บางทีดรีมก็คิดว่า ทำไมเธอต้องกลายเป็นคนที่อารมณ์ขึ้นไวขนาดนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนเธอทนต่อคำพูดแย่ๆ คำกระแหนะกระแหนที่ออกมาจากลมปากที่ไม่เคยมีความจริงใจกับเธอและแม่ของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
"นั่งรอผมที่โซฟาก่อนนะครับพี่ดรีม" ดิเชร์เปิดประตูห้องแล้วจูงมือดรีมให้เดินตามมา แล้วพาเธอไปนั่งที่โซฟาตัวเล็กที่มีโทรทัศน์หน้าจอใหญ่ตั้งอยู่ตรงหน้า
ดรีมได้แต่มองค้อนใส่แผ่นหลังกว้างด้วยความน้อยใจที่เดินหายเข้าไปด้านในห้อง ดูแล้วก็น่าจะเป็นห้องนอน ดรีมเธอลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเริ่มเดินสำรวจห้องอยากใคร่รู้ว่า ดิเชร์อยู่กับใคร อยู่คนเดียวเหมือนกับที่บอกเธอหรือเปล่า สายตาเบิกกว้างเล็กน้อยกับความเพียบพร้อมของเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงที่มีครบทุกอย่าง แถมห้องยังตกแต่งเสียจนหรูเกินกว่าคำว่าห้องเช่าราคาถูกด้วยซ้ำ
"มีแต่ของแพงๆทั้งนั้นเลย แต่งห้องอย่างกับจ้างสถาปนิกมาแต่ก็น่าอยู่จัง..."
ดรีมพูดขึ้นพลางเดินมาหยุดอยู่ที่ริม
