สามเดือนต่อมา…
“อาฟีนครับ” นอสเอ่ยเรียกฉัน เรียกแบบนี้จนฉันชิน เพราะตลอดสามเดือนที่ผ่านมาตั้งแต่เกิดเรื่อง นอสก็แวะมาหาฉันที่บ้านแทบทุกวัน แล้วก็มาทำหน้าอ้อนขอข้าวกิน ทำตัวยิ่งกว่าซึมเศร้าของฉันซะอีก เขาหลอกให้ฉันเอ็นดูเขา แล้วฉันก็เผลอเอ็นดูเขาจริง ๆ
“ว่า” ฉันถามกลับด้วยคำสั้น ๆ ตอนนี้ฉันอยู่บ้านกำลังอบขนม โดยที่นอสกำลังจะเริ่มป่วนฉันหลังจากที่เขาเพิ่งจะกินข้าวที่ฉันทำให้จนหมด
“ฝากนอสเอาไปส่งให้ไหม อาจะได้ไม่ต้องเหนื่อย” นอสถามและมองไปยังข้าวกล่องที่ฉันเตรียมไว้ให้วอร์ม วันนี้มาแปลก ปกติต้องอยู่กวนสักพักใหญ่ถึงจะกลับ
“แต่อา…”
“อาต้องทำขนมไม่ใช่เหรอครับ ยังไงนอสก็จะผ่านไปทางนั้นอยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวว่านอสจะแอบกินนะครับ เพราะตอนนี้นอสอิ่มมาก” บางทีนอสก็เหมือนเด็ก 10 ขวบมากกว่าฆาตกรโหดเหี้ยม
“งั้นขอโทรหาวอร์มก่อนนะ” ฉันยิ้มให้นอสแล้วก็คว้าโทรศัพท์มือถือข้างตัวขึ้นมากดโทรหาวอร์ม เวลานี้น
