ตอนที่ 2 โอ๋กันจังนะ
1129 คำ
Layla
เมื่อเดินกลับเข้ามายังในห้องที่เก็บเสื้อผ้าและอุปกรณ์เซฟตี้ที่ยังตรวจเช็คค้างไว้ ฉันก็เดินเข้ามาทำหน้าที่ต่อ แค่ได้ระบายความอัดอั้นออกไปบ้างฉันก็สามารถกลับมาเป็นปกติได้แล้ว แค่เพียงได้ระบาย
ฉัน ไลลาค่ะอายุ 22 ปีกำลังเรียนปีที่ 4 คณะวิศวกรรมศาสตร์สาขาไฟฟ้าที่เลือกเรียนสาขานี้ เพราะพ่อของฉันเปิดร้านซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า จึงอยากเรียนเพื่อออกมาเปิดร้านเล็กๆ อยู่กับพ่อและแม่ที่ร่างก่ายไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่
ฉันเดินไปเปิดตู้เพื่อจะเก็บของที่นำออกมาเช็คจนมองเห็นภาพสะท้อนออกมา ผู้หญิงตัวเล็กที่มีใบหน้าเหมือนตุ๊กตาที่หลายๆ คนชอบเรียก เส้นผมสีดำธรรมชาติที่ถูกตัดแต่งเป็นหน้าม้าด้านหน้า รูปร่างสมส่วนหน้าอกที่มีเกินตัว รับกับเอวคอดกิ่วและหน้าท้องแบนราบเรียวขาขาวเหมือนนางแบบไซส์มินิ ที่มักจะโดนกลั่นแกล้งเสมอ
“ไลลา อยู่นี่เองหรอ เราตามหาทั่วเลย”
“เบสมีอะไรหรอ พอดีเราทำตรงนี้เสร็จพอดีเลยจ้า”
“เยี่ยมเลยไลลา คนถือป้ายรอบสุดท้ายมาไม่ทันเธอไปเตรียมตัวทำแทนได้ไหม เราบอกพี่หนูจี๊ดไว้แล้ว”
“จะดีหรอเบส เราไม่อยากมีปัญหา”
“พวกยัยเจ้าที่น่ะหรอ ไม่ต้องกลัวเรื่องก่อนหน้านี้เราไปฟ้องคุณเซริวไว้แล้ว”
เบสกอดอกและเชิดหน้าพูดออกมาด้วยความภูมิใจ เธอเป็นเพื่อนที่เรียนที่เดียวกับฉัน และชักจูงเข้ามาทำงานที่นี่ด้วย เธอเป็นอีกคนที่ออกตัวปกป้องฉันจนทำให้โดนหางเลขไปด้วยในหลายๆ ครั้ง
และที่เธอบอกว่าเอาไปฟ้องคุณเซริว ที่เป็นเพื่อนกับเฮียคารอสก็เลยทำให้เขารู้และเดินออกไปปลอบฉันก่อนหน้านี้งั้นสินะ
“เบสน่ะ ไม่น่าทำแบบนั้นเลย ป่านนี้พวกฟ้าใสคงเขม่นพวกเราแย่แล้ว”
“กลัวหรือไงล่ะ อย่าลืมแบล็คของเธอคือใคร แค่คุณคารอสเอ่ยปากคำเดียวยัยพวกนั้นก็หายสาบสูญแล้ว พวกขี้อิจฉา สวยไม่ได้ครึ่งของเธอเลยพาลไปซะหมด”
“เฮ้ย ช่างเถอะ แล้วได้เงินเพิ่มไหม”
“ยัยหน้าเงิน ได้สิคนที่แข่งรอบสุดท้ายเนี่ยนะ ถ้าเขาชนะจะชอบแจกทริปพริตตี้หรือพวกสาวๆ ที่ถือป้ายหนักเลยนะ เหมือนเป็นตัวโชคดีก่อนออกสตารท์อะไรซักอย่างของเขาเนี่ยแหละ”
“ก็ดีเลยสิ งั้นไปกัน”
“ตกลง ทำใช่ไหม”
“อื้ม เงินดีแบบนั้นเราจะพลาดได้ยังไง”
ฉันเดินยิ้มหวานเข้าไปกอดแขนเบสและออกแรงลากเธอออกมาจากห้อง โดยที่เบสส่ายหน้าออกมากับความหน้าเงินของฉัน อะไรที่ได้เงินฉันก็ทำหมดน่ะแหละ เว้นอย่างเดียวคือไม่เป็นเด็กเลี้ยงของใคร แม้ที่ผ่านมาจะมีคนเสนอเข้ามามากมายก็เถอะ ถึงฉันจะจนแต่ฉันก็มีศักดิ์ศรี
Layla end.
Carlos
ผมเดินกลับเข้ามาในห้องกระจกที่มองลงไปเห็นพื้นที่ทั้งหมดของสนามได้อย่างชัดเจน รวมถึงจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในห้อง และคนที่มันกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาตัวยาวก็เหลือบสายตาขึ้นมามองผมและยิ้มมุมปากออกมา จนผมรู้ได้ทันทีว่ามันจะพูดเรื่องอะไร
“หึ กูก็ว่าหนีไปไหน ที่ไหนได้รีบออกไปปลอบน้องสาว โอ๋กันจังเลยนะครับน้องคนนี้เนี่ย”
“เสือก หัดปรามเด็กของมึงมั่ง อย่ามาระรานคนของกู”
“เออ เดี๋ยวใครมีปัญหามาก กูไล่ออกให้หมด โอเคไหมครับเพื่อน”
“สัส”
“คนของกูเต็มปากเต็มคำ ไหนว่าเอ็นดูเหมือนน้อง”
ผมมองหน้าไอ้เซริวที่พร้อมจะเสือกเรื่องของผมตลอดเวลา ดูจะถูกใจทุกครั้งที่ผมแสดงความหงุดหงิดออกมา มันว่างแหละไม่งั้นคงไม่คลุกอยู่ที่สนามทั้งวันทั้งคืน และถ้าผมไม่มารับไลลาก็คงไม่เข้ามาให้มันกวนตีนแบบนี้
“ก็น้อง กูไม่ได้คิดอะไร”
“หรอ อืม ก็ดีคนเหี้ยอย่างมึงอย่าไปทำให้เด็กน่ารักๆ แบบเธอแปดเปื้อนเลย”
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอย่างต้องการยุติบทสนทนาที่เริ่มไร้สาระมากขึ้นของเซริว กดเข้าแอพพลิเคชั่นสีเขียวและเข้าไปยังข้อความของคนที่ผมปักหมุดไว้และเป็นคนเดียวในช่องสนทนาที่มีการตอบกลับของผม
Carlos: เลิกงานแล้วรอกลับพร้อมเฮีย
“แต่งหน้าแต่งตัวแบบนี้ คนอื่นไม่ได้เกิดเลยว่ะ น่ารักชิบหาย”
ไอ้เซริวที่เงียบปากไปได้แป๊บเดียวพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ ด้วยความสงสัยว่าใครที่ทำให้มันเอ่ยชมออกมาได้ขนาดนี้จึงเหลือบสายตาขึ้นมองไปยังจอมอนิเตอร์ที่อยู่ภายในห้อง
แล้วก็ได้คำตอบ ว่าคนที่มันพูดถึงเป็นใคร ไลลา ทำไมเธอมาแต่งตัวแบบนี้แล้วลงไปทำอะไรที่สนามนั่นเพราะมันไม่ใช่หน้าที่ของเธอ
“เด็กไม่มาวันนี้คนหนึ่ง น่าจะหาคนไม่ทัน แต่เป็นเธอนี่โคตรเหมาะ ทริปไม่อั้นแน่ไอ้คิวลงรอบสุดท้ายด้วย”
“หาคนอื่นมาแทน”
“มึงอย่าคลั่ง กำลังจะเริ่มแล้วเอาอะไรมาเปลี่ยน นั่งดูไปเงียบๆ ห้ามไปหาเรื่องลูกค้ากู”
เมื่อทำอะไรไม่ได้ ผมจึงได้แต่นั่งจ้องไปยังภาพตรงหน้าของยัยตุ๊กตา ที่กำลังเดินชูป้ายเริ่มการแข่งขันในรอบสุดท้ายท่ามกลางเสียงโห่แซวของพวกผู้ชายในสนาม ชอบนักหรือไงให้คนมามองรูปร่างของตัวเองด้วยสายตาแบบนั้น
“ปล่อยไว้แบบนี้ ระวังหมาจะคาบไปแดก อีกอย่างน้องก็โตขึ้นทุกวัน ถ้าหากเธอเริ่มเปิดใจให้ใครกลัวว่าคนแถวนี้จะบ้ายิ่งกว่าเดิม”
“กูไม่ได้คิดอะไรกับเธอ ที่ดูแลก็แค่ในฐานะน้องสาวเท่านั้น”
“กูชอบว่ะ คำพูดที่สวนทางกับกระทำของ มึงเนี่ย”
“หรือถ้ากูอยากเปลี่ยนสถานะจริงๆ เธอก็ปฏิเสธกูไม่ได้หรอก”
“แล้วกูจะรอดู”
ไอ้เซริวยิ้มเยาะออกมากับคำพูดของผม แม้จะพูดออกไปแบบนั้น แต่ผมก็ไม่คิดจะทำเพราะอย่างที่บอก ผมขีดเส้นความสัมพันธ์ของเราไว้เพียงแค่พี่น้อง และความรู้สึกที่เกิดขึ้นก็เป็นเพียงแค่พี่ชายที่หวงน้องสาวเท่านั้น แค่เท่านั้น...
Carlos end.
- ผู้เขียน
