บทที่ 3
606 คำ
บรืนน~
“เชื่อหรอ ว่าผู้ชายคนนั้นคือแฟนของอีหมวยจริงๆ” แป้งเบ้หน้าเมื่อเห็นรถสีดำที่หมวยเพิ่งจะขับออกไป
“ก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไรนะ แต่แฟนอีหมวยนะ หน้าคุ้นมากเหมือนเคยเห็นที่ไหน” ปรางที่แอบถ่ายรูปหมวยแบกผู้ชาย เธอยังคงก้มดูรูปถ่ายในมือถือตัวเองอย่างสงสัย
“เรื่องนี้ต้องเผือกนะ อีหมวยเป็นคนปลิ้นปล้อนจะตายไป ตั้งแต่สมัยเรียนละ ที่มันหลอกจับเป้าผู้ชายในห้องอ่ะ” เกดที่พูดด้วยท่าทีหมั่นไส้ พวกเธอกำลังหาทางจับผิดเพื่อนตัวเอง เพราะต่อให้หมวยจะบอกว่าผู้ชายคนนั้นคือแฟนของเธอ แต่เรื่องแบบนี้มันก็เป็นเรื่องที่เชื่อยาก สำหรับคนอย่างหมวย
‘ดอนโด BE นะครับอยู่ชั้น 22 ห้อง 2201’
ฉันเชิดฉายรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์เมื่อฉันสามารถรู้ที่อยู่ และหมายเลขห้องของผู้ชายคนนี้ ขนาดไม่ได้เปิดน้ำหอมในรถนะ รู้เลยว่าตัวเขาหอมขนาดไหน
“ขอโทษด้วยนะ” ฉันเอามือไปแตะปลายคางของเขา ที่ยังคงเมาไม่ได้สติ ถ้าปลุกปล้ำคืนนี้ได้ เขาก็คงไม่รู้ตัวหรอก ขนาดฉันขับรถเขามาขนาดนี้ฉันไม่รู้ตัวเลย แค่เห็นยี่ห้อรถคันละ 7-8 ล้าน 1% ที่ฉันเหลือไว้เรื่องฐานะ ฉันมั่นใจแล้วว่าเขา รวย! แน่นอน ดังนั้นตอนนี้ฉันมอบให้เขา 99.99% อีก 0.1% เหลือไว้เพราะเขาไม่โสด อันนี้ฉันฟังจากที่เพื่อนเขาพูดมาอีกที ก็ยังไม่แน่ใจในเรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน ฉันเอื้อมมือไปเปิดเพลงในรถ แต่เปิดแค่เบาๆ เดี๋ยวเจ้าของรู้ตัว
‘The way you are
The way you are
Girl you’re amazing
Just the way you are’
ฉันฮัมเพลงในลำคอ ไม่เคยอารมณ์ดีเท่ากับวันนี้ที่ฉันสามารถหิ้วผู้ชายที่ไม่รู้จักมาได้สำเร็จ แถมยังเป็นผู้ชายที่อยู่ในอุดมคติทุกอย่าง แล้วฉันจะปล่อยให้เขาหลุดมือได้ยังไง ในเมื่อเพื่อนตัวเองชอบที่จะอวด ฉันก็ต้องคว้าเขาเพื่อที่จะเอาไปอวดในหมู่เพื่อนๆ ของตัวเองเหมือนกัน ระยะทางจากผับมาที่คอนโด BE ไกลพอสมควรแต่มันกลับเป็นทางที่ใกล้ที่ทำงานฉัน ผู้ชายหล่ออยู่ใกล้ๆ นี้เอง เพิ่งจะรับรู้ ฉันเลี้ยวรถเข้ามาในคอนโด BE แค่มองไปยังบนตึกที่เลี้ยวเข้ามาก็รู้เลยว่าราคาของแต่ละห้องต้องหลักล้านแน่ๆ ฉันหันมองผู้ชายที่นั่งข้างๆ อีกรอบ
“ฐานะดีนะเนี้ย” ฉันเลี้ยวรถเข้ามาในลานจอดรถ เปิดประตูฝั่งคนขับออก แล้วเลี้ยวมาเปิดประตูให้ชายหนุ่มแปลกหน้า
“ถึงแล้วนะคะ” ความรู้สึกนี้...เหมือนมาส่งแฟนไม่มีผิด (-///-)
“อืม” เหมือนเขาเริ่มจะรู้สึกตัว ตอนที่ฉันพยุงร่างกายเขาออกมาจากนอกรถ เขาปรือตามองใบหน้าฉันชั่วครู่ สายตาเยิ้มและใบหน้าแดงๆ จากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ยิ่งเขาขมวดคิ้วเป็นปม ทำหน้าตาขึงๆ ตึงๆ โอ้ย!! หล่อ
“นี่หมวยเองค่ะ” ทำเป็นแนะนำเขาไปแบบนั้นละ เพราะเราสองคนไม่ได้รู้จักกันสะหน่อย แต่อาการเมาของเขาก็มักจะกำเริบ
ตุบ!
หัวกลับมาซบไหล่ฉันเหมือนเก่า (-///-)
“เราขึ้นห้องกันเถอะค่ะ” ฉันพยุงร่างของคนตัวโตอย่างทุลักทุเล พยายามที่จะพาเข้ากลับมาบนห้องตัวเองให้ได้ โคตรหนักเลยตอนนี้ แต่ทำไมโคตรมีความสุข
- ผู้เขียน
