Part นาฟ
นวพลนอนหันหลังให้ผม ไม่พูดอะไรต่อ
“กูทำผิดอะไร บอกกูมาตรงๆ ก็ได้” ผมบอกแล้วจับตัวนวพลหันมาทางผม เขาหันมาอย่างไม่เต็มใจ นอนหลับตานิ่ง
“พล”
“....”
“พล”
“....”
“พล!!!” ผมเพิ่มระดับเสียงขึ้น
“ผมง่วงแล้ว ผมจะนอน” นวพลบอกทั้งที่ยังหลับตา
“งี่เง่า” ผมบอก
นวพลลืมตาขึ้น ผมนึกในใจว่าเดี๋ยวมันเห็นผมหงุดหงิดเดี๋ยวก็ง้อผมเอง นวพลมองหน้าผมเหมือนน้อยใจ แล้วหันหลังให้อีกรอบ
“เห้ย มึงเป็นไรว่ะ”
“พี่แม่ง”
“กูทำไม” ผมถามแบบหงุดหงิด
“ช่างเหอะ นอนเหอะ ง่วงแล้ว” นวพลบอก
ผมพยายามคิดว่าผมทำอะไรให้มันไม่พอใจอะไรนักหนา ทำไมถึงงอนไม่หาย
เรื่องที่เข้าใจผิดก็ขอโทษแล้ว เรื่องที่ทำรุนแรงจนเป็นรอยก็ขอโทษแล้ว เรื่องชวนทะเลาะช่วงสอบก็ไม่ใช่ ไม่น่าจะมีเรื่องอะไรอีกแล้ว
“มึงงอนแบบนี้อยากโดนบทปล้ำของ้อคืนดีใช่ป่ะ” ผมพยายามใจเย็นลง แล้วถามให้เขาอารมณ์ดี
“แล้วแต่ เชิญพี่ทำตามสบาย มีความสุขไป’คนเดียว’
