บำเรอรัก Ep.2 โดนทิ้ง
990 คำ
ตุ๊บ!
เคร้งงง!
"โธ่เว้ย แค่ทำอาหารแค่นี้ทำไมมันยากเย็นจังว่ะ"
รามสูรโยนตะหลิวในมือทิ้งไปในขณะที่กำลังลงมือทำไข่เจียว ในขณะนั้นเองน้ำมันในกระทะก็กระเด็นใส่มือหนาจึงเกิดอาการโมโหเพราะแฟนสาวของตนก็ยังไม่กลับมา
โทรไปก็ไม่รับ รามสูรหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว แถมกับข้าวกับปลาคนอย่างรามสูรทำเป็นซะที่ไหนกัน
"มีอะไรให้โรสช่วยไหมราม?"
ร่างสวยของโรสรินทร์ในชุดนอนสายเดี่ยวสีแดงเพลิงหน้าอกหน้าใจล้นพ้นชุดนอน เดินออกมาหาอะไรกินยามดึกเช่นกัน
จึงเอ่ยถามชายหนุ่มเพราะเหมือนกับว่าเจ้าของห้องจะทำอาหารไม่เป็นและถ้าทำเป็นหล่อนคงไม่ได้ยินเสียงโวยวายร้องโอดครวญเหมือนหมาโดนน้ำร้อนลวกแบบนั้น แท้จริงแล้วรามสูรโดนน้ำมันกระเด็นใส่นี่เอง
"เธอทำอาหารเป็นหรือไง?"
ใบหน้าหล่อคิ้วขมวดเป็นปมถามหญิงสาวที่บุคลิกภายนอกดูไม่เหมือนคนประกอบอาหารเป็นเลยสักนิด
"อย่าดูถูกกันเชียวนะ รามไปนั่งรอเฉยๆได้เลย"
ร่างสวยเดินผ่านหน้าชายหนุ่มไปจัดการล้างอุปกรณ์ที่รามสูรทำเละเทะเต็มไปหมด จากนั้นก็เปิดตู้เย็นหาวัตถุดิบเพื่อมาประกอบอาหารแต่ก็พบแค่ไข่ไก่เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น
ที่เหลือก็จะมีแต่พวกเบียร์กระป๋อง เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกรูปแบบเต็มตู้เย็นไปหมด
"มีแค่ไข่เนี้ยนะราม"
ใบหน้าสวยหันมาถามชายหนุ่มอีกครั้งและหล่อนก็อยากจะรู้จริงๆว่ารามสูรอยู่ไปได้ยังไงเมื่อไม่มีของสดในตู้เย็นแบบนี้
"อืม"
"งั้นทำข้าวผัดไข่แล้วกันนะ อ่ะเจอแล้วยังมีเบค่อนในช่องแช่แข็งอีกหนึ่งห่อ"
ราวกับสวรรค์มาโปรดก็ไม่ปาน ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มดีใจเมื่อเห็นซองชิ้นเนื้อแช่แข็ง
รามสูรแอบปลายตามองร่างอรชรของเพื่อนเก่าเป็นระยะๆ ไม่ต้องการให้เธอรู้ตัวว่าเขากลับชอบมองเนินอกอวบที่ล้นชุดนอนมากแค่ไหน เต้าอวบทั้งขาวและกลมสวย สมองของรามสูรกำลังจินตนาการว่าเม็ดบัวของโรสรินทร์จะสีอมชมพูน่าดูดมากแค่ไหนกันนะ
ลูกกระเดือกแล่นขึ้นลง ลอบกลืนน้ำลายลงคอ แต่แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้
'หยุดคิดบ้าๆได้แล้วไอ่รามมึงมีแฟนแล้วนะเว้ย'
"..."
จากนั้นโรสรินทร์ก็ลงมือทำอาหารได้อย่างคล่องแคล่ว โดยที่ร่างหนาเองก็ยืนแสดงสีหน้าราวกับเหลือจะเชื่อ
แถมโมเม้นท์เเบบนี้เขาไม่เคยได้รับจากแตงกวาแฟนสาวเลยด้วยซ้ำ เพราะหล่อนเองก็ทำอาหารไม่เป็นเช่นกัน มีแต่สั่งอาหารสำเร็จเข้ามาก็เท่านั้น
"เสร็จแล้ว น่าทานไหมราม?" เวลาผ่านไปได้สักพัก โรสรินทร์ก็ปิดเตาไฟฟ้า ตักข้าวผัดใส่จานพร้อมเสริฟ ใบหน้าสวยยิ้มตาหยี๋ระคนมีความสุขกับการทำอาหาร
"..."
"พูดด้วยก็ไม่พูด แล้วนี่แฟนรามไปไหนหรอ?"
แม้จะตะขิดตะขวงใจเพราะรามสูรเป็นคนที่เคยแอบรักในตอนเด็ก กระนั้นก็ต้องเอ่ยถึงอีกคนที่เป็นแฟนสาวของรามสูรเสียหน่อย เพื่อเป็นการชวนคุย แสดงความเป็นมิตร
"อย่าถามมากได้ไหม?"
รามสูรทั้งโมโหหิวทั้งรำคาญ คนอะไรพูดมากตั้งแต่เด็กจนโต บ่นอุบในใจก่อนร่างหนาจะหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้ทานข้าว ด้วยอาการโมโหหิว
"เอ่ออก็ได้"
หล่อนยอมสงบปากสงบคำแต่โดยดีและตั้งใจทานอาหารตรงหน้าเช่นกัน
จากนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย แยกย้ายกันเข้าห้องนอน จนล่วงเลยเวลามาถึงกลางดึกร่างสวยของโรสรินทร์ก็กำลังนอนหลับฝันหวานอยู่นั้น
แต่แล้วก็ต้องตกใจตื่นเพราะได้ยินเสียงดังมาจากห้องของรามสูรที่น่าจะมีการทะเลาะกันอย่างแน่นอน
"ลุกขึ้นมาคุยกันก่อนเลยนะแตงกวา เธอไปไหนกับใครบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ"
"ก็บอกว่าไปกับเพื่อนไง ไม่เข้าใจรึไงว่าเพื่อนอะ"
"ฉันโทรไปเช็คจากเพื่อนเธอทุกคนแล้วว่าไม่ได้ไปกับเธอ แล้วเธอจะไปกับผีตัวไหนวะ ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนใหม่"
เพี๊ยะะ!
"หยุดใส่ร้ายแตงกวาได้แล้ว ถ้าจะระแวงกันขนาดนี้ก็ต่างคนต่างอยู่เหอะราม"
"ไม่ ไม่เอาแบบนี้สิแตงกวา รามขอโทษ"
"มันสายไปแล้วรามเพราะอยู่กับรามชีวิตแตงกวาก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย รามไม่เคยเอาใจใส่ไม่สนใจอะไรในตัวแตงกวาเลยด้วยซ้ำ ขออะไรไปรามก็ไม่เคยมีปัญญาซื้อให้"
"..."
"แตงกวาว่าเราเลิกกันเถอะ"
ฟางเส้นสุดท้ายขาดสะบั้นเพราะหล่อนจะไม่มีทางคบกับผู้ชายที่ไม่มีอะไรแบบนี้อีกต่อไป
ใช่รามสูรโกหกผู้หญิงคนนี้ไปว่าเขาคือพนักงานในบริษัทรถยนต์แห่งหนึ่งและมีแต่คอนโดกับรถเพียงหนึ่งคันในชีวิตเท่านั้น เพื่อเป็นการลองใจเธอคนนี้ ผู้หญิงที่ชื่อแตงกวา
ที่เมื่อก่อนบอกว่ารักในสิ่งที่เขาเป็นทุกอย่างและเกือบจะไปได้ดี แต่แล้วกลับพังไม่เป็นท่า เพราะเธอดันเผยธาตุแท้ออกมาว่าเป็นผู้หญิงหิวเงินจริงๆ
"รามขอโทษอย่าไปเลยนะแตงกวา"
ชายหนุ่มลองอ้อนวอนเธออีกสักครั้งเผื่อเธอจะกลับใจคิดใหม่
แต่แล้ว...
"ใช่แตงกวามีคนอื่นไปแล้วราม ฮึก!ขอโทษจริงๆ"
ตึกๆ ตึก!
แล้วผู้หญิงคนนี้ก็เดินออกจากชีวิตของรามสูรไปอย่างไม่ใยดี
- ผู้เขียน
