Layla
เวลา 10.00 น.
ฉันลืมตาขึ้นมาด้วยความพร่ามัวและพยายามปรับสายตาสู้แสงแดด ที่เล็ดลอดเข้ามาจากผ้าม่านที่เปิดทิ้งไว้เพียงนิด ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง สีเทาควันบุหรี่และอยู่ๆ ภาพเมื่อคืนรวมถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก็ถูกประมวลผลและเล่นซ้ำไปซ้ำมาในหัวของฉัน จนรู้สึกว่าใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวลามไปจนถึงใบหู
“อา เจ็บชะมัด”
ฉันพยุงตัวเองขึ้นนั่งพิงหัวเตียง โดยที่ร่างกายของฉันไม่ได้เปือยเปล่าเพราะมีเสื้อเชิ้ตสีขาวของเฮียที่ยาวคลุมเข่าจนเหมือนเดรสสั้น และคนที่ใส่ให้ฉันก็คงไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คนที่ทำให้ฉันปวดร้าวไปทั้งตัวอย่างในตอนนี้ไง
ฉันกับเฮียเมื่อคืนเรา...
แอดดด
“ตื่นแล้วหรอ”
“ค่ะ”
ยังไม่ทันได้คิดอะไรฟุ้งซ่านมากไปกว่านั้น เสียงทุ้มของร่างสูงที่เปิดประตูและก้าวเดินมาหยุดลงที่โซฟาริมห้องก็กอดอกแล้วระบายยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ส่งมาให้กับฉันซะก่อน
“ยิ้มอะไรกันคะ”
“ยิ้มคนหน้าแดง เขินหรอคิดอะไรทะลึ่งอยู่
