หน้าร้าน
“อ้าว เซาอ้ายอัน กวนผูเล่อ” ชิงเซียนมองทั้งสองคนอย่างแปลกใจ ไม่ใช่จำไม่ได้ว่ากวนผูเล่อคือชายผู้เป็นเนื้อคู่ของนางเมื่อในอดีต หาใช่กับนางที่ร่างกายอาจจะเป็นเนื้อคู่แต่จิตวิญญาณนั้นไม่ใช่ ‘แต่พวกเขามาด้วยเรื่องใด?’ “มีเรื่องใดกันรึ”
พอๆ กับเซาอ้ายอันที่ตกใจเมื่อเจอชิงเซียน สตรีงดงามที่นี่ “ข้าควรจะถามเจ้ามากกว่าว่าเหตุใดจึงอยู่ที่นี่” ทั้งๆ ที่คิดว่านางระเหเร่ร่อนไปที่ใดแล้วก็ไม่รู้ได้
“เอ่อ” อ้ำๆ อึ้งๆ จำได้ว่าก่อนนั้นที่ลงจากเรือมาพร้อมกัน นางแยกกับทุกคนเมื่อเจอร้านหมอดู “ข้าพักอยู่ที่นี่น่ะ”
“ห๊ะ” อ้ายอันทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ “พักอย่างไร เป็นฮูหยินรึ?”
กวนผูเล่อผู้มีไม้ค้ำยันอยู่แตะแขนเล็กของเซาอ้ายอันเป็นเชิงปรามว่าอย่าเสียมารยาท ลึกๆ ในใจนั้น เขาไม่อยากจะให้สตรีตรงหน้ามีสามีอย่างที่เขาสงสัยแต่ด้วยความที่เซาอ้ายอันตามติดจึงถามอะไรได้ไม่มาก “ข้ารู้มาว่าหมอดูฟานอวี้ถง ตรวจชะ
