01 สถาวะเคร่งเครียด
1235 คำ
"พ่อคะ อย่าเป็นอะไรนะคะพ่อ...."
เสียงพราวฟ้าเอ่ยขึ้นระหว่างวิ่งตามพ่อที่นอนอยู่บนรถเข็นผู้ป่วยของโรงพยาบาล ซึ่งถูกเข็นเข้ามาด้วยความเร่งรีบ พยาบาลสาวรีบนำถังออกซิเจนมาเพื่อช่วยยื้อชีวิตคนเป็นพ่อของเธอ ก่อนนำร่างเข้าห้องฉุกเฉิน
'' ฝากพ่อหนูด้วยนะคะคุณหมอ อย่าให้พ่อหนูเป็นอะไรนะ"
พราวฟ้าตกใจและกลัวจนมือไม้สั่น ระหว่างนั่งรอพ่อตัวเองที่หน้าห้องฉุกเฉิน ผ่านไปหลายนาที่ก็ยังไม่มีหมอคนไหนเดินออกมา ....
"พราว!!"
เสียงตะโกนเรียกของจอมทัพดังขึ้นจากทางด้านหลังชายหนุ่มสวมเสื้อนักศึกษากางเกงขายาวพร้อมกับสะพายกระเป๋าข้างรองเท้าผ้าใบขาดๆ ตามสไตล์เด็ก สถาปัตย์
หญิงสาวหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะเห็นจอมทัพ ที่กำลังรีบเดินมานั่งลงข้างๆ เธอ
"พ่อมึงเป็นยังไงบ้าง หมอเค้าว่าไง"
พราวฟ้าส่ายหน้าไปมาเบาๆแทนคำตอบ ก่อนจะร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก
" ยังไม่มีใครออกมาเลยว่ะ"
"มึงอย่าคิดมากน่ะเว้ย ลุงแกเป็นคนดีพระย่อมคุ้มครอง"
มือหนาลูบหลังปลอบใจเพื่อนเบาๆ ก่อนประตูห้องฉุกเฉินจะถูกเปิดออก และมีหมอเดินออกมาพร้อมถือเอกสารออกมาหนึ่งฉบับ
"ไม่ทราบว่าใครคือญาติของคนไข้ครับ"
เสียงหมอเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับจับจ้องไปที่สองชายหญิงสลับกันไปมา
"ฉันค่ะฉันคือลูกสาวของเค้า"
"ตอนนี้ผู้ป่วยอยู่ในอาการค่อนข้างแย่ ทางเดียวที่จะช่วยได้คือต้องผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ.... แต่มันจะมีค่ารักษาที่สูงพอสมควร หากทางญาติคนไข้ยอมรับในค่าใช้จ่ายได้ หมอก็จะเริ่มทำการผ่าตัดทันทีครับ แต่หากไม่ผ่าตัดหมอไม่กล้ารับปากว่าคนไข้จะมีชีวิตผ่านพ้นถึงคืนนี้หรือไหม"
คำพูดของหมอ ทำเอาร่างหญิงสาวขาวาบไปทั้งตัว แต่ไม่ว่าอย่างไรชีวิตพ่อเธอก็สำคัญที่สุด
"ผ่าค่ะ ยังไงพ่อหนูก็ต้องมีชีวิตรอด"
พราวฟ้าเอ่ยตอบทันที อย่างไม่ต้องครุ่นคิด ก่อนที่หมอนั้นยื่นเอกสารให้เธอเซ็น และเดินกลับเข้าไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป
"เริ่มการผ่าตัด"
คำสั่งเด็ดขาดจากหมอผู้ดูแลพ่อของพราวฟ้าเอ่ยขึ้น ก่อนที่ ไฟดวงใหญ่ถูกเปิดขึ้นเหนือร่างผู้ป่วย ผ้าสีเขียวคลุมปกปิดเรือนร่างที่เปลือยเปล่าเหลือเพียงช่องว่างของหัวใจ ด้านซ้าย
"พยาบาลเตรียมถาดใส่เครื่องมือผ่าตัดเข้ามา อย่าลืมเช็คออกซิเจนของคนไข้ตลอด"
"ค่ะหมอ"
"มีดผ่าตัด "
หมอหงายมือรับมีดเล่มคมขนาดพอเหมาะ ก่อนจะเริ่มกรีดกรายลงบนแผ่นอกทีละชั้นทีละชั้น สำลีติดเลือดมากมายถูกโยนลงไปในถังขยะ มือหนาปาดเหงื่อที่ไหลซึมบนหน้าผากกว้างระหว่างทำการผ่าตัด
พราวฟ้าเดินย่างกราไปมาหน้าห้องพยาบาลด้วยจิตใจร้อนรุ่มและความกังวลใจ...
'' พราวมึงใจเย็นๆ แล้วนั่งลงก่อนดีไหมวะ ยังไงพ่อมึงก็ถึงมือหมอแล้วท่านต้องปลอดภัยแน่แน่ ''
"ก็กูเป็นห่วงพ่อนิ ก่อนที่มึงจะห่วงพ่อมึงห่วงค่ารักษาพยาบาลก่อน มึงจะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย "
กูก็ยังไม่รู้เลย"
พราวฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง พร้อมกับแสดงสีหน้าเสื่องซึมลงเมื่อคิดถึงเรื่องค่าใช้จ่าย
"แต่ไม่ว่างยังไง กูก็จะหามาให้ได้"
หลายชั่วโมงผ่านไป...
"หมอออกมาแล้ว"
จอมทัพหันไปมองประตูห้องฉุกเฉิน ที่มีคนเดินออกมา หลังจากหายเข้าไปหลายชั่วโมง
"หมอคะพ่อหนูเป็นไงบ้างคะหมอ"
"ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ หมอจะย้ายไปห้องปลอดเชื้อสักระยะ ตอนนี้ยังไม่สามารถเข้าเยี่ยมได้นะครับ เราต้องมั่นใจว่าคนไข้อาการดีขึ้นแล้วจริงๆ ถึงเยี่ยมได้ครับหมอขอตัวก่อนน่ะครับ"
"ขอบคุณหมอมากนะคะ"
พราวฟ้าเดินออกมานั่งลงบนเก้าอี้มือสองข้างประสานกันก้มหน้ามองพื้นด้วยความวิตกกังวล ก่อนจะปาดน้ำตา ราวกับยกภูเขาทั้งใบออกจากอก
"มึงไม่ต้องกังวล เดี่ยวกูกลับบ้านไปขนเงินเก็บทั้งหมดของกูมาให้มึงก่อน มึงอย่าเครียดนะ"
จอมทัพเอ่ยขึ้นพลางใช้มือหนาโอบไหล่หญิงสาวเบาๆราวกับปลอบประโลม
"มึงคือเพื่อนที่ดีที่สุด สำหรับกูจริงๆ"
"ขอเชิญญาติของคนไข้ที่เค้าเตอร์ด้วยนะคะ"
เสียงหวานของพยาบาลสาวเเอ่ยขึ้น ก่อนทั้งสองจะผละออกจากกัน
"งั้นมึงรอดูพ่อแทนกูหน่อยนะกูจะไปจัดการที่เคาเตอร์ก่อน"
พราวฟ้าเอ่ยบอกจอมทัพ ก่อนจะรีบเดินตามพยาบาลสาวคนนั้นออกมา
"นี่คือรายละเอียดค่าใช้จ่ายของผู้ป่วยค่ะ เชิญตรวจเช็กดูก่อน"
พราวฟ้าได้แต่ภาวนาให้เป็นจำนวนเงินที่พอรับไหว ดวงตาคู่สวยหรี่มองช้าๆ
"เชี้ย !!"
พราวฟ้าเผลออุทานคำหยาบคายออกมาด้วยความตกใจ
" อุ้ยขอโทษค่ะ พอดีตกใจไปหน่อย....''
หญิงเอ่ยขอโทษยกยิ้มจางๆ พร้อมกับบอกพยาบาลที่หันมามอง
"ห้าแสนเลยหรอวะเนี่ย จะหาจากไหนล่ะทีนี้"
มือเรียวถึงขั้นกุมขมับด้วยความกังวลใจ
"หากทางญาติไม่สะดวกชำระครั้งเดียว สามารถผ่อนจ่ายเป็นสองครั้งได้นะคะ"
"ขอบคุณมากค่ะ "
พราวฟ้าเดินถือเอกสารค่าใช้จ่ายมานั่งลงตรงเก้าอี้หน้าเคาเตอร์ พลันถอนหายใจเฮือกใหญ่
" เงินมากมายขนาดนี้ต่อให้มีเวลาเป็นปีก็ไม่รู้จะหามาจากไหน กำหนดเริ่มชำระก็อีกสามวันข้างหน้าด้วย พราวฟ้าเธอจะทำยังไงดีเนี่ย
"นี่เธอรู้รึเปล่าว่าเมื่อกี้ ฉันเจอใคร"
"ใครละ ก็คุณคชาไง"
ผู้ชายที่หล่อและรวยที่สุดแถมยังชอบช่วยเหลือคนที่กำลังลำบากด้วยนะ ฉันเห็นเขาออกทีวีออกจะบ่อย
" จริงหรอ แล้วเค้ามาที่โรงพยาบาลทำไมนะ"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันสงสัยจะมาบริจาคของให้ทางโรงพยาบาลมั้ง"
เสียงหญิงสาวสองคนวัยกลางคนที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ข้างๆ เอ่ยซุบซิบกันไปมา ดวงตาคู่สวยลุกวาวทันทีที่ได้ยิน
คุณคชางั้นหรอ ฉันมีทางรอดแล้ว...
"ป้าคนที่ป้าพูดถึงเมื่อกี้เค้าอยู่ไหนหรอคะ"
พราวฟ้ารีบหันไปถาม อย่างรีบร้อน
"เห็นเดินกลับออกไปเมื่อกี้นะหนู"
พราวฟ้ารีบตามชายหนุ่มออกไปทันที มือบางถือเอกสารวิ่งพุ่งออกไปนอกโรงพยาบาลที่เป็นลานจอดรถ กว้างพลางกวาดสายตาหันมองซ้ายขวาหาคนที่มีลักษณะเป็นชายหนุ่มคนนั้น ก่อนที่หญิงสาวนั้นจะเหลือบไปเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่มีมบหน้าดุดัน พร้อมกับมีบอดิการ์ดล้อมรอบกำลังเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ ก่อนหญิงสาวจะรีบตะโกนเอ่ยรั้งเอาไว้ พร้อมเท้าบางรีบวิ่งสุดกำลังที่มี เพราะกลัวจะพลาดโอกาสครั้งนี้ไป
"คุณคะ รอเดี๋ยว หยุดก่อน....."
สู้เขายัยน้องงงงง !!! อีพี่มันช่วยน้องได้แน่ ๆ อิอิ เบิกคัวพระเอกค่าาา ไหมนะ !! พระเอกรึเปล่าาาา 😄
อย่าลืมกดหัวใจ + คอมเม้นท์ + เพิ่มเข้าชั้นนะคะ
sds
- ผู้เขียน
