6
2175 คำ
ทุกวันในตอนเช้ามืด เฟิงหลี่เฉียงจะตื่นมาทำสมาธิและฝึกลมปราณทุกวัน โดยมีต้วนเจี่ยซินคอยให้คำแนะนำ ถึงตอนนี้เขาจะยังไม่สามารถสร้างชี่ให้มีจำนวนมากตามตันเถียนทั้งสามแหล่งได้ แต่เขาก็เข้าถึงสมาธิได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งสิ่งเหล่านี้ ส่งผลดีอย่างมากต่อการฝึกฝนเรียนรู้วิชาทั้งบู๊และบุ๋นของเขาในอนาคต
และแล้ววันแรกที่เขาจะต้องไปเรียนกับโม่ชิงเฉิงก็มาถึง หลังจากที่นั่งสมาธิเสร็จ เด็กชายก็แต่งตัว กินข้าวเช้าและเดินไปที่บ้านของบัณฑิตผู้สันโดษ เขาเคาะประตูหน้าบ้าน และเดินตามพ่อบ้านเข้าไปข้างในบ้านไม่ไผ่หลังใหญ่นั้น
โม่ชิงเฉิงรออยู่ในห้องหนังสือ ที่จุดตะเกียงเอาไว้สว่าง เด็กชายทำความเคารพ ในขณะที่อีกฝ่ายพยักหน้า บอกให้เขานั่งลง และเริ่มต้นการเรียนครั้งแรก
บัณฑิตโม่เลือกสอนแนวคิดของขงจื๊อ ซึ่งเป็นหนึ่งในปรัชญาสำคัญที่ใช่ในการสอบจองหงวน (จอหงวน) มาเป็นเวลาหลายร้อยปีแล้ว เฟิงหลี่เฉียงฟังอย่างตั้งใจ และจดบันทึกลงสมุดด้วยพู่กันที่มีขนาดเล็กสำหรับเด็ก ถึงจะยังเขียนไม่เก่งมากนัก แต่เขาก็ใช้สัญลักษณ์บางอย่างแทนตัวหนังสือในตอนที่เขียนไม่ทัน
โม่ชิงเฉิงซึ่งจับตาดูอยู่ รู้สึกแปลกใจจนอดถามไม่ได้ว่า “เจ้าจดอะไรลงไป”
เด็กชายหัวเราะอายๆ “สัญลักษณ์ของข้าเอง เพราะข้า..ข้ายังเขียนอักษรหลายอย่างไม่คล่องขอรับ”
บัณฑิตโม่เลิกคิ้วสูง เขาบอกให้เด็กชายอธิบายความหมายของสัญลักษณ์เหล่านี้ให้ฟัง เด็กชายอธิบายอย่างไม่มั่นใจนัก
แต่โม่ชิงเฉิงที่ฟังอยู่กลับรู้สึกทึ่งจนเอ่ยออกมาว่า “เจ้ารู้ไหมว่า มนุษย์ก็เริ่มต้นประดิษฐ์ตัวอักษรเช่นนี้ ใครจะไปรู้ว่าตัวอักษรของเจ้าอาจจะไปคล้ายกับตัวอักษรของคนบางกลุ่มบนโลกใบนี้ เจ้าไม่ต้องรู้สึกอับอาย นี่คือความสามารถที่ต้องภูมิใจเอาไว้!”
เด็กชายอ้าปากค้าง หน้าของเขาแดงด้วยความอายและดีใจที่ถูกชม แต่เขาก็อดที่จะพูดไม่ได้ว่า “บางคนเคยบอกว่าข้าเพ้อเจ้อ.. ควรเอาเวลาไปคัดตัวอักษรจีนให้สวยงามจะดีกว่าขอรับ”
อีกฝ่ายพ่นลมหายใจออกทางจมูกด้วยความโมโห “พวกนั้นมันโง่เง่าน่ะสิ! เจ้าสามารถใช้ตัวอักษรเหล่านี้สื่อสารโดยที่ไม่มีใครรู้ความหมายได้ เจ้าอาจจะได้ใช้มันเพื่อเอาตัวรอดในอนาคตก็ได้ จงใช้มันต่อไป แต่เจ้าจะต้องฝึกเขียนตัวอักษรจีนให้ดีด้วยเช่นกัน!”
“ใครจะไปคิดว่าท่านราชบัณฑิตโม่ชิงเฉิง จะมีความคิดก้าวหน้าเช่นนี้! นับถือ! นับถือ!” เสียงของชายคนหนึ่ง ดังขึ้นมาจากหน้าบ้าน
เมื่อพวกเขาหันไปมอง ก็พบชายร่างสูงบึกบึนคนหนึ่งเดินเข้ามาที่ห้องหนังสืออย่างคุ้นเคย เฟิงหลี่เฉียงตาโตเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่าย นี่มันท่านอาชุดเขียวที่ช่วยเขาเอาไว้นี่!
“หึ! ต้าหวงเหลียน ลมอะไรหอบเจ้ามาถึงบ้านอันต่ำต้อยของข้า” โม่ชิงเฉิงถามด้วยเสียงสะบัด
อีกฝ่ายหัวเราะฮ่าๆๆ อย่างไม่ถือสา แต่เมื่อเห็นเฟิงหลี่เฉียง เขาก็อุทานออกมาว่า “เจ้าเองรึนี่!”
เด็กชายยิ้มกว้าง เขารีบลุกขึ้นยืนทำความเคารพ ในขณะที่ท่านอาชุดเขียว หรือต้าหวงเหลียนก็ยิ้มรับ
จากนั้น ต้าหวงเหลียนก็นั่งลงที่โต๊ะ และดื่มชาที่พ่อบ้านนำมาเสิร์ฟให้อย่างคุ้นเคย ราวกับเป็นเจ้าของบ้าน เมื่อโม่ชิงเฉิงเห็นทั้งสองทักทายกัน ก็อดถามไม่ได้ว่า “ต้าหวงเหลียน เจ้ารู้จักเสี่ยวเฉียงได้อย่างไร”
ต้าหวงเหลียนจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในอำเภอให้อีกฝ่ายฟัง บัณฑิตโม่ฟังด้วยความโมโห “บังอาจนัก! กลางวันแสกๆ แถมยังมีคนมากมาย มันยังกล้าลักพาตัวเด็ก แล้วที่น่าโมโหยิ่งกว่า ก็คือ ไม่มีใครช่วยเหลือเด็กเลยสักคน!”
ทั้งเฟิงหลี่เฉียงและต้าหวงเหลียนต่างก็รู้สึกเช่นกัน โดยเฉพาะเด็กชายที่รู้สึกเศร้าใจมาก ถ้าไม่มีลู่ปู่มาด้วย หรือถ้าไม่พบกับต้าหวงเหลียน ก็ไม่รู้เลยว่าชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง
แต่เขาก็อดพูดไม่ได้ว่า “พวกเขาก็ไม่ได้ผิดเสียทีเดียว ข้าคิดว่าพวกเขาเป็นชาวบ้านธรรมดา จึงไม่กล้าจะมีเรื่องกับคนแปลกหน้า แล้วพวกเขาก็ไม่รู้จักข้ากับพี่ลู่ด้วย ก็เลยไม่อยากจะยุ่งเกี่ยว ข้าเป็นคนจน จึงเข้าใจดีว่า คนจนอย่างพวกเรา ไม่มีอำนาจจะไปต่อสู้กับใคร เพราะไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แล้วถ้าทางการไม่ช่วยเหลือหรือสนับสนุน พวกเขาก็จะเจ็บตัวโดยไม่ได้อะไร”
ผู้ใหญ่ทั้งสองอึ้งไปเมื่อได้ยินคำพูดซื่อๆ ของเด็กชาย จริงสินะ พวกเขามาจากครอบครัวที่ดี และยังประสบความสำเร็จในอาชีพการงาน จึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีปัญหาแบบที่ชาวบ้านต้องเจอ
เมื่อเห็นทุกคนหน้าเครียด ต้าหวงเหลียนจึงพูดทำลายบรรยากาศขึ้นว่า “ต่อไปเจ้าไม่ต้องกลัวว่าจะมีคนมารังแกอีกแล้ว ข้าจะสอนวรยุทธ์ให้เจ้าเอง!” เขาตบอกและประกาศเสียงดัง
เฟิงหลี่เฉียงตกตะลึง เขาหันไปมองอีกฝ่ายที่ยืนยันด้วยสีหน้าหนักแน่น หรือนี่จะเป็นคนสอนวิทยายุทธ์ให้เขา ตามที่อาจารย์ต้วนพูดเอาไว้ เด็กชายอดคิดในใจไม่ได้ว่า นี่คงจะเป็นแผนการของอาจารย์ที่วางเอาไว้ ตอนนี้เฟิงหลี่เฉียงได้เรียนวิชากับเพื่อนบ้านทั้งสองคน โดยที่ไม่ต้องเสียเงินสักเหวิน เด็กชายอดสงสัยไม่ได้ว่า ต้วนเจี่ยซินคงจะรู้อยู่แล้วว่า ต้าหวงเหลียนจะเดินทางกลับมาอยู่ที่นี่ในช่วงเวลานี้ จึงให้เขาฝึกการเดินลมปราณเตรียมพร้อมเอาไว้
เมื่อรู้ว่าต้าหวงเหลียนจะสอนวิชาให้ โม่ชิงเฉิงก็ไม่ยอมแพ้ ในวันนั้นเอง เขาบอกให้เด็กชายมาเรียนหนังสือกับเขาต่อไป โดยให้มาวันเว้นวันในช่วงเช้า ส่วนช่วงบ่ายให้เขากลับไปเรียนวิชาแพทย์กับหมอต้วน และในช่วงเช้ามืดจะเป็นการเรียนวรยุทธ์เบื้องต้นกับต้าหวงเหลียน ที่จะสอนให้ในช่วงที่ยังอยู่ในหมู่บ้านนี้ หลังจากนั้น เด็กชายจะต้องไปหาคนอื่นสอนต่อ เพราะต้าหวงเหลียนมีนิสัยชอบพเนจร ซึ่งเด็กชายก็เข้าใจดีว่า ไม่มีใครมีหน้าที่จะต้องมาสอนให้เขาไปตลอด แค่ได้เรียนรู้พื้นฐานการต่อสู้ เขาก็ดีใจมากแล้ว
นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เฟิงหลี่เฉียงจึงได้เรียนรู้วิชากับอาจารย์ชั่วคราวของเขา ถึงตารางเรียนจะแน่นมาก แต่เขาก็ตั้งใจเต็มที่ เพราะโอกาสแบบนี้ไม่ได้มีมาง่ายๆ และเขาเองก็ไม่รู้ว่าต้วนเจี่ยซินจะเลิกสอนวิชาการแพทย์ให้เขาในวันไหน เด็กชายจึงต้องตักตวงทุกอย่างที่มีในตอนนี้ให้ได้มากที่สุด
หลังจากนั้นอีกไม่นาน เทศกาลปีใหม่ก็มาถึง เฟิงหลี่เฉียงจะกลับไปใช้เวลาอยู่ที่บ้านประมาณสองอาทิตย์ ในขณะที่ลูกชายของต้วนเจี่ยซินจะเดินทางมาหาพ่อ ส่วนอาจารย์โม่และอาจารย์ต้วนก็ดูเหมือนจะเดินทางไปที่อื่นเช่นกัน ลู่ปู่เป็นคนไปส่งเขากลับบ้านเช่นเคย โดยมีข้าวของมากมายที่อาจารย์เตรียมไว้ให้ ทั้งอาหาร ยา และเมล็ดพันธุ์พืช เขาล่ำลาอาจารย์และคนอื่นๆ ในบ้าน และจะกลับมาพบกันอีกครั้งในอีกสองอาทิตย์ต่อมา
เมื่อมาถึงบ้าน หลังจากไม่เห็นลูกชายอยู่ 2-3 เดือน อันเฟยจูก็ตกใจกับความเปลี่ยนแปลง ตอนนี้เด็กชายตัวสูงขึ้น เขามีร่างกายที่แข็งแรง ทำอะไรได้รวดเร็วคล่องแคล่ว บุคลิกของเขายังปลี่ยนไปมาก จากที่ในอดีตเคยขาดความความมั่นใจในบางครั้ง ก็เห็นได้ชัดว่าเขามีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น และยังสามารถอธิบายเรื่องราวต่างๆ ได้เหมือนผู้ใหญ่ เขาช่วยเธอทำงานได้หลายอย่าง และสอนหนังสือให้เฟิงหลี่อิงได้อย่างน่าสนใจ จนเธออดเอ่ยปากไม่ได้ว่า “ถ้าเจ้าเป็นครู ก็จะประสบความสำเร็จมากเลยนะ”
“ทำไมหรือขอรับท่านแม่” เด็กชายสงสัย
“เจ้าสามารถสอนเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่าย และยังสอนได้น่าสนุก ดูน้องสาวของเจ้าสิ อายุแค่ 3-4 ขวบเอง ยังฟังเจ้าสอนอย่างตั้งใจ จนลืมการเล่นไปเลย”
เด็กชายหัวเราะด้วยความเขินอายที่แม่ชม เขาลูบหัวน้องสาวด้วยความเอ็นดู และพูดกับนางว่า “เสี่ยวอิงจำเอาไว้นะ ถึงเจ้าจะเป็นผู้หญิง เจ้าก็ต้องรู้หนังสือและทำตัวให้มีค่า” เด็กหญิงรับปากอย่างไร้เดียงสา โดยไม่มีใครรู้ว่าเธอเข้าใจความหมายที่แท้จริงหรือไม่
แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น หลังจากที่ผ่านวันปีใหม่ไปได้ 3 วัน จู่ๆ หิมะก็ตกหนัก ทำให้หลังคาบ้านหลายหลังยุบลงมา เพราะทนรับน้ำหนักหิมะที่ทับถมลงมาไม่ได้ บ้านของเฟิงหลี่เฉียงก็ถูกหิมะทับจนหลังคายุบด้วยเช่นกัน โชคดีที่เหตุการณ์เกิดขึ้นตอนกลางวัน พวกเขาจึงวิ่งออกมาทัน แต่บางบ้านที่หนีไม่ทัน ก็ถูกหิมะและหลังคาหล่นทับจนได้รับบาดเจ็บ พวกเขาพยายามช่วยเหลือกันตามมีตามเกิด หลายคนพยายามเข้าไปเอาข้าวของออกมา ผู้ใหญ่บ้านและชาวบ้านต่างระดมกำลังมาช่วยเหลือ พวกเขาต้องฝ่าหิมะไปที่อำเภอเพื่อตามเจ้าหน้าที่มาช่วย แต่พื้นที่หลายแห่งเกิดเหตุการณ์แบบเดียวกัน เจ้าหน้าที่จึงต้องกระจายกำลังออกช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน ทำให้มีกำลังพลไม่พอเพียง
ครอบครัวของเฟิงหลี่เฉียงร่วมกับคนอื่น จึงต้องย้ายไปพักที่ศาลเจ้าในหมู่บ้านก่อน เด็กชายรู้สึกเจ็บใจที่ตัวเองเป็นเด็ก ไม่สามารถช่วยเหลือแม่กับน้องได้ ตอนนี้อากาศหนาวเย็น ข้าวของเครื่องใช้หลายอย่างก็นำออกมาไม่ได้ ทำให้พวกเขาต้องอาศัยกองไฟและเตาไฟที่จุดเอาไว้กลางศาลเจ้าช่วยประทังความหนาว หลายคนช่วยกันต้มน้ำและทำข้าวต้มแบ่งกันกิน พวกเขาหวังว่าเมื่อหิมะหยุดตก จะสามารถกลับเข้าไปในบ้านและขุดเอาข้าวของออกมาได้ เฟิงหลี่เฉียงและคนอื่นเดินกลับไปที่บ้านของตนเอง และนำเอาข้าวของที่พอจะใช้ได้ออกมา โชคยังดีที่เด็กชายสามารถนำผ้าห่มและเสื้อผ้าบางส่วนออกมาเพื่อประทังหนาวไปได้
ในวันรุ่งขึ้น เฟิงหลี่เฉียงและคนอื่นต่างก็ออกไปช่วยกันขุดหิมะออกจากบ้าน โชคดีที่ตอนนี้หิมะหยุดตกแล้ว ทำให้พวกเขาเร่งมือโกยหิมะออกก่อนที่จะละลายกลายเป็นน้ำแข็ง แล้วเฟิงหลี่เฉียงก็ต้องหยุดทำงาน เมื่อเขาได้ยินเสียงคนเรียกชื่อไกลๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็พบรถลากคันหนึ่งค่อยๆ ลุยหิมะเข้ามา คนที่ตะโกนเรียกเขา คือ ลู่ปู่ เด็กชายหน้าแดงด้วยความดีใจ เขารีบโบกมือและตะโกนเรียก “ข้าอยู่ทางนี้ พี่ลู่!!”
ใช่แล้ว คนที่มาหาเขา คือ ต้วนเจี่ยซินกับลู่ปู่! เมื่อลงมาจากรถได้ เด็กชายวิ่งเข้าไปหาชายชราและกอดเขาแน่นด้วยความดีใจ เด็กชายเช็ดน้ำตาตัวเองที่ไหลไม่หยุด เขาดีใจมากที่เห็นทั้งสองคน หัวใจที่ห่อเหี่ยวของเขาเริ่มมีความหวังขึ้นมาบ้างแล้ว
ต้วนเจี่ยซินยิ้มด้วยความเมตตา เขาตบหลังเด็กชายเอาไว้เบาๆ และปล่อยให้เด็กชายร้องไห้ออกมา จากนั้นก็พูดว่า “ไม่ต้องกลัวนะเสี่ยวเฉียง อาจารย์อยู่นี่แล้ว”
เมื่อเด็กชายสงบใจได้แล้ว เขาก็เริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้หมอต้วนฟัง ซึ่งอีกฝ่ายก็บอกเช่นกันว่า ตั้งแต่ตอนที่หิมะตกหนัก พวกเขาก็เป็นห่วงเฟิงหลี่เฉียงและคนอื่น จึงตัดสินใจออกมาดู และในระหว่างทางก็พบกับเจ้าหน้าที่และทหารจากอำเภอ ที่เดินทางไปช่วยเหลือชาวบ้านที่ประสบภัย เขาจึงได้รู้ว่าหมู่บ้านของเด็กชายก็ถูกหิมะถล่มเช่นกัน
- ผู้เขียน
