สตรีต่างภพกับแมวพูดได้
1493 คำ
เฮือก!! สตรีใบหน้าคมคายสะดุ้งตื่นขึ้นมาเหมือนกับว่าตัวเองกำลังฝันร้าย เหงื่อกาฬไหลตกลงสู่ร่องคอพาลพาให้เหนอะหนะ ตาสวยกระพริบปริบๆ อยู่บนที่นอนหนานุ่มก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่ห้อง ‘เตียงนอนนี้ไม่เหมือนเดิม ของในห้องก็ไม่เหมือนเดิม’ ผ้าห่มผืนหนาถูกผลักไปด้านข้าง “เอ๋?” ก้มมองขาตัวเองที่สวมกางเกงผ้าสีขาวและชุดด้านบนที่เหมือนชุดคลุมอาบน้ำ ผมยาวคลอเคลียถึงบั้นเอวก็ยิ่งแปลกใจ ทำไมตื่นขึ้นมาแล้วถึงได้รู้สึกแปลกๆ “อะไรกันเนี่ย แม่คะ!” รีบลุกขึ้นจากที่นอนแล้ววิ่งออกไปด้านนอกทันที ตอนแรกนึกว่าจะเจอกับใครก็ได้ในบ้านที่จะบอกได้ว่านี่มันเรื่องอะไร แต่สิ่งที่เห็นนอกประตูมีเพียงต้นไม้ ป่า ภูเขา? ใบหน้างามเริ่มแย่ คล้ายจะร้องไห้เมื่อรับรู้ว่าไม่มีใครอยู่ตรงนี้ ไม่มีเลย นางก้มมองสองมือขาวแล้วยกมันขึ้นมาสัมผัสแก้ม ความรู้สึกที่ได้รับมันคือเรื่องจริงไม่ใช่ฝันสถานที่ประหลาดและตัวเธอได้มายืนอยู่ตรงนี้แบบมีเลือดเนื้อมันคือสถานที่จริงแต่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของประเทศ หากรอบๆ บริเวณมีพ่อหรือแม่ยืนอยู่ด้วยนางคงไม่รู้สึกอะไร...แต่มันไม่ใช่ “ฮึกๆ ฮึกๆ” ยืนเช็ดน้ำตาป้อยๆ ก่อนลมเย็นจะพัดมาถึงได้รู้ว่ารอบข้างมีหมอกเจือจาง ‘หน้าหนาว?’ คำนั้นผุดขึ้นในความคิด จึงตัดสินใจกลับเข้าบ้านน้อยเพื่อตั้งสติ
แมวอ้วนมองชิงเซียนคนใหม่จากบนต้นไม้ หลังจากนี้อีกสองชั่วยาม (4 ชั่วโมง) การชดใช้ความผิดอีกสามร้อยชาติจะเริ่มขึ้น กวนผูเล่อจะขับรถม้าไปตกร่องเขาไม่ไกลจากที่ชิงเซียนฝึกวรยุทธ์ เรื่องจะวนกลับมายังจุดเดิมและเมื่อผูเล่อเอ่ยคำรัก นางมารชิงเซียนจะตกหลุมพรางในทันที อี้ฟานไม่รู้ว่าชิงเซียนคนนี้จะรับมืออย่างไรได้และมันคงจะเป็นกรรมของนางกระมังที่บังเอิญมีจิตวิญญาณคล้ายคลึงกับนางมารน้อยตัวจริงผู้หนีชะตาตนเอง แมวอ้วนกระโดดลงจากต้นไม้เข้าไปในกระท่อมน้อยหลังนั้น กระท่อมที่อดีตนางมารใช้เป็นสถานที่พักผ่อนยามฝึกวิชา จะต่างกันแค่เพียงยามนี้ ‘มีสตรีงดงามนั่งร้องไห้ไม่หยุด ก็เท่านั้น’
“ฮือๆๆๆ แม่จ๋า” สาวน้อยหลงทางพร่ำเรียกหาบุพการีผู้เป็นตัวช่วยสำคัญที่เธอคิดออก แต่ดูเหมือนว่าร้องไปก็ไม่มีใครอยู่แถวนี้จนเวลาผ่านมาเนิ่นนาน ใบหน้าที่มีแต่คราบน้ำตาก็ถูกเช็ดด้วยแขนเสื้อของตัวเองแล้วตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อเดินสำรวจบ้านน้อย ในระยะสายตาที่เห็นนอกจากเตียงนอนแล้วยังมีห้องอาบน้ำด้านข้าง มีหีบเสื้อผ้าที่ปิดไม่มิด จึงเดินเข้าไปรื้อค้นจนได้รู้ว่า ‘มันคือชุดผู้หญิงเหมือนในหนังจีน’ ที่เคยดู “นี่มันเรื่องอะไรกัน” ปลายน้ำเสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง “ไม่ใช่ว่าย้อนเวลามาอยู่ในร่างคนอื่นหรอกใช่มั้ย ฮึกๆๆ” นั่งซึมอยู่ตรงกล่องใส่เสื้อผ้า ความเงียบปกคลุมให้ยิ่งจิตตก สติสะตังเพ้อพกไปไกล จะว่าตอนนี้คือความฝัน...
“เมี๊ยว”
คนหลงทางหันขวับไปมองต้นเสียง พบกับแมวสีดำตัวใหญ่ดวงตาสีเขียวเข้มบ่งบอกได้ว่าแมวตัวนี้ดูไม่ใช่แมวธรรมดา ถึงแมวจะพูดไม่ได้แต่คนตัวบางก็อุ่นใจที่ยังมีสิ่งมีชีวิตอยู่ร่วมกันในตอนนี้ “แมวน้อย มาทางนี้ เมี๊ยวๆ” ร้องเรียกให้เข้าหา
“_” แมวดำหยุดเท้าพลางเอียงคอ
“น่ารักที่สุดในโลก มาหาเนยเร็ว เมี๊ยวๆ” คลานเข่าเข้าไปหาแมวที่กำลังเอียงคอทำหน้างงใส่ “อ๊าย น่าร้ากก”
-_- หรี่ตามองท่วงท่าของนางมารที่เขาไม่เคยเห็น ‘แน่ล่ะเพราะวิญญาณนี่ไม่ใช่นางมารน้อย’
สวบ!!! สาวน้อยจากแดนไกลคว้าสัตว์ตัวอ้วนเข้าสู่อ้อมกอด “ฟอด!!!” หอมแมวน้อยเต็มแรง
เจ้าแมวตาค้าง ตัวแข็งเกร็งปล่อยให้สตรีตัวบางกอดหอมนัวเนียไม่หยุดอย่างนั้นเพราะทำอะไรไม่ถูก ‘ก็แน่ล่ะ เขากับชิงเซียนไม่เคยจับต้องเนื้อตัวแนบสนิทกันเช่นนี้!!’
สตรีหลงยุคเห็นสัตว์น้อยหน้ามึนแสนน่ารักจนลืมความเสียใจเมื่อครู่ไปชั่วขณะ “น่ารักที่สุด ไหนดูซิตัวผู้รึตัวเมีย” นางจับแมวอ้วนนอนหงายอ้าขากว้าง
ท่วงท่าน่าอายเช่นนี้ทำให้แมวดำหน้าแดงก่ำ (แต่มิมีใครเห็น) แม้จะเป็นแค่สัตว์แต่เขารู้อยู่แก่ใจว่าตนเองนั้นอับอายขายหน้ามากแค่ไหน ‘สตรีหน้าหนา’ แมวดำพร่ำบ่นในใจ
“ตัวผู้นี่เอง ดีแล้ว” ฟอด!! หอมกลางพุงไปอีกหนึ่งครั้งก่อนจะอุ้มไว้ในอ้อมแขน หยิบชุดมาหนึ่งชุดแล้วเดินไปที่เตียง หางตาเหลือบไปเห็นกระจกใบเล็ก “ไม่ใช่ว่าเนยมาอยู่ในร่างใครไม่รู้เหมือนในนิยายนะ ถ้าเป็นแบบนั้นคงโหดร้ายน่าดูเลยล่ะ” ฟึ่บ!! คว้ากระจกติดมือมาก่อนจะจ้องเข้าไป...จนเห็นผู้หญิงในนั้น
ในห้องเงียบกริบมีเพียงแมวหนึ่งตัวที่นั่งอยู่บนตัก เฝ้ามองปฏิกิริยาของสตรีต่างภพ ความนิ่งของนางทำให้แมวอ้วนลอบกลืนน้ำลายลงคอดัง อึ่ก! ในใจเฝ้าหวังว่านางคงไม่ร้องไห้อีกรอบ...และก็เป็นเช่นนั้น?
“โครตสวย!!” สาวน้อยหลงทางยิ้มหวานให้ตัวเองแทนที่จะเสียใจ ใบหน้ารูปไข่งดงามไร้สิว ฝ้า ดวงตาคมกริบ คิ้วสวยเป็นระเบียบ ปากบางอมชมพู ผมยาวสลวยคลอเคลียแก้มใสแบบมีเลือดฝาด “แต่เธอเป็นใครแล้วเกี่ยวอะไรกับฉันกันล่ะ” นั่นคือเหตุผลหลักที่นางอยากรู้ ลึกๆ ในใจอดคิดไม่ได้ว่านี่อาจจะเป็นความฝันเสมือนจริง ฝันที่ยังไม่อยากตื่นตอนนี้
“ชิงเซียน”
“หือ” ขวับ!! หันซ้าย ขวับ!! หันขวา ‘ไม่มีใครอยู่แถวนี้แล้วเสียงผู้ชายมาจากไหน?’ ความหลอนก่อเกิดตามมาด้วยความเงียบ ในอกหอบหายใจอย่างหนักหน่วงพร้อมกับอุ้มแมวเดินย่องๆ อยู่ในกระท่อมเพื่อตามหาต้นเสียงปริศนานั้น “ขอโทษนะคะ มีใครอยู่ในนี้รึเปล่า”
-_- แมว
ความเงียบคือคำตอบชั้นดี ‘นั่นคือในนี้ไม่มีใครเลยนอกจากตัวเองกับแมว’ ก้มมองสัตว์ตัวอ้วนในอก “คงไม่ใช่เสียงแมวน้อยใช่มั้ย?” พูดแล้วหอมหัวดัง ฟอด!! “เพราะถ้าใช่ เนยคงเป็นลม”
ทำหน้าบึ้งแบบแมวๆ แล้วตอบกลับ “ข้านี่ล่ะที่เรียกเจ้า อย่าหอมข้าอีก ข้ามิชอบ”
“_” แล้วโลกก็หมุนกลับ...ตุ๊บ!!
แมวน้อย? กระโดดลงไปยืนมองสตรีต่างภพ “หมดสติไปจริงๆ” อี้ฟานเลือกเดินไปนั่งบนโต๊ะน้ำชา ไม่ไกลจากเตียงนอนเพื่อรอ ‘อีกครึ่งชั่วยาม เวลานั้นจะมาถึงแล้ว’ ร่างกายของสตรีไม่ต่างแต่จิตใจนั้นต่าง…เขาไม่รู้ว่ามันจะทดแทนกันได้หรือไม่ นั่นหาใช่สิ่งที่เขากำหนดเพราะเขาเพียงแค่ผู้เฝ้ามอง
๑------------------๑
สองเค่อ (30 นาที) ผ่านไป
สตรีตัวบางพลิกกายไปมาอย่างไม่รักษากิริยาท่าทาง บ้างอ้าขา บ้างนอนคว่ำ ‘มิมีความเป็นสตรีในห้องหอแม้เพียงนิด’ แมวอ้วนนั่งจิบชา? และกระแอมไอ? “เมี๊ยววว” ส่งผลให้นางผู้นอนหลับกระพริบตาปริบๆ แต่ก็ไม่ยอมตื่น จนผู้เฝ้ามองทนไม่ไหว “ตื่นได้แล้ว” หากช้ากว่านี้ความผิดในอดีตที่นางมารน้อยก่อจะเป็นเช่นไรไม่รู้
ผู้ถูกต่อว่าสะดุ้งโหยงราวกับถูกจับได้ ก่อนจะนอนตะแคงข้างหันไปทางต้นเสียง ใจเต้นกระหน่ำเมื่อความจริงปรากฎ…ความจริงที่ว่า ‘แมวน้อยกำลังพูด’ ระหว่างที่กำลังบังคับตัวเองไม่ให้เป็นลม เสียงทุ้มดังก็บ่นอีกครั้งราวกับว่ายามนี้อีกฝ่ายเป็นบิดาของนางก็ไม่ปาน
“ระวังกิริยาด้วย มิรู้รึว่านอนยั่วยวนเช่นนี้มันมิงาม”
สตรีหลงทางก้มมองตัวเองจึงรู้ว่าชุดคลุมแหวกลงอ้าซ่าขาขาวท้าลมหนาว นางรีบลุกขึ้นนั่งแล้วจัดสาบเสื้อตรงหน้าอก ใบหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู “ขอโทษ”
“จะขอโทษสิ่งใด ข้าว่าก่อนที่เจ้าจะซักถามเรื่องราวทุกอย่าง เจ้าควรรีบไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้เรียบร้อยแล้วมากระทำสิ่งที่เจ้าควรกระทำมิดีกว่ารึ” อี้ฟานชี้ทางสว่าง
“สิ่งที่ควรกระทำ?"
- ผู้เขียน
