ชะตาร้ายเช่นนี้ ข้าขอหนีไปต่างภพ

บทนำ

ยอดเขาไทเหลียงคุน

เผ่ามารในยุคสมัยที่มีการพัฒนาทางด้านความคิดขั้นสูง แม้ตนจะเกิดมาจากตัวหนอน หากขยันหมั่นเพียรฝึกฝนตนเองก็สามารถก้าวผ่านร่างกายเดิมที่เป็นเพียงหนอนเล็กให้กลายเป็นนกอินทรีได้ ซึ่งนั่นแล้วแต่ว่าหนอนตัวนั้นจะฝึกตนเองในระยะเวลายาวนานเท่าใด จากหนอนกลายเป็นอินทรี จากอินทรีกลายเป็นร่างคนธรรมดา ทุกสิ่งล้วนมีทางเป็นไปได้หากอยู่ในเผ่ามาร ในทางกลับกันแม้เผ่ามารจะสามารถพัฒนาตนได้เรื่อยๆ แต่ทุกเรื่องย่อมมีขอบเขต มารห้ามเบียดเบียนคนธรรมดาดังเช่นเทพเซียนห้ามเบียดเบียนเผ่ามารเหนือสิ่งอื่นใดทั่วทุกผืนแผ่นดินย่อมมีผู้เป็นใหญ่ ย่อมมีผู้ปกครองหรือถ้าหากบุตรของผู้ปกครองกระทำผิดกฎ...ย่อมถูกลงโทษไปตามกฎโดยไม่มีข้อยกเว้น

“เผ่ามารมิเคยคิดจะสมสู่กับคนธรรมดา เรื่องนี้มิใช่ว่าเจ้ามิเคยรู้” มองบุตรสาวผู้งดงามของตนเองที่กำลังจะถูกลงโทษด้วยการกลับไปเวียนว่ายตายเกิดเฉกเช่นคนธรรมดาถึงเจ็ดร้อยชาติอย่างเห็นใจ เพราะนางทำผิดกฎ นั่นก็คือเผ่ามารและคนธรรมดาห้ามสมสู่หรืออยู่ร่วมกันเฉกเช่นสามีภรรยา เพราะเผ่ามารมิใช่คน!! และบุตรที่เกิดจากการสมสู่กันหากไม่ตายตั้งแต่แรก ก็จะกลายเป็นปีศาจ ด้วยเพราะเผ่ามารนั้นมีพละกำลังและวิทยายุทธ์สูงส่งในใต้หล้าเป็นรองแค่เพียงเทพเซียนบนสวรรค์ชั้นฟ้าเท่านั้นซึ่งข้อนี้ น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเหล่าเทพเซียนนั้นมีอยู่จริง ไม่ต่างอะไรกับเผ่ามารที่เป็นเพียงเรื่องเล่า

“ลูกรู้ ท่านพ่อ แต่มิรู้ทำไมลูกมิเคยห้ามใจได้ยามเมื่อบุรุษผู้นั้นบอกคำรักแก่ลูก” ใบหน้างามของนางมารน้อยหม่นเศร้า เหนือสิ่งอื่นใดคือไร้ซึ่งหยดน้ำตาเพราะนางคือบุตรสาวของจอมมาร ‘ผิดต้องยอมรับหาใช่ร้องขอและร้องไห้' “ลูกรู้ว่าทำผิด ท่านพ่อเองก็อย่าได้ออมมือหรือช่วยลูกเลย มิเช่นนั้นตัวท่านเองมิพ้นจะต้องถูกลงโทษจากเบื้องบนพร้อมกับลูกเป็นแน่” ใช่แล้ว…ถึงแม้บิดาจะเป็นถึงจอมมารคอยปกครองเผ่าพันธุ์มาหลายหมื่นปีแต่เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า เหนือบิดายังมีเซียนและเทพที่อยู่เหนือขึ้นไป กฎก็คือกฎ…คนธรรมดาห้ามสมสู่กับมาร ดังที่มารห้ามสมสู่กับเทพเซียน

“เอาเถอะ แม้เจ้าจะถูกลงโทษแต่จงจำเอาไว้ว่าบิดานั้นคอยมองเจ้าอยู่” จอมมารร่ายคาถาอะไรบางอย่างก่อนจะใช้นิ้วชี้จิ้มไปยังหน้าผากของบุตรสาว ปากเอ่ยคำลาครั้งสุดท้าย “แล้วเจ้าจะคิดได้…และผ่านพ้นมันไป”

“ลูกรู้เจ้าค่ะ” ชิงเซียนหลับตาลงซึมซับพลังงานบางอย่างจากบิดา ก่อนที่ร่างของนางจะกลายเป็นเพียงไอจางๆ…หายไปในมวลอากาศ

‘นี่คือจุดเริ่มต้น’ จอมมารเช่นเขาผู้เป็นบิดารู้ดีและตั้งใจเอาไว้ว่าตนจะต้องเข้าไปบำเพ็ญเพียรฝึกวิชาพร้อมกับสวดภาวนาผ่อนหนักให้เป็นเบา รวมไปถึงชี้ชะตาของบุตรสาวผู้หลงผิดที่ยามนี้ตนได้ส่งนางกลับไปยังจุดเริ่มต้นของเรื่องราวผิดบาปจนทำให้นางต้องกลายเป็นมารตนแรกที่ได้เวียนว่ายตายเกิด “ซื่อฉง”

สหายจากแดนไกลผู้นั่งมองทุกอย่างผ่านทางต้นไม้ครางรับ “มีสิ่งใด”

“ข้าอยากได้เส้นขนของเจ้าสักเส้น”

ผู้ถูกขอ ‘เส้นขน’ มิได้มีท่าทีประหลาดใจนอกเสียจาก ดึงขนหนึ่งเส้นจากท่อนแขนขว้างไปหาจอมมาร ฟิ้ว!!

ฉึ่บ! มือแกร่งมองสิ่งที่คว้าเอาไว้ได้แล้วร่ายคาถาก่อนจะสั่งคำ “เส้นขนของข้า จงติดตามชิงเซียนอย่าให้คลาดสายตาและนับจากนี้ไปอีกสองร้อยชาติเจ้าจะเป็นอิสระ ในระหว่างนั้นจงขยันหมั่นเพียรฝึกฝนพละกำลังและตั้งจิตภาวนาเพื่อกายเนื้อที่เจ้าต้องการ” ฟุ่บ!! ขนเส้นนั้นกลายเป็นร่างของนกตัวน้อยก่อนจะบินลับไป ‘ข้าฝากด้วย บุตรของสหายข้า’

ซื่อฉงมองตามนกตัวนั้นด้วยความสงสัย เขาเข้าใจครึ่งหนึ่งมิเข้าใจครึ่งหนึ่ง แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือเขายังคงมีคำถาม “นั่นขนเจ้ารึ?”

จอมมารเบะปาก ‘ถามสิ่งใด นี่ข้ามีสหายโง่หรือโง่?’