้เรือนร่างของเธอเหมือนที่ใช้กับเกรย์สันเมื่อวันก่อนก็ได้!"
ปึก!
ลูคัสคว้าแขนของคนตรงหน้าเข้ามา พะเพื่อนกระแทกเข้ากับอกแกร่ง มือสากที่ผ่านการจับปืนถืออาวุธมานาน ลูบไล้ใบหน้างามอีกครั้ง คราวนี้มันเลื่อนลงต่ำเรื่อยๆ ถึงลำคอบีบหลังคอของเธอแรง
"อึก!"
พระเพื่อนกลั้นเสียงร้องอีกครั้งเมื่อถูกกระชากผมลงจนต้องเงยหน้าขึ้นอย่างแรง มองหน้าคนป่าเถื่อนที่นั่งอยู่สูงกว่า
"อื้อ!!!!!"
พะเพื่อนเบิกตากว้างเธอดีดดิ้นและกรีดร้องทันทีที่ถูกลูคัสฉกฉวยริมฝีปากของเธอไป เขาบดมันลงมาแรงจนได้กลิ่นคาวเลือด
"นายน้อยครับ! นายใหญ่เรียกพบด่วนครับ"
มือขวาคนสนิทของลูคัสเข้ามาขัดจังหวะของเขาอย่างรีบเร่ง ทำให้พะเพื่อนเห็นช่องโหว่ที่จะผลักเขาออกไปได้
เธอผลักเขาอย่างแรงรีบพาตัวเองเขยิบหนี มองลูคัสด้วยสายตาที่หวาดกลัว
"สักวันมึงต้องเป็นของกู!"
ลูคัสชี้หน้าพะเพื่อนและรีบเดินออกจากห้องไปด้วยความหงุดหงิดใจ
อึก! อึก!
พะเพื่อนนั่งกอดเข่า พยายามกลั้นเสียงร้องให้ได้มากที่สุด ยกมือถูปากตัวเองแรงๆ ด้วยความขยะแขยง
"น่ารังเกียจสิ้นดี!"
CARDISON TOWER
"เอซ...สืบมาได้หรือยัง"
นับตั้งแต่คืนนั้น เกรย์สัน เอาแต่เร่งเอซที่เป็นมือขวาตามหาของเล็กชิ้นใหม่ของเขา
กระต่ายตัวนี้เขาชอบมันที่สุด..เขาต้องได้มันมา
"ได้แล้วครับนาย"
"เอามาเร็วๆ"
เกรย์สันรับซองเอกสารมาจากเลขาที่เป็นทั้งมือขวาของตัวเอง แต่พอเปิดดูก็คิ้วขมวดเป็นปมทันที
พึ่บ!!
"ข้อมูลบ้าอะไรวะ!"
ในซองมีแต่รูปและก็รูป รูปที่เดินเข้าผับ ออกผับ เข้าโรงแรมพร้อมเขาและออกโรงแรมก่อนเขา
"เธอเป็นสายสืบของพวกพ่อลูกวีแกน โรเบิร์ต ลูคัส เธอถูกพวกมันรับเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม แต่ใช้งานเหมือนทาสสาวคนหนึ่ง เป็นคนเอเชีย ตอนนี้หาตัวไม่พบครับ"
"ทาสเหรอ..อายุละ"
"ทาสที่เลี้ยงดูปูเสื่อมาเป็นอย่างดีครับ ผมยังข้อมูลในส่วนนี้เพิ่มเติม เธออายุเกิน 20 แล้วครับ นายสบายใจได้"
เอซรายงานอย่างละเอียด ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาเมื่อรู้ทันความคิดของนายตัวเอง
"สบายใจอะไรวะ! หาตัวให้พบ..กูอยากรู้ว่าเธอต้องการอะไรถึงช่างกล้ามาล้วงความลับจากกู"
"ครับนาย"
'ถึงแม้ข้อมูลที่ได้ไปมันไม่ได้สำคัญอะไร..แต่เมื่อได้ไปแล้วตอบแทนให้คุ้มหน่อยซิ เจ้ากระต่ายน้อย'
“อะไรวะเอซ”
เมื่อเกรย์สันยังเห็นลูกน้องตัวเองไม่ขยับจึงละสายตาจากเอกสารที่ได้รับเงยหน้าขึ้นมองลูกน้องด้วยความหงุดหงิดใจ
“ไม่ใช่ว่านายถูกใจเธอ..แต่เอาข้อมูลมาอ้างนะครับ”
“กวนตีน! ไปไกลๆกูเลย!”
•••••
- ผู้เขียน
