"กว่าจะหาที่จอดได้ รถเยอะจังเลยนะคะ แต่ก็ดีกว่ากรุงเทพ ต้องนั่งรถเมล์หรือไม่ก็รถไฟฟ้าแล้วก็ลงเดินต่อไปเท่านั้น รถส่วนตัวหมดสิทธิ์ " ไม่อยากให้ตัวเองฟุ้งซ่านก็เลยพูดไปเรื่อย ตลอดทางรู้สึกมีแค่ฉันที่พูดอยู่คนเดียว พี่วีคงไม่รำคาญหรอกมั้งถึงรำคาญก็ต้องฟัง ดูเอาแต่ใจจัง..
"อีกสองเดือนพี่ก็ต้องย้าย ได้ฟังแบบนี้ไม่อยากไปเลย "
"เอ๋.... พี่วีจะย้ายเข้ากรุงเทพหรือคะ"
"ใช่ครับ อาจจะได้เจอกันบ่อยขึ้นนะ " ฉันคิดว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก อย่างน้อยก็มีคนรู้จักให้ได้พึ่งพา อาจไปเป็นภาระเพิ่มอีก
"ยินดีค่ะ "
"เอาละครับ ถึงแล้ว "
"ตื่นเต้นจัง "
"พี่วีอีกแค่ดอกเดียวค่ะ "
"พี่พยายามอยู่ครับ "
ปัง
"เย่ๆ ได้แล้วค่ะ ได้แล้ว "
"เอาตัวสีชมพูค่ะลุง" ฉันชี้บอกลุงเจ้าของร้านว่าต้องการตัวนั้น หมดไปหลายร้อยเลยกับการปาโป่ง ต้องขอบคุณพี่วีที่พยายามและตั้งใจทำเพื่อตุ๊กตาตัวนี้ ฉันกอดตุ๊กตาไว้แน่น ที่จ
