มิลินหยุดยืนนิ่งอยู่นาน สายตาเธอจับจ้องทุกสิ่งในห้องด้วยความรู้สึกสั่นไหว เธอวางกระเป๋าเดินทางลงบนพื้น ราวกับไม่อยากทำลายความสงบนิ่งของที่นี่
ในขณะที่เธอเดินไปเปิดม่านหน้าต่าง แสงแดดยามใกล้เย็นก็ทาบลงบนพื้นหินอ่อนอย่างอ่อนโยน
เหมือนกับว่า... ห้องนี้กำลังต้อนรับเจ้าของตัวจริงที่กลับมาอีกครั้ง
ที่ชั้นล่าง เจ้าสัวเรย์เชาว์ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
แววตาเคร่งขรึมของเขา เบือนไปทางบันไดที่มิลินเพิ่งเดินจากไป ใจเขาหนักอึ้งยิ่งกว่าครั้งไหนในชีวิต
สองมือที่เคยแข็งแกร่งบัดนี้สั่นเล็กน้อย
ก่อนที่หยดน้ำตาจะร่วงเงียบๆ จากหางตาลงบนแก้มอันหยาบกร้าน
เสียงแหบพร่าเอ่ยเบาๆ ราวกับพูดกับตนเอง
“อภัยให้เรย์เชาว์ด้วยนะ พี่มินตรา... เราไม่เคยหยุดตามหา ไม่เคยลืม แต่ก็ไม่สามารถปกป้องพี่กับหลานได้เลย…”
ความเดิม 23 ปี ก่อน
เขาหลับตาลงอย่างอ่อนล้า
แต่ในขณะเดียวกัน หัวใจก็รู้สึกได้ถึงแสงแห่งความหวัง ว่าหลานสาว
