@Condo Meen
23.20 น.
ผมใช้เวลาเพียงสิบนาที ในการขับรถมาถึงคอนโด จนตอนนี้ก็ห้าทุ่มกว่า ๆ โชคดีที่ในคีย์การ์ดที่นี่มีเลขห้องสลักอยู่ มันเลยทำให้ผมหาห้องของมีนง่ายขึ้น ตอนนี้เหมือนมีนกำลังจะได้สติขึ้นมาบ้างแล้ว เธอเริ่มเดินเองได้ แต่ก็ไม่ค่อยตรงทางเท่าไหร่ จนผมเองก็อดขำกับท่าทางเงอะงะของคนตรงหน้าไม่ได้ คงเป็นอย่างที่ไอ้มาวินมันบอกแหละว่ามีนเมาแล้วสร่างเร็ว นี่ดีนะที่นั่งดื่มไปได้แค่แป๊บเดียวเท่านั้น ไม่งั้นมีหวัง…เละเทะกว่านี้ แน่ ๆ
ผมพามีนเข้ามาในห้องของเธอ ก่อนจะประคองตัวเธอเข้าไปในห้องนอนแล้ววางลงบนเตียงเบา ๆ
“อื้อ...” และเธอก็หลับไปทันทีที่หัวถึงหมอน อะไรมันจะง่ายดายปานนั้น
ผมนั่งมองใบหน้าหวานที่ผมพึ่งจะจำได้ว่าเธอคือเด็กผู้หญิงใส่แว่นตัดผมหน้าม๊าเต่อคนนั้น ถ้าเป็นคนคนเดียวกันกับน้องคนนั้นจริง ๆ เธอก็เปลี่ยนไปมาก…มากจนผมจำเธอไม่ได้เลย
“พี่มาร์ติน...” รู้ตัวอีกทีผมก็ได้ยินเสียงเธอเรี
