เด็กเลี้ยงกวินทร์

ตอนที่3

หลายวันมานี้เมยาวีเอาเงินค่าเทอมไปจ่ายและโทรบอกพีทว่าเธอกู้เงินกองทุนผ่านและต่อไปนี้พีทไม่ต้องส่งเงินมาให้เธออีก เพราะเธอทำงานพาร์ทไทม์เล็กน้อยหลังเลิกงาน แน่นอนว่าข้อมูลที่เธอบอกพี่ชายทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่เมยาวีแต่งขึ้นมาทั้งหมด

(อะไรนะ กู้ผ่านเหรอ?)

น้ำเสียงของพีทดูดีใจเพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเท่ากับว่าเงินเดือนสองหมื่นของเขายังมีพอเหลือเก็บไว้ซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ สักหลังเพิ่มมากขึ้น

"ใช่ค่ะพี่พีทและเมย์ก็จ่ายค่าเทอมแล้วด้วย ส่วนเงินค่าขนมไม่ต้องให้แล้วค่ะ เมย์ไปทำพาร์ทไทม์ได้เงินวันห้าร้อยบาทแหน่ะพอใช้แล้วค่ะ"

เมยาวีตอบเนียน ๆ เธอพยายามรักษาโทนเสียงให้สปกติที่สุดเพื่อไม่ให้พี่ชายจับได้

(พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้เมย์ลำบาก ถ้าพี่ลาออกจากการเป็นพนักงานธนาคาร แล้วไปทำธุรกิจส่วนตัว ชีวิตของเราคงจะไปได้ดีกว่านี้)

น้ำเสียงของพีทเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

"อย่าคิดแบบนั้นสิคะพี่พีท ตอนนี้เศรษฐกิจมันแย่มาก มีงานอะไรก็ต้องกอดเอาไว้แน่น ๆ ไม่ต้องห่วงน้องหรอกค่ะ อยู่ที่นี่สบายมาก"

เมยาวีพยายามปลอบโยนพี่ชาย แม้เงินที่ได้มาคือค่าตัวที่ต้องแลก แต่เมยาวีกลับรู้สึกว่ามันคุ้ม แม้จะเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่ต้องโกหกก็ไม่เป็นไร อีกไม่นานเธอก็เรียนจบ เมื่อถึงตอนนั้นเธอจะไปจากที่นี่อย่างไม่ลังเล

(ครับผมพี่รู้แล้วครับ แล้วกวินทร์ล่ะ ได้คุยกันบ้างมั้ย รายนั้นน่ะ ไม่ค่อยว่าง เมย์มีอะไรก็โทรหาหรือไม่ก็ฝากข้อความไว้ละกันนะ กวินทร์น่ะ มันไม่ค่อยพูดแต่ใจมันกว้างนะ พี่ไว้ใจกวินทร์มากกว่าใคร)

'อ๋อ น้องไม่ค่อยได้คุยค่ะ พี่กวินทร์งานยุ่ง'

เมยาวีรีบเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องอื่นทันที เพราะไม่อยากโป๊ะแตก ความไว้ใจที่พี่ชายมีต่อกวินทร์ ทำให้เมยาวีรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง ที่ต้องปกปิดความจริงเกี่ยวกับเงินก้อนนั้น

เธอวางสายก็ต้องถอนลมหายใจออกมา เพราะตอนนี้คือความรู้สึกจริงที่ต้องแบกรับ

ทว่า!

พอหันกลับมา...กลับเจอร่างสูงของ กวินทร์ ที่ยืนพิงกรอบประตูห้องครัวอยู่ก่อนแล้ว เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อนดูหล่อมากกว่าปกติ หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะว่าเขายืนใกล้มากกว่าครั้งไหน ๆ เมยาวีเลยเพิ่งเห็นใบหน้าและรูปร่างที่ดึงดูดเพศตรงข้ามของเขาชัดเจน

กวินทร์กำลังจิบกาแฟในแก้วมัคสีดำสนิทและเขาจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว

เมยาวีตัวแข็งทื่อทันที สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่ดวงตาที่คมกริบนั้นเต็มไปด้วยความรู้ทัน

"เล่นละครได้ดี"

กวินทร์เอ่ยเสียงต่ำราวกับเสียงกระซิบ เมยาวีรีบเก็บซ่อนความตื่นตระหนก

"พี่กวินทร์แอบฟังเหรอคะ?"

"ฉันไม่ได้แอบฟัง" กวินทร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

"แค่บังเอิญเดินเข้ามาแล้วได้ยินพอดี ทำไมถึงไม่บอกความจริงนายพีทไปล่ะ"

เขาก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้าวอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ กลิ่นหอมเย็น ๆ ของกาแฟและโคโลญจน์ของเขาอบอวลอยู่รอบตัวเมยาวีใจสั่นพร่าก้าวถอยหลังทันที แผ่นหลังของเธอกระทบเข้ากับเคาน์เตอร์ครัวทำให้หนีไปไหนไม่ได้ ใบหน้าหญิงสาวเชิดขึ้นเพื่อทำให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้กลัว แม้ว่าภายในใจนั้นแตกต่าง

“กลัวฉันเหรอ?”

“ไม่ได้กลัวค่ะ”

กวินทร์โน้มตัวลงมาเล็กน้อย ดวงตาคมกริบของเขาทอประกายว่ารู้ทันว่าม้าพยศตัวนี้ของเขากำลังกลัวเขาจนตัวสั่น เขายื่นมือมาไล้ไปตามกรอบหน้าของเธอ ก่อนจะก้มลงสูดกลิ่นหอมหวานที่ซอกคอเบา ๆ

“เธอจะบอกนายพีทเรื่องของเราก็ได้นะ ฉันไม่ติด”

เมยาวีผลักอกเขาออกด้วยความสั่นพร่า ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดหวั่น เพราะเธอไม่เคยโดนคุกคามแบบประชิดแบบนี้มาก่อน

"ไม่นะคะ! พี่พีทจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้"

กวินทร์แค่นหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาลดใบหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกเกือบจะชนกัน

เขารู้อยู่แล้วว่าหญิงสาวไม่กล้า

"งั้นก็ดี"

เขาเอ่ยเสียงเบาที่แฝงไปด้วยอำนาจของผู้ที่อยู่เหนือกว่า

"จงจำไว้ว่าเรื่องของเราเป็นการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กันเท่านั้น ฉันรับเธอไว้ก็เพื่อไม่ให้พีทต้องมารับรู้ทีหลังว่าน้องตัวเองไปทำงานอะไร ส่วนเธอก็แค่รอ...วันที่ฉันต้องการ"

เมยาวีมองใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้ดูเย็นชาและไร้ความรู้สึก เธอรู้สึกเหมือนถูกลดค่าให้เป็นเพียงวัตถุ มันก็เจ็บปวดดีนะ แต่เพื่อเงินยังไงเธอก็ต้องอดทนให้ถึงที่สุด

"ก็อย่าลืมมาใช้มันล่ะกันค่ะ สิ่งที่พี่ซื้อไป"

เธอประชดกลับไป ความจริงก็อยากจะชดใช้เงินหนึ่งแสนบาทนั้นให้จบ ๆ ไปไว ๆ เหมือนกัน

รอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏบนริมฝีปากหยักของกวินทร์ เขาลูบไล้ปลายคางของเธอเบา ๆ อย่างคุกคาม

"อย่าท้า ผู้หญิงช่ำชองตั้งแต่อายุน้อยอย่างเธอ ฉันจะหาที่ไหนก็ได้"

ร่างเล็กของเมยาวีก็ถูกเขาตรึงไว้กับผนังห้องอย่างรวดเร็วและแน่นหนา มือของเขาบีบข้อมือเธอไว้เหนือศีรษะ กวินทร์แค่ต้องการสั่งสอนไม่ให้หล่อนอวดดีกับผู้ชายอย่างเขาเพียงเท่านั้น

"ปล่อยเมย์!" เธอพยายามดิ้น แต่ร่างกายของเขาแข็งแกร่งกว่า หลายเท่า และตอนนี้เธอก็เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างสมบูรณ์ เมยาวีเกลียดตัวเองที่ไม่ได้รังเกียจสัมผัสจากเขา และเธอไม่ได้กลัวเขาแม้แต่น้อย เพียงแต่เธอกลัวหัวใจตัวเองต่างหาก

กวินทร์โน้มตัวลงกระซิบข้างหูเธอ เสียงกระเส่าจนเมยาวีรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าว

"ฉันยังไม่มีอารมณ์ตอนนี้"

เขาพูด พลางใช้มืออีกข้างเชยคางเธอให้เงยขึ้น

"ถ้าฉันต้องการเมื่อไหร่ ฉันใช้สิทธิ์นี้แน่นอน"

พูดจบเขาก็ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ไม่สนใจแม้แต่จะชายตามองเธออีก เสียงปิดประตูที่ดัง

"ปัง!"

ทิ้งให้หญิงสาวยืนอยู่เพียงลำพังกับความสั่นสะท้านที่ยังไม่จางหาย

"คนบ้า! โรคจิต"

เธอสบถด่าตามหลังไปเสียงแผ่วเบา ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินหรือไม่ แต่สิ่งที่กวินทร์ทำทั้งหมดมันมีผลต่อหัวใจของเธออย่างรุนแรง

เธอมองไปยังประตูบานนั้นด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เขาหล่อ! และดึงดูดมากเหลือเกิน ผู้ชายอย่างกวินทร์ไม่จำเป็นต้องใช้เงินซื้อใคร เสน่ห์ของเขาไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกที่ไม่ยอมศิโรราบให้เขาได้ง่าย ๆ รวมถึงเธอด้วย...

ถ้าหากเขาเป็นคนปกติ เป็นผู้ชายที่อ่อนโยนอ่อนหวาน แค่เพียงเสี้ยวเดียว นั่นง่ายนิดเดียวที่เขาจะดึงหัวใจของเธอไปทั้งหมด

ทว่า...

คนอย่างเขาไม่เคยมองเธอสักนิดแม้แต่หางตา สายตาของเขามีแต่ความเฉยชาและที่มากไปกว่านั้นเขามองเธอเป็นเพียงผู้หญิงที่ยอมขายศักดิ์ศรีเพื่อเงิน

เขายอมซื้อเธอมาด้วยเงินหนึ่งแสนบาทแค่นั้นก็ถือว่าแต้มบุญของเธอสูงมากพอแล้วที่ได้เข้ามาใกล้ชิดเขาถึงเพียงนี้ เมยาวีคิดอย่างน้อยใจต่อวาสนาของตัวเอง

คนอย่างเธอหรือจะคู่ควรกับพี่กวินทร์จริง ๆ

หญิงสาวใช้มือลูบใบหน้าเพื่อสงบสติอารมณ์ เธอพยายามเตือนสติตัวเองให้เข้มแข็งมากกว่านี้ เพื่อพี่พีทและเพื่ออนาคตทางนี้คือทางที่ดีที่สุดแล้วสำหรับเธอ