ตอนที่ 4 เพราะเป็นเฮีย
1113 คำ
ฉันส่งเสียงร้องประท้วงออกไป แต่เฮียก็ยังไม่ยอมหยุด ฉันเสียจูบแรกให้กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายงั้นหรอ พี่น้องเขาสอนเรื่องแบบนี้กันด้วยหรือไง
กัดลิ้น! ใช่ฉันต้องกัด แต่พอคิดได้แบบนั้นฉันก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะทำ เพราะกลัวว่าเฮียจะเจ็บ เรียวลิ้นนุ่มนิ่มเหมือนเยลลี่ที่กำลังตวัดเกี่ยวพันลิ้นของฉัน จนแขนขาเริ่มอ่อนแรงต้องเลื่อนขึ้นไปขยุ้มเสื้อที่หน้าอกของเฮีย เพื่อใช้ในการพยุงตัว
จ๊วบบ
“ทำไมไม่กัด”
“แฮ่กๆ”
“ถ้าเป็นคนอื่น มันไม่หยุดแค่นี้แน่”
“ไลลากลัวเฮียเจ็บ”
“เฮียกำลังสอนเรา”
“แล้วเฮียจูบไลลาทำไมคะ นั่นไม่เกี่ยวกับสิ่งที่ไลลาเจอมาเลย”
ริมฝีปากร้อนที่ยังชิดอยู่กับริมฝีปากฉันไม่ห่าง เพราะมือหนาจับประคองใบหน้าของฉันไว้ไม่ยอมปล่อย และเพียงแค่ฉันเอ่ยถามออกไป เฮียก็ชะงักนิ่งไปก่อนที่สีหน้าเรียบเฉยจะฉายขึ้นมาให้เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร
“เฮียบอกแล้วไง ว่าแค่สอน รีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วและไม่ต้องรับงานมาทำแทนใครอีก เฮียจะไปรอที่รถ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยววันนี้ไลลากลับพร้อมเบสก็ได้ค่ะ”
“เฮียจะไปรอที่รถ”
ตึก ตึก ตึก
ร่างสูงพูดรัวเร็วออกมา แทบไม่เว้นจังหวะให้ฉันเอ่ยแทรกก่อนจะตัดบทและเดินออกไปทันที ทิ้งให้ฉันยืนนิ่งและคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ก็จริงเฮียก็แค่สอน จะมีอะไรมากไปกว่านั้นได้ยังไง เพราะตั้งแต่ที่รู้จักกันมา เฮียหวังดีกับฉันเสมอ
แต่สัมผัสของเฮีย ยังชัดเจนอยู่ในความรู้สึกของฉันอยู่เลย ทั้งๆ ที่นั่นคือจูบแรก แต่ฉันกลับไม่รู้สึกเสียใจ หรือเพราะว่าคนที่ได้มันไป คือเฮียกันนะ
ฉันเดินกลับเข้ามายังห้องพักเพื่อจะเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับเป็นชุดเดิม ก่อนจะเห็นเบสนั่งส่งยิ้มมาให้ฉันอยู่ก่อนแล้ว รอยยิ้มของเธอทำให้ฉันรู้สึกขนลุกแปลกๆ
“ยิ้มอะไร มีเรื่องอะไรดีๆ หรอเบส”
“ใช่แล้ว มีเรื่องดี แต่ไม่ใช่ของฉันนะของเธอต่างหาก”
“ของเรา เรื่องอะไร”
“ก็คิวคนที่แข่งรอบสุดท้าย เขาชนะยังไงล่ะ เขาก็เลยฝากทริปมาให้เธอ”
ฉันมองดูซองกระดาษในมือของเบสที่ถูกส่งมาตรงหน้าของฉัน คนที่ทำรุ่มร่ามกับฉัน ชื่อคิวงั้นสินะ และเขาก็ทำตามอย่างที่พูดเอาไว้ ฉันยื่นมือออกไปรับซองมาเปิดดู ก่อนจะตาโตกับจำนวนเงินที่อยู่ในนั้น มันเยอะมากเลยนะ
ฉันปิดซองและส่งคืนไปให้เบส จนเพื่อนสาวของฉันมีใบหน้าที่งุนงง แต่เธอก็ไม่รับไปแต่กลับดันกลับคืนมาให้ฉัน
“ของเธอ เขาให้แล้วอย่าปฏิเสธเลย อีกอย่างเงินแค่นี้สำหรับเขาไม่ได้เยอะเลย เงินที่ได้จากการแข่งขันสูงกว่านี้เยอะ”
“แต่เราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลยนะ เขาชนะด้วยตัวของเขาเอง”
“เก็บไว้เถอะไลลา อย่างน้อยเผื่อฉุกเฉินมันก็อาจจะช่วยเธอได้”
“ใช่ เก็บไว้เถอะ อุตส่าห์ลงทุนอ่อยขนาดนั้น อยู่ในสนามกับอีกคนแล้วก็มาแอบทำอะไรกับอีกคน เธอนี่มันมารยาจริงๆ นะ”
“...”
“ทำเป็นไร้เดียงสาไม่ทันคน ที่ไหนได้”
ในระหว่างที่ฉันและเบสกับกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เสียงของคนที่ไม่อยากได้ยินก็พูดแทรกเข้ามา ที่ว่ายิ่งไม่อยากเจอ ยิ่งได้เจอนี่มันจริงๆ สินะ
ฟ้าใสเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าของฉันก่อนจะส่งยิ้มและมองมาที่ฉันหัวจรดเท้า พร้อมๆ กับคำพูดร้ายกาจที่ชอบพูดออกมาทิ่มแทงฉันทุกครั้งที่ได้เจอ
“ทำไมคะ อิจฉาหรอที่ไลลาลงไปทำแทนแค่ครั้งเดียว แต่กลับมีคนเอ็นดูขนาดนี้ ไม่เหมือนบางคน ทำมาตั้งนานแต่กลับไม่มีคนสนใจ”
“นี่! ฉันไม่ได้คุยกับเธอ อย่าสะเออะ”
“ฟ้าใส อย่ามายุ่งกับพวกเราเลย ถ้าไม่ชอบเราก็แค่ต่างคนต่างอยู่”
“คิดว่าฉันอยากมายุ่งกับคนแบบพวกเธอหรือไง ถ้าเธอไม่เอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับพวกคุณคารอสน่ะ”
เห็นไหมล่ะ เหตุผลที่ฉันเคยบอกมันก็เพราะพวกเธอชอบเขา แต่ฉันผิดอะไร ในเมื่อความสัมพันธ์ของฉันกับเฮีย มันก็เป็นเพียงแค่พี่น้องเท่านั้น
“เราเป็นแค่พี่น้องกัน เฮียไม่ได้คิดอะไรกับเรา”
“ก็ให้มันจริงเถอะ คุณคารอสไม่คิดตัวเธอนั่นแหละก็อย่าได้แม้แต่จะคิด”
ตึก ตึก ตึก
พูดจบพร้อมด้วยรอยยิ้มเยียดเธอก็เดินกระแทกไหล่ฉันออกไป จนเบสต้องลุกขึ้นมาทำท่าจะเดินออกไปเอาเรื่องฟ้าใส จนฉันต้องจับเธอไว้ก่อน
“ทำตัวเป็นเจ้าที่ไปทั่ว เป็นอะไรกับเขาก่อน ถ้าฉันเป็นเธอนะไลลา จะจับเฮียคารอสของฉันทำผัวซะเลย ยัยนั่นจะได้อกแตกตายไปเลย”
“พูดอะไรน่าเกลียดเบส เราเป็นแค่...”
“พี่น้องกัน เธอพูดจนฉันจำได้ขึ้นสมองละ แต่อย่าลืมว่าเขาเป็นลูกคนเดียว”
เบสเอ่ยแทรกเมื่อฉันยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ แม้จะเป็นความจริงแต่ในความจริงนั้นมันก็เป็นไปไม่ได้หรอก ความรู้สึกนั้นมันจะเกิดขึ้นได้ยังไง ในเมื่อเฮียดูแลและช่วยเหลือฉันในฐานะ พี่ชายมาตลอด
ถ้าเขาจะคิดอะไรแบบนั้นก็คงจะคิดไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้เวลาผ่านมาถึง 3 ปีหรอก
“กลับบ้านกันดีกว่า นี่ก็ดึกแล้วกลับด้วยกันไหมเบส”
“เปลี่ยนเรื่องเก่ง กลับไงอ่ะ กับคุณคารอสหรอแกกลับเลย เดี๋ยวฉันว่าจะแวะไปนอนเฝ้าพ่อน่ะ”
“ให้เราไปนอนเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เป็นไร ขอบใจนะเธอกลับไปพักผ่อนเถอะ”
พ่อของเบสไม่สบายต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาล เธอจึงไปนอนเฝ้าบ่อยๆ บางทีฉันก็เคยไปนอนเป็นเพื่อนเธอ เมื่อเราแยกกันฉันก็เดินมายังจุดประจำที่เฮียสั่งเอาไว้เสมอว่าให้มารอที่นี่ แค่เห็นรถของเฮีย สัมผัสของจูบนั้นก็ชัดขึ้นมาอีกครั้งและใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
- ผู้เขียน
