พิมพ์รีบกดรับสายทันทีเพราะเป็นเบอร์ม๊าโทรมา
"ฮัลโหลค่ะม๊า พิมพ์กำลังออกไปแล้วค่ะม๊าอยู่ไหนคะ"
"ม๊าที่บ้านพี่ขุนเขานี่แหละจ้ะ เดี๋ยวเราออกไปเจอกันที่สนามบินตอนนี้เลยนะ"
"โอเคค่ะ"
ม๊าพิมพ์วางสายไป พยัคฆ์ก็เข้ามาโอบกอดเอวพิมพ์เอาไว้
"ปะป๊าต้องคิดถึงหม่าม๊ามากแน่ๆเลยอ่ะ ไม่ไปได้มั้ยครับ"
"ไม่ไปได้ไงคะ หนูก็ต้องไปเรียนนะ เฮียก็เหมือนกันนั่นแหละจะอยู่ที่นี่นานทำไมก็ไม่รู้ ตัวเองก็ต้องเรียนเหมือนกันไม่ใช่หรออีกปีเดียวก็จะจบแล้วนะคะคนเก่งของพิมพ์ อย่าทำงานหนักมากนะคะเป็นห่วงนะรู้มั้ย"
"รู้แล้วครับ แต่ปะป๊าก็ต้องรีบสร้างอนาคตไว้ให้พิมพ์กับลูกไงครับ จะได้ไม่ลำบาก"
"ถึงเฮียไม่สร้างพิมพ์ก็ไม่ลำบากอยู่แล้วค่ะ นี่พิมพ์ลูกใครลืมแล้วหรอ ลูกอาเจตของเฮียเลยนะฮ่าๆๆ"
"รู้ครับ แต่เฮียก็อยากสร้างอนาคตครอบครัวด้วยมือของเฮียเองหนิครับ"
"ค่ะ พิมพ์จะอยู่ข้างๆเฮียรอดูความสำเร็จของเฮียนะคะ"
"ขอบคุณครับ หม่
