บัณฑิตจากฮานหลินได้ชื่อว่าเป็น “นักวิชาการฮั่นหลินผู้น่าสงสาร” แหล่งรายได้หลักของพวกเขา คือ เงินเดือน ซึ่งก็มีจำนวนน้อยนิด หลายคนจึงต้องทำงานเสริมด้วยการเขียนหนังสือ เขียนโคลงกลอนหรือวาดภาพ และถ้าทำงานดีได้ตามพระราชประสงค์ พวกเขาจึงจะได้รับการเลื่อนขั้นและรางวัลจากพระจักรพรรดิ
เมื่อเดินเข้าไปในโรงอาหารหลวง หลายคนหันมามองเด็กหนุ่มผิวขาว ร่างสูงโปร่ง ใบหน้าสวยงาม ในชุดบัณฑิตจากฮานหลินสีฟ้าอมเทา สวมหมวกผ้าสีดำแบบโปร่งที่ไม่มีปีก เขายิ้มและก้มหัวทักทายให้กับบางคนตามมารยาท จากนั้นก็สั่งบะหมี่มากินพร้อมกับอาหารข้างเคียง เขายกอาหารไปนั่งในมุมที่ห่างไกลสุด เพราะต้องการความสงบ และสังเกตบรรยากาศรอบตัวไปด้วย
เขาได้ยินคนพูดจากคนที่นั่งตรงโต๊ะถัดไปสองตัวว่า “ท่านยังจำข่าวการฆาตกรรมที่ภัตตาคารอี้เทียนเหลา เมื่อเกือบเดือนที่แล้วได้หรือไม่” ข้าราชการที่สวมชุดสีเขียวคนหนึ่ง พูดกับเพื่อนของเขาที่น่าจะมีต
