ชายหนุ่มมองตามร่างระหงได้สัดส่วนของนางตาละห้อย “ข้าอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“อะไรนะ! ท่านอยู่ตั้งแต่เมื่อคืนเหรอ แล้วท่านมาอยู่ที่ห้องฉันได้อย่างไร ทำไมท่าน...” เธอหยุดพูดเมื่อมองไปรอบ ๆ มันไม่ใช่ห้องที่เธอเคยนอน แต่มันเป็นห้องที่ใหญ่กว่าและดูหรูหรากว่ามาก
“เจ้าคงจำอะไรไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าจะเล่าให้ฟัง เมื่อคืนเจ้าดื่มเหล้าจนเมา แล้วเจ้าก็บอกกับข้าว่าเจ้ากลัวผีมาก ไม่อยากเดินกลับเรือนกลางดึก จึงขอนอนกับข้าด้วย”
“ท่านโกหก!” เธอพยายามจับโกหก แต่เขาก็ไม่มีพิรุธแม้แต่นิดเดียว “เอ่อ ถึงแม้ว่าข้าจะกลัวผีจนขึ้นสมอง แต่ข้าก็คงไม่ออกปากขอนอนกับท่านแน่” เธอมั่นใจว่าอย่างไรเสียเธอก็ต้องชวนสองสาวนั่นนอนเป็นเพื่อน มากกว่าขอนอนกับผู้ชายเจ้าเล่ห์คนนี้
ชายหนุ่มแอบลิงโลดอยู่ในใจ ที่สามารถจับทางนางได้ “แต่เจ้าเมา เจ้าคงลืมตัวทำตามที่หัวใจเรียกร้องกระมัง”
“ข้าเนี่ยนะเรียกร้องจะขอนอนกับท่าน อันนั
